تفاوت میان نسخه‌های «مثنوی معنوی/در معنی این حدیث کی اغتنموا برد الربیع الی آخره»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(صفحهٔ جدید: {{سرصفحه | عنوان = دفتر اول مثنوی | مؤلف = مولوی | قسمت =(در معنی این حدیث کی اغتنموا برد الربیع الی...) |
|||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
| یادداشت = | | یادداشت = | ||
}} | }} | ||
| + | {{شعر}} | ||
{{ب|گفت صدیقه که ای زبده‌ی وجود|حکمت باران امروزین چه بود}} | {{ب|گفت صدیقه که ای زبده‌ی وجود|حکمت باران امروزین چه بود}} | ||
{{ب|این ز بارانهای رحمت بود یا|بهر تهدیدست و عدل کبریا}} | {{ب|این ز بارانهای رحمت بود یا|بهر تهدیدست و عدل کبریا}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ فوریهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۱۴
| ' | دفتر اول مثنوی (در معنی این حدیث کی اغتنموا برد الربیع الی آخره) از مولوی |
' |
| گفت صدیقه که ای زبده‌ی وجود | حکمت باران امروزین چه بود | |
| این ز بارانهای رحمت بود یا | بهر تهدیدست و عدل کبریا | |
| این از آن لطف بهاریات بود | یا ز پاییزی پر آفات بود | |
| گفت این از بهر تسکین غمست | کز مصیبت بر نژاد آدمست | |
| گر بر آن آتش بماندی آدمی | بس خرابی در فتادی و کمی | |
| این جهان ویران شدی اندر زمان | حرصها بیرون شدی از مردمان | |
| استن این عالم ای جان غفلتست | هوشیاری این جهان را آفتست | |
| هوشیاری زان جهانست و چو آن | غالب آید پست گردد این جهان | |
| هوشیاری آفتاب و حرص یخ | هوشیاری آب و این عالم وسخ | |
| زان جهان اندک ترشح می‌رسد | تا نغرد در جهان حرص و حسد | |
| گر ترشح بیشتر گردد ز غیب | نه هنر ماند درین عالم نه عیب | |
| این ندارد حد سوی آغاز رو | سوی قصه‌ی مرد مطرب باز رو |