ملک الشعرا بهار (مسمط ها)/سعدیا! چون تو کجا نادره گفتاری هست؟
| ' | ملک الشعرا بهار (مسمط ها) (سعدیا! چون تو کجا نادره گفتاری هست؟) از ملک الشعرا بهار |
' |
سعدیا! چون تو کجا نادره گفتاری هست؟ یا چو شیرین سخنت نخل شکرباری هست؟ یا چو بستان و گلستان تو گلزاری هست؟ هیچم ار نیست، تمنای توام باری هست مشنو ای دوست! که غیر از تو مرا یاری هست یا شب و روز بجز فکر توام کاری هست » لطف گفتار تو شد دام ره مرغ هوس به هوس بال زد و گشت گرفتار قفس پایبند تو ندارد سر دمسازی کس موسی اینجا بنهد رخت به امید قبس « به کمند سر زلفت نه من افتادم و بس که به هر حلقه‌ی زلف تو گرفتاری هست » بی‌گلستان تو در دست بجز خاری نیست به ز گفتار تو بی‌شائبه گفتاری نیست فارغ از جلوه‌ی حسنت در و دیواری نیست ای که در دار ادب غیر تو دیاری نیست! « گر بگویم که مرا با تو سر و کاری نیست در و دیوار گواهی بدهد کاری هست » دل ز باغ سخنت ورد کرامت بوید پیرو مسلک تو راه سلامت پوید دولت نام توحاشا که تمامت جوید کب گفتار تو دامان قیامت شوید « هرکه عیبم کند از عشق و ملامت گوید تا ندیده است تو را، بر منش انکاری هست » روز نبود که به وصف تو سخن سر نکنم شب نباشد که ثنای تو مکرر نکنم منکر فضل تو را نهی ز منکر نکنم نزد اعمی صفت مهر منور نکنم « صبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنم؟ همه دانند که در صحبت گل خاری هست » هرکه را عشق نباشد، نتوان زنده شمرد وآن که جانش ز محبت اثری یافت، نمرد تربت پارس، چو جان جسم تو در سینه فشرد لیک در خاک وطن آتش عشقت نفسرد « باد، خاکی ز مقام تو بیاورد و ببرد آب هر طیب که در طبله‌ی عطاری هست » سعدیا! نیست به کاشانه‌ی دل غیر تو کس تا نفس هست، به یاد تو برآریم نفس ما بجز حشمت و جاه تو نداریم هوس ای دم گرم تو آتش زده در ناکس و کس! « نه من خام طمع عشق تو می‌ورزم و بس که چو من سوخته در خیل تو بسیاری هست » کام جان پر شکر از شعر چو قند تو بود بیت معمور ادب طبع بلند تو بود زنده جان بشر از حکمت و پند تو بود سعدیا! گردن جانها به کمند تو بود « من چه در پای تو ریزم که پسند تو بود؟ سر و جان را نتوان گفت که مقداری هست » راستی دفتر سعدی به گلستان ماند طیباتش به گل و لاله و ریحان ماند اوست پیغمبر و آن نامه به فرقان ماند وآن که او را کند انکار، به شیطان ماند « عشق سعدی نه حدیثی است که پنهان ماند داستانی است که بر هر سر بازاری هست »