مثنوی معنوی/فرستادن پادشاه رسولان به سمرقند به آوردن زرگر
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر اول مثنوی (فرستادن پادشاه رسولان به سمرقند به آوردن زرگر) از مولوی |
' |
شه فرستاد آن طرف یک دو رسول | حاذقان و کافیان بس عدول | |
تا سمرقند آمدند آن دو امیر | پیش آن زرگر ز شاهنشه بشیر | |
کای لطیف استاد کامل معرفت | فاش اندر شهرها از تو صفت | |
نک فلان شه از برای زرگری | اختیارت کرد زیرا مهتری | |
اینک این خلعت بگیر و زر و سیم | چون بیایی خاص باشی و ندیم | |
مرد مال و خلعت بسیار دید | غره شد از شهر و فرزندان برید | |
اندر آمد شادمان در راه مرد | بیخبر کان شاه قصد جانش کرد | |
اسپ تازی برنشست و شاد تاخت | خونبهای خویش را خلعت شناخت | |
ای شده اندر سفر با صد رضا | خود بهپای خویش تا سوءالقضا | |
در خیالش ملک و عز و مهتری | گفت عزراییل رو آری بری | |
چون رسید از راه آن مرد غریب | اندر آوردش بهپیش شه طبیب | |
سوی شاهنشاه بردندش بناز | تا بسوزد بر سر شمع طراز | |
شاه دید او را بسی تعظیم کرد | مخزن زر را بدو تسلیم کرد | |
پس حکیمش گفت کای سلطان مه | آن کنیزک را بدین خواجه بده | |
تا کنیزک در وصالش خوش شود | آب وصلش دفع آن آتش شود | |
شه بدو بخشید آن مهروی را | جفت کرد آن هر دو صحبت جوی را | |
مدت شش ماه میراندند کام | تا بهصحت آمد آن دختر تمام | |
بعد از آن از بهر او شربت بساخت | تا بخورد و پیش دختر میگداخت | |
چون ز رنجوری جمال او نماند | جان دختر در وبال او نماند | |
چونکه زشت و ناخوش و رخ زرد شد | اندکاندک در دل او سرد شد | |
عشقهایی کز پی رنگی بود | عشق نبود عاقبت ننگی بود | |
کاش کان هم ننگ بودی یکسری | تا نرفتی بر وی آن بد داوری | |
خون دوید از چشم همچون جوی او | دشمن جان وی آمد روی او | |
دشمن طاووس آمد پر او | ای بسی شه را بکشته فر او | |
گفت من آن آهوم کز ناف من | ریخت این صیاد خون صاف من | |
ای من آن روباه صحرا کز کمین | سر بریدندش برای پوستین | |
ای من آن پیلی که زخم پیلبان | ریخت خونم از برای استخوان | |
آنک کشتستم پی مادون من | مینداند که نخسپد خون من | |
بر مناست امروز و فردا بر ویاست | خون چون من کس چنین ضایع کیاست | |
گر چه دیوار افکند سایهی دراز | بازگردد سوی او آن سایه باز | |
این جهان کوهاست و فعل ما ندا | سوی ما آید نداها را صدا | |
این بگفت و رفت در دم زیر خاک | آن کنیزک شد ز عشق و رنج پاک | |
زانکه عشق مردگان پاینده نیست | زانکه مرده سوی ما آینده نیست | |
عشق زنده در روان و در بصر | هر دمی باشد ز غنچه تازهتر | |
عشق آن زنده گزین کو باقیاست | کز شراب جانفزایت ساقیاست | |
عشق آن بگزین که جمله انبیا | یافتند از عشق او کار و کیا | |
تو مگو ما را بدان شه بار نیست | با کریمان کارها دشوار نیست |