اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/آن روز کو که روی غم اندر زوال بود؟

'

اوحدی مراغه‌ای (غزلیات) (آن روز کو که روی غم اندر زوال بود؟) از اوحدی مراغه‌ای

'

آن روز کو که روی غم اندر زوال بود؟		با او مرا به بوسه جواب و سال بود
با آن رخ چو ماه و جبین چو مشتری		هر ساعتم ز روی وفا اتصال بود
از روز وصل در شب هجر او فتاده‌ام		آه! آن زمان کجا شد و باز این چه حال بود؟
بر من چه شب گذشت ز هجران یار دوش؟		نه‌نه، شبش چگونه توان گفت؟سال بود
گفتم که: بی رخش بتوان بود مدتی		خود بی‌رخش بدیدم و بودن محال بود
آن بی‌وفا نگر که: جدا گشت و خود نگفت		روزی دلی ربوده‌ی این زلف و خال بود
ای اوحدی، بریدن ازان زلف همچو جیم		دیدی که بر بلای دل خسته دال بود؟