خواجوی کرمانی (غزلیات)/تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت

'

خواجوی کرمانی (غزلیات) (تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت) از خواجوی کرمانی

'

تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت		رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت
تا دور شدی از برم ای طرفه بغداد		شد دامن من دجله‌ی بغداد ز دستت
از دست تو فردا بروم داد بخواهم		تا چند کشم محنت و بیداد ز دستت
بی شکر شیرین تو در درگه خسرو		بر سینه زنم سنگ چو فرهاد ز دستت
گر زانک بپای علمم راه نباشد		از دور من و خاک ره و داد ز دستت
تا چند کنم ناله و فریاد که در شهر		فریاد رسی نیست که فریاد ز دستت
هر چند که سر در سر دستان تو کردیم		با این همه دستان نتوان داد ز دستت
از خاک سر کوی تو چون دور فتادم		دادیم دل سوخته بر باد ز دستت
زینسان که به غم خوردن خواجو شده‌ئی شاد		شک نیست که هرگز نشود شاد ز دستت