وحشی بافقی (غزلیات)/هرگز به غرض عشق من آلوده نگردد

'

وحشی بافقی (غزلیات) (هرگز به غرض عشق من آلوده نگردد) از وحشی بافقی

'

هرگز به غرض عشق من آلوده نگردد		چشمم به کف پای کسی سوده نگردد
آلوده نیم چون دگران این هنرم هست		کز صحبت من هیچکس آلوده نگردد
پروانه‌ام و عادت من سوختن خویش		تا پاک نسوزم دلم آسوده نگردد
با بلهوس از پاکی دامان تو گفتم		تا باز به دنبال تو بیهوده نگردد
وحشی ز غمش جان تو فرسود عجب نیست		جانست نه سنگست که فرسوده نگردد