تفاوت میان نسخه‌های «پیمان سنتو»
Bellavista (گفتگو | مشارکتها) (صفحه‌ای جدید حاوی 'از سال ۱۳۲۷ شاهنشاه در سفرهای رسمی و چند سفر غیر رسمی از کشورهای آسیایی و اروپ...' ایجاد کرد) |
Bellavista (گفتگو | مشارکتها) (اصلاح ارقام، اصلاح نویسه‌های عربی، اصلاح فاصلهٔ مجازی، اصلاح سجاوندی) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
| − | از سال ۱۳۲۷ شاهنشاه در سفرهای رسمی و چند سفر غیر رسمی از کشورهای آسیایی و اروپایی و امریکا دیدن کردند و با سران این کشورها دیدار و گفتگو نمودند. بیانات خردمندانه و | + | از سال ۱۳۲۷ شاهنشاه در سفرهای رسمی و چند سفر غیر رسمی از کشورهای آسیایی و اروپایی و امریکا دیدن کردند و با سران این کشورها دیدار و گفتگو نمودند. بیانات خردمندانه و دادوری‌های فرزانه شاهنشاه درباره مسایل گیتی و پیوندهای میان کشورها و پیوندهای میان ایران با دیگر کشورها، شاهنشاه را در ردیف نخست سیاستمداران بزرگ دنیا قرار داد. سفرهای شاهنشاه به کشورهای گوناگون یکی از ارزنده‌ترین کنش‌ها در سیاست خارجی کشور و بستن یک سری قراردادهای دو جانبه با بیشتر کشورها و برقراری دوستی و پیوندهای بازرگانی و فرهنگی میان ایران و دیگر کشورها شد. |
| − | ۲۴ تیر ۱۳۳۷ کنفرانس سران کشورهای هم‌بند (عضو) پیمان بغداد در آنکارا برگزار شد. در این کنفرانس از دولت عراق به سبب کودتایی که در آن کشور انجام شده بود، شرکت نکردند. شاهنشاه، جلال بایار رییس جمهور ترکیه، اسکندر میرزا رییس جمهور پاکستان، نخست‌وزیران ایران و ترکیه و وزیران امور خارجه ترکیه و معاون وزارت امور خارجه پاکستان در این کنفرانس شرکت جستند. سران سه کشور هم‌بند پیمان بغداد درباره وضع خاورمیانه، به ویژه رویدادهای لبنان و عراق و دیگر مسایل سه کشور به گفتمان نشستند. روز پسین شاهنشاه و جلال بایار و اسکندر میرزا به سبب وضع ناگوار خاورمیانه بار دیگر همه مسایل را مورد بررسی قراردادند و به کنفرانس پایان دادند و آگاهی‌نامه (اعلامیه) پایان کنفرانس به چاپ رسید که در آن یادآور شده بود که سران کشورهای هم‌بند "پیمان بغداد" درباره وضع خاورمیانه به ویژه درباره رخدادهای لبنان و عراق با گفتمان در چاره‌جویی برای از میان بردن | + | ۵ اسفند ۱۳۳۳ پیمان همکاری دوسویه میان دولت عراق و ترکیه به امضا رسید. پیمان پیوستن ایران به همکاری متقابل (دوسویه) عراق و ترکیه (سنتو) در بغداد امضا شد. این پیمان دربرگیرنده هشت ماده‌است. ۲۴ فوریه ۱۹۵۵ |
| + | |||
| + | == پیمان بغداد == | ||
| + | ماده اول: طرفین قراداد متضمن شدند برای حفظ امنیت و دفاع از تمامیت ارضی خود، طبق ماده ۵۱ منشور ملل متحد با یکدیگر همکاری کنند و می‌توانند هرگونه اقدامی را به منظور اجرای این همکاری، با انعقاد قراردادهای مخصوصی بین طرفین، تصویب کنند. | ||
| + | |||
| + | ماده دوم: برای عملیکردن این همکاری ـ که در ماده اوّل ذکر شده ـ و اقدام به تأمین آن، مقاماتِ صلاحیتدار طرفین، متعاهدین باید در جلسهای مشترک اخذ تصمیم کنند و اجرای اقدامات مذبور موقعی به مرحله عمل می‌رسد که از طرف دولتین متعاهدین تصویب شده باشد. | ||
| + | |||
| + | ماده سوم: طرفین متعهد می‌شوند از هر نوع، دخالت در امور داخلی یکدیگر بپرهیزند و هر گونه اختلاف را به صورت مسالمتآمیز و طبق منشور متحد حل و فصل کنند. | ||
| + | |||
| + | ماده چهارم: طرفین تاکید می‌کنند که هیچ یک از مفاد این پیمان، با تعهدات بینالمللی ـ که هر یک با دولت و یا دولتهای ثالثی دارند ـ منافات ندارد و مخلّ تعهدات بینالمللی نیست. طرفین تعهد می‌کنند، در تعهدات بینالمللی مغایر با این پیمان وارد نشوند. | ||
| + | |||
| + | ماده پنجم: پیوستن به این پیمان برای هر یک از دولتهای اتحادیه عرب و دولتهای دیگر مانعی ندارد مشروط بر اینکه به صلح و امنیت این منطقه علاقه‌مند باشند و طرفین، آنها را به رسمیت کامل بشناسند. این پیوستن از تاریخ تسلیم اسناد الحاق دولت مربوط به وزارت امور خارجه عراق ملزم به اجرا خواهد بود. | ||
| + | |||
| + | هر یک از دولتهای ملحق به این پیمان، حق دارد طبق ماده اوّل آن، قراردادهای مخصوصی با یک یا بیشتر از دولتهای عضو این پیمان منعقد کند و مقام صلاحیتدار هر یک از دولتهای ملحق شده، حق دارد طبق ماده دوم، هرگونه اقدامی را تعیین و تثبیت کند. این امور به محض تصویب از طرف دولت مربوطه، اجرا خواهد شد. | ||
| + | |||
| + | ماده ششم: شورای دائمی متشکل از ورزا برای اقدام به هدف‌های این پیمان، زمانی تشکیل می‌شود که تعداد اعضای آن کمتر از ۴ عضو نباشد و در این صورت است که شورا اقدام به تصویب آییننامه داخلی خود خواهد کرد. | ||
| + | |||
| + | ماده هفتم: مدت اعتبار این پیمان ۵ سال است و نیز برای مدتهای پنجساله، تجدید و محسوب می‌شود. هر یک از اعضا حق دارد از پیمان خارج شود، مشروط بر اینکه این موضوع را قبل از شش ماه از تاریخ پایان مدتهای مذکور به اعضای دیگر ابلاغ کند و در این صورت، مفاد پیمان برای بقیه اعضا معتبر است. | ||
| + | |||
| + | ماده هشتم: تصویب این پیمان بر عهده طرفین است و اسناد مصوب در «آنکارا» مبادله می‌شود و از تاریخ مبادله به اجرا در می‌آید. نمایندگان تام‌الاختیار، پیمان فوق را در بغداد و در دو نسخه به زبان عربی، ترکی و انگلیسی در تاریخ دوم رجب ۱۳۷۴ ه. ق. مطابق با ۲۴ فوریه ۱۹۵۵ میلادی امضا کردند. | ||
| + | |||
| + | ۴ اوریل ۱۹۵۵ دولت انگلستان به پیمان همکاری عراق و ترکیه پیوست. | ||
| + | |||
| + | ۲۳ سپتامبر ۱۹۵۵ دولت پاکستان نیز به این پیمان پیوست. | ||
| + | |||
| + | پیام‌های دوستانه‌ای از سوی دولتهای انگلستان، عراق، ترکیه و پاکستان دایر بر فراخوان پیوستن ایران به پیمان پدافند خاورمیانه به دولت ایران فرستاده شد. | ||
| + | |||
| + | دولت شوروی نسبت به پیوستن ایران به پیمان دفاعی ترکیه و عراق آغاز به واخواهی (اعتراض) کرد و نامه‌ای در این باره به کاردار دولت شاهنشاهی ایران در شوروی برای فرستادن به تهران داده شد. | ||
| + | |||
| + | ۱۹ مهر ۱۳۳۴ حسین علاء نخست‌وزیر لایحه پیوستن ایران به پیمان همکاری دو سویه بسته شده میان کشور ترکیه و عراق | ||
| + | |||
| + | ۲۴ تیر ۱۳۳۷ کنفرانس سران کشورهای هم‌بند (عضو) پیمان بغداد در آنکارا برگزار شد. در این کنفرانس از دولت عراق به سبب کودتایی که در آن کشور انجام شده بود، شرکت نکردند. شاهنشاه، جلال بایار رییس جمهور ترکیه، اسکندر میرزا رییس جمهور پاکستان، نخست‌وزیران ایران و ترکیه و وزیران امور خارجه ترکیه و معاون وزارت امور خارجه پاکستان در این کنفرانس شرکت جستند. سران سه کشور هم‌بند پیمان بغداد درباره وضع خاورمیانه، به ویژه رویدادهای لبنان و عراق و دیگر مسایل سه کشور به گفتمان نشستند. روز پسین شاهنشاه و جلال بایار و اسکندر میرزا به سبب وضع ناگوار خاورمیانه بار دیگر همه مسایل را مورد بررسی قراردادند و به کنفرانس پایان دادند و آگاهی‌نامه (اعلامیه) پایان کنفرانس به چاپ رسید که در آن یادآور شده بود که سران کشورهای هم‌بند "پیمان بغداد" درباره وضع خاورمیانه به ویژه درباره رخدادهای لبنان و عراق با گفتمان در چاره‌جویی برای از میان بردن دشواری‌های منطقه هستند. سپس در پیامی که شاهنشاه و سران پاکستان و ترکیه برای پرزیدنت آیزنهاور فرستادند گرامی‌داشت خود را از اینکه دولت امریکا برای پایان دادن به رخدادهای هولناک لبنان در آن کشور نیروی نظامی فرستاده‌است ابراز داشتند. | ||
نسخهٔ ۲۷ سپتامبر ۲۰۱۲، ساعت ۲۳:۰۲
از سال ۱۳۲۷ شاهنشاه در سفرهای رسمی و چند سفر غیر رسمی از کشورهای آسیایی و اروپایی و امریکا دیدن کردند و با سران این کشورها دیدار و گفتگو نمودند. بیانات خردمندانه و دادوری‌های فرزانه شاهنشاه درباره مسایل گیتی و پیوندهای میان کشورها و پیوندهای میان ایران با دیگر کشورها، شاهنشاه را در ردیف نخست سیاستمداران بزرگ دنیا قرار داد. سفرهای شاهنشاه به کشورهای گوناگون یکی از ارزنده‌ترین کنش‌ها در سیاست خارجی کشور و بستن یک سری قراردادهای دو جانبه با بیشتر کشورها و برقراری دوستی و پیوندهای بازرگانی و فرهنگی میان ایران و دیگر کشورها شد.
۵ اسفند ۱۳۳۳ پیمان همکاری دوسویه میان دولت عراق و ترکیه به امضا رسید. پیمان پیوستن ایران به همکاری متقابل (دوسویه) عراق و ترکیه (سنتو) در بغداد امضا شد. این پیمان دربرگیرنده هشت ماده‌است. ۲۴ فوریه ۱۹۵۵
پیمان بغداد
ماده اول: طرفین قراداد متضمن شدند برای حفظ امنیت و دفاع از تمامیت ارضی خود، طبق ماده ۵۱ منشور ملل متحد با یکدیگر همکاری کنند و می‌توانند هرگونه اقدامی را به منظور اجرای این همکاری، با انعقاد قراردادهای مخصوصی بین طرفین، تصویب کنند.
ماده دوم: برای عملیکردن این همکاری ـ که در ماده اوّل ذکر شده ـ و اقدام به تأمین آن، مقاماتِ صلاحیتدار طرفین، متعاهدین باید در جلسهای مشترک اخذ تصمیم کنند و اجرای اقدامات مذبور موقعی به مرحله عمل می‌رسد که از طرف دولتین متعاهدین تصویب شده باشد.
ماده سوم: طرفین متعهد می‌شوند از هر نوع، دخالت در امور داخلی یکدیگر بپرهیزند و هر گونه اختلاف را به صورت مسالمتآمیز و طبق منشور متحد حل و فصل کنند.
ماده چهارم: طرفین تاکید می‌کنند که هیچ یک از مفاد این پیمان، با تعهدات بینالمللی ـ که هر یک با دولت و یا دولتهای ثالثی دارند ـ منافات ندارد و مخلّ تعهدات بینالمللی نیست. طرفین تعهد می‌کنند، در تعهدات بینالمللی مغایر با این پیمان وارد نشوند.
ماده پنجم: پیوستن به این پیمان برای هر یک از دولتهای اتحادیه عرب و دولتهای دیگر مانعی ندارد مشروط بر اینکه به صلح و امنیت این منطقه علاقه‌مند باشند و طرفین، آنها را به رسمیت کامل بشناسند. این پیوستن از تاریخ تسلیم اسناد الحاق دولت مربوط به وزارت امور خارجه عراق ملزم به اجرا خواهد بود.
هر یک از دولتهای ملحق به این پیمان، حق دارد طبق ماده اوّل آن، قراردادهای مخصوصی با یک یا بیشتر از دولتهای عضو این پیمان منعقد کند و مقام صلاحیتدار هر یک از دولتهای ملحق شده، حق دارد طبق ماده دوم، هرگونه اقدامی را تعیین و تثبیت کند. این امور به محض تصویب از طرف دولت مربوطه، اجرا خواهد شد.
ماده ششم: شورای دائمی متشکل از ورزا برای اقدام به هدف‌های این پیمان، زمانی تشکیل می‌شود که تعداد اعضای آن کمتر از ۴ عضو نباشد و در این صورت است که شورا اقدام به تصویب آییننامه داخلی خود خواهد کرد.
ماده هفتم: مدت اعتبار این پیمان ۵ سال است و نیز برای مدتهای پنجساله، تجدید و محسوب می‌شود. هر یک از اعضا حق دارد از پیمان خارج شود، مشروط بر اینکه این موضوع را قبل از شش ماه از تاریخ پایان مدتهای مذکور به اعضای دیگر ابلاغ کند و در این صورت، مفاد پیمان برای بقیه اعضا معتبر است.
ماده هشتم: تصویب این پیمان بر عهده طرفین است و اسناد مصوب در «آنکارا» مبادله می‌شود و از تاریخ مبادله به اجرا در می‌آید. نمایندگان تام‌الاختیار، پیمان فوق را در بغداد و در دو نسخه به زبان عربی، ترکی و انگلیسی در تاریخ دوم رجب ۱۳۷۴ ه. ق. مطابق با ۲۴ فوریه ۱۹۵۵ میلادی امضا کردند.
۴ اوریل ۱۹۵۵ دولت انگلستان به پیمان همکاری عراق و ترکیه پیوست.
۲۳ سپتامبر ۱۹۵۵ دولت پاکستان نیز به این پیمان پیوست.
پیام‌های دوستانه‌ای از سوی دولتهای انگلستان، عراق، ترکیه و پاکستان دایر بر فراخوان پیوستن ایران به پیمان پدافند خاورمیانه به دولت ایران فرستاده شد.
دولت شوروی نسبت به پیوستن ایران به پیمان دفاعی ترکیه و عراق آغاز به واخواهی (اعتراض) کرد و نامه‌ای در این باره به کاردار دولت شاهنشاهی ایران در شوروی برای فرستادن به تهران داده شد.
۱۹ مهر ۱۳۳۴ حسین علاء نخست‌وزیر لایحه پیوستن ایران به پیمان همکاری دو سویه بسته شده میان کشور ترکیه و عراق
۲۴ تیر ۱۳۳۷ کنفرانس سران کشورهای هم‌بند (عضو) پیمان بغداد در آنکارا برگزار شد. در این کنفرانس از دولت عراق به سبب کودتایی که در آن کشور انجام شده بود، شرکت نکردند. شاهنشاه، جلال بایار رییس جمهور ترکیه، اسکندر میرزا رییس جمهور پاکستان، نخست‌وزیران ایران و ترکیه و وزیران امور خارجه ترکیه و معاون وزارت امور خارجه پاکستان در این کنفرانس شرکت جستند. سران سه کشور هم‌بند پیمان بغداد درباره وضع خاورمیانه، به ویژه رویدادهای لبنان و عراق و دیگر مسایل سه کشور به گفتمان نشستند. روز پسین شاهنشاه و جلال بایار و اسکندر میرزا به سبب وضع ناگوار خاورمیانه بار دیگر همه مسایل را مورد بررسی قراردادند و به کنفرانس پایان دادند و آگاهی‌نامه (اعلامیه) پایان کنفرانس به چاپ رسید که در آن یادآور شده بود که سران کشورهای هم‌بند "پیمان بغداد" درباره وضع خاورمیانه به ویژه درباره رخدادهای لبنان و عراق با گفتمان در چاره‌جویی برای از میان بردن دشواری‌های منطقه هستند. سپس در پیامی که شاهنشاه و سران پاکستان و ترکیه برای پرزیدنت آیزنهاور فرستادند گرامی‌داشت خود را از اینکه دولت امریکا برای پایان دادن به رخدادهای هولناک لبنان در آن کشور نیروی نظامی فرستاده‌است ابراز داشتند.