اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/ای صبا، یار مرا از من بی‌یار بپرس

'

اوحدی مراغه‌ای (غزلیات) (ای صبا، یار مرا از من بی‌یار بپرس) از اوحدی مراغه‌ای

'

ای صبا، یار مرا از من بی‌یار بپرس		زارم، او را ز من شیفته‌ی زار بپرس
پرسش دل چو به زلفش برسانی، پس از آن		پیش آن نرگس جادو رو و بیمار بپرس
چشم او را نبود با تو سر گفت و شنید		حال او یکسر از آن لعل گهر بار بپرس
چون بدان قامت نازک رسی آهسته ز دور		خدمتی کن، سخن وصل به هنجار بپرس
در میان سخن ار حال دل من پرسد		عرضه کن حال دلم، اندک و بسیار بپرس
و گرش قصه‌ی سرمستی من باور نیست		گو: بیا و خبر از مردم هشیار بپرس
اوحدی گم شد، اگر منزل او می‌پرسی		به خرابات رو و خانه‌ی خمار بپرس