مثنوی معنوی/ترجیح نهادن نخچیران توکل را بر اجتهاد
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر اول مثنوی (ترجیح نهادن نخچیران توکل را بر اجتهاد) از مولوی |
' |
قوم گفتندش که کسب از ضعف خلق | لقمهی تزویر دان بر قدر حلق | |
نیست کسبی از توکل خوبتر | چیست از تسلیم خود محبوبتر | |
بس گریزند از بلا سوی بلا | بس جهند از مار سوی اژدها | |
حیله کرد انسان و حیلهش دام بود | آنک جان پنداشت خونآشام بود | |
در ببست و دشمن اندر خانه بود | حیلهی فرعون زین افسانه بود | |
صد هزاران طفل کشت آن کینهکش | وانک او میجست اندر خانهاش | |
دیدهی ما چون بسی علت دروست | رو فنا کن دید خود در دید دوست | |
دید ما را دید او نعم العوض | یابی اندر دید او کل غرض | |
طفل تا گیرا و تا پویا نبود | مرکبش جز گردن بابا نبود | |
چون فضولی گشت و دست و پا نمود | در عنا افتاد و در کور و کبود | |
جانهای خلق پیش از دست و پا | میپریدند از وفا اندر صفا | |
چون بامر اهبطوا بندی شدند | حبس خشم و حرص و خرسندی شدند | |
ما عیال حضرتیم و شیرخواه | گفت الخلق عیال للاله | |
آنک او از آسمان باران دهد | هم تواند کو ز رحمت نان دهد |