تفاوت میان نسخه‌های «مثنوی معنوی/در معنی این حدیث کی اغتنموا برد الربیع الی آخره»

از مشروطه
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحهٔ جدید: {{سرصفحه | عنوان = دفتر اول مثنوی | مؤلف = مولوی | قسمت =(در معنی این حدیث کی اغتنموا برد الربیع الی...)
 
 
خط ۷: خط ۷:
 
  | یادداشت =
 
  | یادداشت =
 
}}
 
}}
 +
{{شعر}}
 
{{ب|گفت صدیقه که ای زبده‌ی وجود|حکمت باران امروزین چه بود}}
 
{{ب|گفت صدیقه که ای زبده‌ی وجود|حکمت باران امروزین چه بود}}
 
{{ب|این ز بارانهای رحمت بود یا|بهر تهدیدست و عدل کبریا}}
 
{{ب|این ز بارانهای رحمت بود یا|بهر تهدیدست و عدل کبریا}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ فوریهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۱۴

' دفتر اول مثنوی (در معنی این حدیث کی اغتنموا برد الربیع الی آخره)
از مولوی
'


گفت صدیقه که ای زبده‌ی وجود حکمت باران امروزین چه بود
این ز بارانهای رحمت بود یا بهر تهدیدست و عدل کبریا
این از آن لطف بهاریات بود یا ز پاییزی پر آفات بود
گفت این از بهر تسکین غمست کز مصیبت بر نژاد آدمست
گر بر آن آتش بماندی آدمی بس خرابی در فتادی و کمی
این جهان ویران شدی اندر زمان حرصها بیرون شدی از مردمان
استن این عالم ای جان غفلتست هوشیاری این جهان را آفتست
هوشیاری زان جهانست و چو آن غالب آید پست گردد این جهان
هوشیاری آفتاب و حرص یخ هوشیاری آب و این عالم وسخ
زان جهان اندک ترشح می‌رسد تا نغرد در جهان حرص و حسد
گر ترشح بیشتر گردد ز غیب نه هنر ماند درین عالم نه عیب
این ندارد حد سوی آغاز رو سوی قصه‌ی مرد مطرب باز رو