تفاوت میان نسخه‌های «مشروطه چیست؟»
Bellavista (گفتگو | مشارکتها) |
Bellavista (گفتگو | مشارکتها) (اصلاح فاصلهٔ مجازی، اصلاح سجاوندی، اصلاح ارقام) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
| یادداشت =}} | | یادداشت =}} | ||
| − | '''مشروطه یکی از مفاهیم مشروطه''' حکومت دارای پارلمان است که نمایندگان ملت در کارهای دولت نظارت داشته باشند. | + | '''مشروطه یکی از مفاهیم مشروطه''' حکومت دارای پارلمان است که نمایندگان ملت در کارهای دولت نظارت داشته باشند. |
| − | در زمان انقلاب مشروطه گفتگوهای سخت و بلندی درباره مفهوم "مشروطه " درگرفت. واژه پارلمان هماگن جدانشدنی مشروطه است. پارلمان جایی است که نمایندگان برگزیده ملت گردهم‌می‌آیند. وظیفه پارلمان کنترل دولت با کمک قوانین است. واژه همگن با پارلمان قانون است. قانون مقررات دولتی است که از سوی پارلمان تصویب شده باشد. نماینده واژه هماگن پارلمان است. نماینده کسی است که از سوی ملت برگزیده می‌شود و به پارلمان برای تصویب قوانین فرستاده می‌شود. نماینده هماگن واژه "آزادی" است. آزادی یعنی هر یک از افراد یک کشور از سنی که قانون تعیین کرده باشد، آزاد است که خود را برای نمایندگی در پارلمان کاندید کند. کاندیداها آزادی این را دارند که در "حزب‌ها" خود را سازمان دهند. ملت و نمایندگان آزاد هستند که در جاهای همگانی گرد هم‌آیند و گفتگو کنند. ملت آزاد است که از میان کاندیداها، نماینده شایان باور (قابل اطمینان) خود را برگزیند. زمانی که نماینده برگزیده شده است و را از پارلمان دریافت کرده است، آزاد است که در پارلمان سخن بگوید و برپایه دیدگاه‌های خود تصمیم بگیرد و رای بدهد. | + | در زمان انقلاب مشروطه گفتگوهای سخت و بلندی درباره مفهوم "مشروطه " درگرفت. واژه پارلمان هماگن جدانشدنی مشروطه است. پارلمان جایی است که نمایندگان برگزیده ملت گردهم‌می‌آیند. وظیفه پارلمان کنترل دولت با کمک قوانین است. واژه همگن با پارلمان قانون است. قانون مقررات دولتی است که از سوی پارلمان تصویب شده باشد. نماینده واژه هماگن پارلمان است. نماینده کسی است که از سوی ملت برگزیده می‌شود و به پارلمان برای تصویب قوانین فرستاده می‌شود. نماینده هماگن واژه "آزادی" است. آزادی یعنی هر یک از افراد یک کشور از سنی که قانون تعیین کرده باشد، آزاد است که خود را برای نمایندگی در پارلمان کاندید کند. کاندیداها آزادی این را دارند که در "حزب‌ها" خود را سازمان دهند. ملت و نمایندگان آزاد هستند که در جاهای همگانی گرد هم‌آیند و گفتگو کنند. ملت آزاد است که از میان کاندیداها، نماینده شایان باور (قابل اطمینان) خود را برگزیند. زمانی که نماینده برگزیده شده است و را از پارلمان دریافت کرده است، آزاد است که در پارلمان سخن بگوید و برپایه دیدگاه‌های خود تصمیم بگیرد و رای بدهد. |
| − | هماگن با واژه مشروطه واژه "حق" است. حق به معنی آن است که همه اهالی ایران در تصویب و نظارت امور عموم "محق و سهیمند" . | + | هماگن با واژه مشروطه واژه "حق" است. حق به معنی آن است که همه اهالی ایران در تصویب و نظارت امور عموم "محق و سهیمند". |
| + | |||
| + | محمدعلی خان فروغی ذکاءالملک مدیر مدرسه حقوق سیاسی، در سال ۱۲۸۷ کتابی با فرنام "حقوق اساسی - یعنی آداب مشروطیت دول" نوشت که در آن حکومت یا دیکتاتوری یا اَبسولو<ref>Absolute</ref> می‌باشد یا مشروطه یا دارای نمایندگان مردم است. رژیم مشروطه یعنی رژیم رِپرِزنتاتیو<ref>Representative</ref>. در سال‌های پیشین گروهی یا یک شخص تنها حکومت می‌کرد و مدعی بود که حق الهی وی است که حکومت کند، ولی بیش از صد سال پیش حکما و دانشمندان و بیشتر مردم از این موضع دوری جستند زیرا باورشان این بود که یک شخص یا یک گروه هرگز حق این را ندارد که ملتی را کنترل کند. ملت می‌باید خود کنترل خود را به دست گیرد و امور خود را اداره نماید. | ||
| + | |||
| + | == قانون اساسی مشروطه == | ||
| + | قانون اساسی مشروطه ایران در ۹ دی ۱۲۸۵ خورشیدی برابر با ۱۴ ذی‌القعده ۱۳۲۴ قمری در کشاکش مبارزه میان مشروطه‌خواهان و مشروعه‌خواهان در ۵۱ اصل به امضای مظفرالدین شاه رسید و به اجرا درآمد. [[قانون اساسی مشروطه]] دربرگیرنده شش بخش است. بخش نخست مقدمه قانون اساسی است که در آن به [[فرمان مشروطه]] به تاریخ ۱۴ امرداد ۱۲۸۵ اشاره می‌شود که مجلس شورای ملی بنیاد شود. در این مقدمه هم‌چنین گفته شده است که بنیان مجلس شورای ملی بر پایه قوانین پیامبر اسلام باشد. هر ایرانی حق این را دارد که نماینده خود را به مجلس شورای ملی بفرستد. وظایف و تکالیف مجلس شورای ملی و حدود روابط آن به اداره‌های دولتی در قانون اساسی روشن شده است. | ||
| + | |||
| + | بخش دوم در تشکیل مجلس است که دربرگیرنده اصل نخست تا چهاردهم می‌باشد. مجلس شورای ملی در تهران برگزار می‌شود، شمار نمایندگان ۱۲۶ تا ماکزیمم ۲۰۰ تن می‌باشد؛ دوره قانونگذاری دو سال است؛ نمایندگان به قرآن سوگند یاد می‌کنند؛ نشست‌های مجلس علنی است؛ نمایندگان برپایه آیین‌نامه (نظامنامه) داخلی مجلس، برگزیدن رییس و نایب رییس و منشیان و دیگر اجزای مجلس را سازمان می‌دهند. | ||
| + | |||
| + | بخش سوم در وظایف مجلس و حدود و حقوق آن که دربرگیرنده اصل پانزده تا اصل سی و یکم می‌باشد؛ همه قوانین می باید از سوی مجلس شورای ملی تصویب شود. بودجه وزارت‌خانه‌ها، امتیاز تشکیل کمپانی ها، بستن قراردادها، عهدنامه ها و مقاوله نامه ها و دادن امتیازات (انحصار) تجارتی، صنعتی، و کشاورزی، وام های دولتی، ساختن راه‌آهن، می باید به تصویب مجلس شورای ملی برسد. هم‌چنین اگر وزیری به اشتباه‌کاری متهم شود مجلس می تواند به نمایندگی وی پایان دهد. | ||
| + | |||
| + | بخش چهارم در اظهار مطالب به مجلس شورای ملی است که دربرگیرنده اصل سی و دوم تا سی و هشتم می باشد. هر ایرانی می تواند شکایت های خود را به مجلس بَرَد. رییس مجلس می تواند خودش یا با درخواست ده تن از نمایندگان نشست محرمانه برگزار کند. نمایندگان مجلس در ابراز دیدگاه های خود آزاد هستند و هیچ‌کس نمی تواند نمایندگان را تهدید به دادن و یا ندادن رای بکند. | ||
| + | |||
| + | بخش پنجم عنوان مطالب از سوی مجلس دربرگیرنده اصل سی و نهم تا اصل چهل و دوم می باشد. | ||
| − | |||
== منبع == | == منبع == | ||
| + | |||
<references/> | <references/> | ||
نسخهٔ ۱۵ ژانویهٔ ۲۰۱۳، ساعت ۱۸:۵۴
| جبهه ملی | تصمیم‌های مجلس | سازمان‌های تروریستی برای براندازی سلطنت در ایران |
مشروطه یکی از مفاهیم مشروطه حکومت دارای پارلمان است که نمایندگان ملت در کارهای دولت نظارت داشته باشند.
در زمان انقلاب مشروطه گفتگوهای سخت و بلندی درباره مفهوم "مشروطه " درگرفت. واژه پارلمان هماگن جدانشدنی مشروطه است. پارلمان جایی است که نمایندگان برگزیده ملت گردهم‌می‌آیند. وظیفه پارلمان کنترل دولت با کمک قوانین است. واژه همگن با پارلمان قانون است. قانون مقررات دولتی است که از سوی پارلمان تصویب شده باشد. نماینده واژه هماگن پارلمان است. نماینده کسی است که از سوی ملت برگزیده می‌شود و به پارلمان برای تصویب قوانین فرستاده می‌شود. نماینده هماگن واژه "آزادی" است. آزادی یعنی هر یک از افراد یک کشور از سنی که قانون تعیین کرده باشد، آزاد است که خود را برای نمایندگی در پارلمان کاندید کند. کاندیداها آزادی این را دارند که در "حزب‌ها" خود را سازمان دهند. ملت و نمایندگان آزاد هستند که در جاهای همگانی گرد هم‌آیند و گفتگو کنند. ملت آزاد است که از میان کاندیداها، نماینده شایان باور (قابل اطمینان) خود را برگزیند. زمانی که نماینده برگزیده شده است و را از پارلمان دریافت کرده است، آزاد است که در پارلمان سخن بگوید و برپایه دیدگاه‌های خود تصمیم بگیرد و رای بدهد.
هماگن با واژه مشروطه واژه "حق" است. حق به معنی آن است که همه اهالی ایران در تصویب و نظارت امور عموم "محق و سهیمند".
محمدعلی خان فروغی ذکاءالملک مدیر مدرسه حقوق سیاسی، در سال ۱۲۸۷ کتابی با فرنام "حقوق اساسی - یعنی آداب مشروطیت دول" نوشت که در آن حکومت یا دیکتاتوری یا اَبسولو[۱] می‌باشد یا مشروطه یا دارای نمایندگان مردم است. رژیم مشروطه یعنی رژیم رِپرِزنتاتیو[۲]. در سال‌های پیشین گروهی یا یک شخص تنها حکومت می‌کرد و مدعی بود که حق الهی وی است که حکومت کند، ولی بیش از صد سال پیش حکما و دانشمندان و بیشتر مردم از این موضع دوری جستند زیرا باورشان این بود که یک شخص یا یک گروه هرگز حق این را ندارد که ملتی را کنترل کند. ملت می‌باید خود کنترل خود را به دست گیرد و امور خود را اداره نماید.
قانون اساسی مشروطه
قانون اساسی مشروطه ایران در ۹ دی ۱۲۸۵ خورشیدی برابر با ۱۴ ذی‌القعده ۱۳۲۴ قمری در کشاکش مبارزه میان مشروطه‌خواهان و مشروعه‌خواهان در ۵۱ اصل به امضای مظفرالدین شاه رسید و به اجرا درآمد. قانون اساسی مشروطه دربرگیرنده شش بخش است. بخش نخست مقدمه قانون اساسی است که در آن به فرمان مشروطه به تاریخ ۱۴ امرداد ۱۲۸۵ اشاره می‌شود که مجلس شورای ملی بنیاد شود. در این مقدمه هم‌چنین گفته شده است که بنیان مجلس شورای ملی بر پایه قوانین پیامبر اسلام باشد. هر ایرانی حق این را دارد که نماینده خود را به مجلس شورای ملی بفرستد. وظایف و تکالیف مجلس شورای ملی و حدود روابط آن به اداره‌های دولتی در قانون اساسی روشن شده است.
بخش دوم در تشکیل مجلس است که دربرگیرنده اصل نخست تا چهاردهم می‌باشد. مجلس شورای ملی در تهران برگزار می‌شود، شمار نمایندگان ۱۲۶ تا ماکزیمم ۲۰۰ تن می‌باشد؛ دوره قانونگذاری دو سال است؛ نمایندگان به قرآن سوگند یاد می‌کنند؛ نشست‌های مجلس علنی است؛ نمایندگان برپایه آیین‌نامه (نظامنامه) داخلی مجلس، برگزیدن رییس و نایب رییس و منشیان و دیگر اجزای مجلس را سازمان می‌دهند.
بخش سوم در وظایف مجلس و حدود و حقوق آن که دربرگیرنده اصل پانزده تا اصل سی و یکم می‌باشد؛ همه قوانین می باید از سوی مجلس شورای ملی تصویب شود. بودجه وزارت‌خانه‌ها، امتیاز تشکیل کمپانی ها، بستن قراردادها، عهدنامه ها و مقاوله نامه ها و دادن امتیازات (انحصار) تجارتی، صنعتی، و کشاورزی، وام های دولتی، ساختن راه‌آهن، می باید به تصویب مجلس شورای ملی برسد. هم‌چنین اگر وزیری به اشتباه‌کاری متهم شود مجلس می تواند به نمایندگی وی پایان دهد.
بخش چهارم در اظهار مطالب به مجلس شورای ملی است که دربرگیرنده اصل سی و دوم تا سی و هشتم می باشد. هر ایرانی می تواند شکایت های خود را به مجلس بَرَد. رییس مجلس می تواند خودش یا با درخواست ده تن از نمایندگان نشست محرمانه برگزار کند. نمایندگان مجلس در ابراز دیدگاه های خود آزاد هستند و هیچ‌کس نمی تواند نمایندگان را تهدید به دادن و یا ندادن رای بکند.
بخش پنجم عنوان مطالب از سوی مجلس دربرگیرنده اصل سی و نهم تا اصل چهل و دوم می باشد.
منبع