تفاوت میان نسخه‌های «خــرقۀ صــد پاره فخر شیرازی»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| خط ۱: | خط ۱: | ||
| − | <br />{{شعر}}<br />{{ب|آتش عشق تو تنها نه مرا خانه بسوخت | شعله ور گشت و بسی خانه و کاشانه بسوخت}}<br />{{پایان شعر}}<br />{{شعر}}<br />{{ب|روز هجر آتش حرمان شب وصل آتش شوق | شمع سان این تنم آن رخ چو پروانه بسوخت}}<br />{{پایان شعر}}<br />{{شعر}}<br />{{ب|شد عیان برقی از آن برقع و بر عالم زد | زان میان خرمن صبر من دیوانه بسوخت}}<br />{{پایان شعر}}<br />{{شعر}}<br />{{ب|آن چراغی که از آن کلبۀ ما روشن شد | مسجد و مصطبه و کعبه و بتخانه بسوخت}}<br />{{پایان شعر}}<br />{{شعر}}<br />{{ب|خویش و بیگانه به ما رشک ببردند و غریب | آشنا را دل از آن آتش و بیگانه بسوخت}}<br />{{پایان شعر}}<br />{{شعر}}<br />{{ب|ساقیا خیز و فرو ریز به جام آن آتش | که از آن خانۀ عقل من فرزانه بسوخت}}<br />{{پایان شعر}}<br />{{شعر}}<br />{{ب|خرّم آن روز که آن خسرو فیروز آمد | | + | <br />{{شعر}}<br />{{ب|آتش عشق تو تنها نه مرا خانه بسوخت | شعله ور گشت و بسی خانه و کاشانه بسوخت}}<br />{{پایان شعر}}<br />{{شعر}}<br />{{ب|روز هجر آتش حرمان شب وصل آتش شوق | شمع سان این تنم آن رخ چو پروانه بسوخت}}<br />{{پایان شعر}}<br />{{شعر}}<br />{{ب|شد عیان برقی از آن برقع و بر عالم زد | زان میان خرمن صبر من دیوانه بسوخت}}<br />{{پایان شعر}}<br />{{شعر}}<br />{{ب|آن چراغی که از آن کلبۀ ما روشن شد | مسجد و مصطبه و کعبه و بتخانه بسوخت}}<br />{{پایان شعر}}<br />{{شعر}}<br />{{ب|خویش و بیگانه به ما رشک ببردند و غریب | آشنا را دل از آن آتش و بیگانه بسوخت}}<br />{{پایان شعر}}<br />{{شعر}}<br />{{ب|ساقیا خیز و فرو ریز به جام آن آتش | که از آن خانۀ عقل من فرزانه بسوخت}}<br />{{پایان شعر}}<br />{{شعر}}<br />{{ب|خرّم آن روز که آن خسرو فیروز آمد |فخر این '''خرقۀ صد پاره''' به شکرانه بسوخت}}<br />{{پایان شعر}} |
| − | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ فوریهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۲:۰۸
| آتش عشق تو تنها نه مرا خانه بسوخت | شعله ور گشت و بسی خانه و کاشانه بسوخت |
| روز هجر آتش حرمان شب وصل آتش شوق | شمع سان این تنم آن رخ چو پروانه بسوخت |
| شد عیان برقی از آن برقع و بر عالم زد | زان میان خرمن صبر من دیوانه بسوخت |
| آن چراغی که از آن کلبۀ ما روشن شد | مسجد و مصطبه و کعبه و بتخانه بسوخت |
| خویش و بیگانه به ما رشک ببردند و غریب | آشنا را دل از آن آتش و بیگانه بسوخت |
| ساقیا خیز و فرو ریز به جام آن آتش | که از آن خانۀ عقل من فرزانه بسوخت |
| خرّم آن روز که آن خسرو فیروز آمد | فخر این خرقۀ صد پاره به شکرانه بسوخت |