مصاحبه خبرگزاری یونایتدپرس اینترنشنال با اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر ۱ اردیبهشت ماه ۱۳۴۵

درگاه انقلاب شاه و مردم

درگاه اعلیحضرت محمدرضا شاه پهلوی آریامهر سخنرانی‌های محمدرضا شاه پهلوی

برنامه عمرانی سوم/سال ۱۳۴۵

پیشرفتهای حاصله در کشور ما به‌طور کلی با حداکثر امیدی که ما بدان داشتیم، تطبیق‌می‌کند.

البته موانعی ناشی از نبودن تعداد کافی کارشناسان و تکنیسین‌ها همیشه پیش می‌آید.

درمورد اصلاحات ارضی کار تقسیم اراضی تقریباً به پایان رسیده (زیرا در ظرف چند ماه آینده به کلی خاتمه خواهدیافت)، ولی اقدام مهم بعدی، تشکیل شرکتهای تعاونی به تعداد کافی است که برای تأمین نیازمندیهای کشتکاران و زمین‌داران جدید لازم است.

امیدوارم که بتوانیم با موفقیت متخصصین و تکنسین‌های مورد نیاز را به تعداد کافی برای اداره این شرکتها تربیت کنیم. به هر حال می‌توان‌گفت که برنامه اصلاحات ارضی و سایر طرحهای اصلاحی ما به طور رضایت‌بخشی پیشرفت داشته‌است.

کشور ما دارای بیست‌وپنج‌میلیون جمعیت است و میزان افزایش جمعیت سالانه به دوونیم درصد می‌رسد.

خوشبختانه کشور ما سرزمینی است که از لحاظ کشاورزی و ذخایر معدنی بالقوه غنی است. ما ذخایر وسیع نفت و مواد معدنی دیگری دراختیارداریم و امیدواریم آنها را به بهترین و کاملترین وجهی مورد استفاده قراردهیم و بهره‌برداری از صنایع پتروشیمی را نیز آغازکنیم و با استخراج سایر مواد معدنی خود به بهترین نحو صنعتی و فنی موجود بپردازیم. برای رسیدن به چنین هدفهایی البته ما ناچاریم بندرگاههایی ایجادکنیم، راههایی بسازیم و حتی دست به کار ساختن راههای جدید آهن بشویم تا کشور خود را به یک مملکت مرفه کشاورزی و صنعتی تبدیل کنیم.

دورنمای آینده ما بسیار درخشان است و تنها چیزی که باقی می‌ماند این است که سریع‌تر و باز هم سریع‌تر کار کنیم و این کار را طبعاً می‌باید با کمکهای فنی و مالی و سرمایه‌گذاری‌های خارجی انجام‌دهیم. ولی اگر هم لازم باشد خودمان به تنهایی این کار را خواهیم‌کرد. در این زمینه در هر صورت کارهای زیادی در پیش رو خواهدبود.

ما برای آنکه به کشوری مبدل شویم که از همان سطح زندگی ملل اروپایی برخوردارباشد، باید خیلی سریع کارکنیم و امر صنعتی‌کردن کشور را با استفاده از همه امکانات و به کامل‌ترین وجه ممکن عملی‌سازیم. در حال حاضر هفتادوپنج درصد از افراد مملکت ما در نواحی کشاورزی سرگرم کارند و طریق امرار معاش آنها نیز کشاورزی است. این نسبت باید تا روی کارآمدن نسل آینده معکوس گردد و البته در عرض این مدت جمعیت ایران بیش از دو برابر خواهدشد. همین موضوع آشکارا نشان‌می‌دهد که چقدر اهمیت دارد ما صنایع جدید را آغازکنیم تا بتوانیم برای این مردم کار تأمین‌نماییم. به همین علت است که ما باید سرعت کار خود را برای صنعتی‌کردن کشور بیشترکنیم.

ما باید پردامنه‌ترین صنایع پتروشیمی ممکن را به‌وجودآوریم. خوشبختانه در کشور خود آنچه را که برای رسیدن به چنین هدفی لازم است، در اختیار داریم. حتی بازار طبیعی نیز در منطقه اطراف کشور ما در اختیار ما هست. ما شاید با صنایع کود شیمیایی خود بتوانیم واقعاً احتیاجات آسیا یا شاید آفریقا و یا هر جای دیگر دنیا را تأمین‌کنیم و خود از این راه کمکی به آبادانی سایر کشورها بنماییم.

ما می‌توانیم صنایع فولادسازی را در کشور خود آغازکنیم، که نه تنها فی‌حدذاته اهمیت بسیار دارد، بلکه به موازات آن بسیاری صنایع دیگر نیز می‌تواند به‌وجودآید. ما از این راه می‌توانیم هم کارگاه‌های کوچک و هم واحدهای وسیع را پایه‌گذاری کنیم. می‌توانیم صنایع اتومبیل‌سازی به‌وجودآوریم. البته در حال حاضر ما کارخانه‌های مونتاژ اتومبیل داریم. با صنایع فولدسازی می‌توانیم امکانات بزرگتری از این حیث دراختیار داشته‌باشیم. ما می‌توانیم در کشور خود صنایع آلومینیوم داشته‌باشیم. می‌توانیم استخراج مس را در کشورمان وسعت بخشیم و این صنعت را برپایه‌های وسیعی استوارکنیم.

من می‌توانم مدت زیادی را صرف برشمردن این امکانات مختلف کنم، اما به‌طور خلاصه می‌باید بگویم که لازم است مملکت ما به یک کشور کاملاً صنعتی تبدیل‌گردد، هرچند که در عین حال، ما به هیچوجه نباید از امکاناتِ حداکثرِ استفاده از زمین و استفاده از کشاورزی جدید و مکانیزه در کشور خود غافل بمانیم.

در پاسخ سؤال شما درباره کنفرانس اسلامی، باید بگویم تا آنجا که من به خاطر دارم ما فقط درباره تشکیل کنفرانسی از ممالک مختلف اسلامی صحبت کردیم تا ببینیم بهترین راه خدمت به کشورهای اسلامی چیست؟ و من قبل از این هم در این باره صحبت کرده‌ام. بعضی‌ها تصورکرده‌اند که بین چند کشور عقب‌مانده و فئودال اسلامی، هم‌دستی و تفاهمی به‌وجودآمده‌است تا کشورهایی را بر ضد چند کشور به اصطلاح مترقی اسلامی دور هم جمع کنند. اولاً این گفته مضحکی است، زیرا اعتقاد ما این است که برنامه‌های ما در این کشور به مراتب مترقیانه‌تر از آن کارهایی است که در ممالک دیگر جریان دارد، ثانیاً هدف ما این نیست که به نفع رژیم‌های غیرمترقی اقدامی کنیم، بلکه برعکس می‌خواهیم اولاً مطالعه‌کنیم که حداکثر منافع کشورهای اسلامی از چه طریق بهتر تأمین می‌شود، ثانیاً ببینیم که ما به چه نحو می‌توانیم متفقاً در بالابردن سطح زندگی سایر ممالک اسلامی کوشش کنیم و از چه راهی بهتر کشاورزی، صنعت، مدارس، دانشگاهها و سایر تأسیسات را در این کشورها ترقی دهیم، و به‌طور کلی ببینیم که در این دنیای مترقی، بهترین راه ترقی جامعه اسلامی چیست؟ این امر کاملاً واضحی‌است که کشور من نمی‌تواند در هیچ برنامه‌ای که هدف ارتجاعی داشته‌باشد، شرکت جوید، زیرا جامعه ما پیوسته رو به عالی‌ترین و اصیل‌ترین هدفها گام برمی‌دارد و خواهدبرداشت، ولی من فکرمی‌کنم که ما در این مورد نباید مسئله را فقط میان رؤسای کشورهای اسلامی مطرح سازیم، بلکه شایسته‌است دانشمندان و فضلا و بازرگانان و صاحبان صنایع این ممالک نیز گرد هم آیند و در این زمینه به تبادل نظر بپردازند که بهترین نحوه خدمت به منافع کشورهای اسلامی جهان کدام‌است؟