گلشن فردوس بیدل شیرازی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| تا یکی زلف به رخساره پریشان داری | دل سودازدگان بی سر و سامان داری |
| روی بنمای و بپوشان رخ خورشید ز شرم | ای که از روی چو مه مهر درخشان داری |
| باغ اگر سرو و گل و سنبل و ریحان دارد | تو قد و زلف و خط و عارض تابان داری |
| بنگر آینه و گلشن فردوس ببین | ای که در دل هوس روضۀ رضوان داری |
| صورتی باید و معنی که شود حسن تمام | تو پری روی همین داری و هم آن داری |
| منع از می کنی و عشق بتان خاصه بهار | کافرم من اگر ای شیخ تو ایمان داری |
| گل به بار آمد و معشوقه به بر ساقی مست | فرصت از دست مده هر قدر امکان داری |
| باده مینوش و بنوشان و بده جام بگیر | دور ساقیست چه اندیشه ز دوران داری |
| دود آه تو ز افلاک گذشت آتش عشق | چند آخر به دل سوخته پنهان داری |
| جان اگر رفت ز تن گو برود باکی نیست | غم جان چند خوری گر غم جانان داری |
| سوخت برق اجلت خرمن هستی و هنوز | چشم بیدل به ره قطرۀ باران داری |
در ویکی‌پدیا موجود است:
M rastgar ۱ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۰۸:۱۶ (UTC)––––