تفاوت میان نسخههای «فرخی سیستانی (قصاید)/با کاروان حله برفتم ز سیستان»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(ورود خودکار مقاله) |
|||
خط ۷: | خط ۷: | ||
| یادداشت = | | یادداشت = | ||
}} | }} | ||
+ | {{شعر}} | ||
{{ب|با کاروان حله برفتم ز سیستان|با حله تنیده ز دل بافته ز جان}} | {{ب|با کاروان حله برفتم ز سیستان|با حله تنیده ز دل بافته ز جان}} | ||
{{ب|با حلهای بریشم ترکیب او سخن|با حلهای نگارگر نقش او زبان}} | {{ب|با حلهای بریشم ترکیب او سخن|با حلهای نگارگر نقش او زبان}} |
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ ژوئن ۲۰۱۲، ساعت ۱۰:۰۳
' | فرخی سیستانی (قصاید) (با کاروان حله برفتم ز سیستان) از فرخی سیستانی |
' |
با کاروان حله برفتم ز سیستان | با حله تنیده ز دل بافته ز جان | |
با حلهای بریشم ترکیب او سخن | با حلهای نگارگر نقش او زبان | |
هر تار او به رنج برآورده از ضمیر | هر پود او به جهد جدا کرده از روان | |
از هر صنایعی که بخواهی بر او اثر | وز هر بدایعی که بجویی بر او نشان | |
نه حلهای که آب رساند بدو گزند | نه حلهای که آتش آرد بر او زیان | |
نه رنگ او تباه کند تربت زمین | نه نقش او فرو سترد گردش زمان | |
بنوشته زود و تعبیه کرده میان دل | و اندیشه را به ناز بر او کرده پاسبان | |
هر ساعتی بشارت دادی مرا خرد | کاین حله مر ترا برساند به نام و نان | |
این حله نیست بافته از جنس حلهها | این را تو از قیاس دگر حلهها مدان | |
این را زبان نهاد و خرد رشت و عقل بافت | نقاش بود دست و ضمیر اندر آن بیان | |
تا نقش کرد بر سر هر نقش برنوشت | مدح ابوالمظفر شاه چغانیان | |
میر احمد محمد شاه سپه پناه | آن شهریار کشورگیر جهان ستان | |
آن هم ملک مروت و هم نامور ملک | وان هم خدایگان سیر و هم خدایگان | |
گرد سریر اوست همه سیر آفتاب | سوی سرای اوست همه چشم آسمان | |
از بیم خویش تیره شود بر سپهر تیر | گر روز کینه دست برد سوی تیردان | |
وای آنکه سر زطاعت او بازپس کشید | گردد سرش به معرکه تاج سرسنان | |
روزی که سایه آرد بر تیغ او سپر | روزی که مایه گیرد از تیر او کمان | |
شیر دژم دو دیده فرو افکند ز چشم | پیل دمنده زهره برون آرد از دهان | |
بس پایها که تیغش بردارد از رکاب | بس دستها که گرزش برگیرد از عنان | |
بر پیل گرز او به سه پاره کند سرین | بر شیر تیغ او به دو پاره کند میان | |
ای شاه و شاهزاده و شاهی به تو بزرگ | فرخنده فخر دولت و دولت به تو جوان | |
جایی که برکشند مصاف از بر مصاف | و آهن سلب شوند یلان از پس یلان | |
از رویها بروید گلهای شنبلید | بر تیغها بخندد گلهای ارغوان | |
گردون ز برق تیغ چو آتش لیان لیان | کوه از غریو کوس چو کشتی نوان نوان | |
چون برکشیده تیغ تو پیدا شود ز دور | از هر تنی شود سوی گردون روان روان | |
آن کس رها شود ز تو کز بیم تیغ تو | ز انده بر او به سر نشود روز تا کران | |
آن دشت را که رزمگه تو بود ورا | دریای خون لقب شود و کوه استخوان | |
آن کس که روز جنگ هزیمت شود ز تو | تا هست جامه گیرد ازو رنگ زعفران | |
شیری که پیل بشکند، از بیم تیغ تو | اندر ولایت تو چو کپی رودستان | |
روزی درخش تیغ تو بر آتش اوفتاد | آتش ز بیم تیغ تو در سنگ شد نهان | |
و اکنون چو آهنی ز بر سنگ بر زنی | آسیمه گردد و شود اندر جهان جهان | |
گویی درخت باغ عدوی تو بودهاست | کاندر زمین شکفته شود شاخ خیزران | |
آبی که در ولایت تو همیخیزد ای شگفت | گویی زهیبت تو طلسمی بود بر آن | |
کاندر فتد به جیحون تازد به باد و دم | غران بود چو تندر تند اندر آن میان | |
تا تو به صدر ملک نشستی قبادوار | هرگز به راه نخشب و راه قبادیان | |
بی سیم سائل تو نرفت ایچ قافله | بی زر زایر تو نرفت ایچ کاروان | |
این ز آرزوی تخت تو سر برزند ز کوه | وان ز آرزوی تاج تو سر برزند ز کان | |
ای بر همه هوای دل خویش کامکار | ای بر همه مراد دل خویش کامران | |
سود همه جهانی و از تو به هیچ وقت | هرگز نکرد کس بجز از گنج تو زیان | |
ای خسروی که مملکت اندر سرای تو | آب حیات خورد و بود زنده جاودان | |
من بنده را به شعر بسی دستگه نبود | زین پیش ورنه مدح تو میگفتمی به جان | |
و اکنون که دستگاه قوی گشت و دست نیز | بی مدح تو مرا نپذیرفت سیستان | |
راهی دراز و دور ز پس کردم ای ملک | تا من به کام دل برسیدم بدین مکان | |
بر آرزوی آنکه کنم خدمتت قبول | امروز آرزوی دل من به من رسان | |
وقتی نمود بخت به من این در نشاط | کز خرمی جهان نشناسد کس از جنان | |
فصل بهار تازه و نوروز دلفریب | همبوی مشک باد و زمین پر ز بوی بان | |
عید خجسته دست وفا داده با بهار | باد شمال ملک جهان برده از خزان | |
هر ساعتی سرشک گلاب از هوا چکد | هر لحظهای نسیم گل آید ز بوستان | |
تاج درخت باغ همه لعلگون گهر | فرش زمین راغ همه سبز پرنیان | |
صلصل چو بیدلان جهان گشته با خروش | بلبل چو عاشقان غمین گشته با فغان | |
فرخنده باد بر ملک این روزگار عید | وین فصل فر خجسته و نوروز دلستان | |
تا این هوا بسیط بود وین زمین به جای | طبع هوا سبک بود آن زمین گران | |
ای طبع تو هوای دگر، با هوا بباش | وی حلم تو زمین دگر، با زمین بمان |