عطار (غزلیات)/چو دریا شور در جانم میفکن
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | عطار (غزلیات) (چو دریا شور در جانم میفکن) از عطار |
' |
چو دریا شور در جانم میفکن | ز سودا در بیابانم میفکن | |
چو پر پشهی وصلت ندیدم | به پای پیل هجرانم میفکن | |
به دست خویش در پای خودم کش | به دست و پای دورانم میفکن | |
به دشواری به دست آید چو من کس | چنین از دست آسانم میفکن | |
اگر از تشنگی چون شمع مردم | به سیرابی طوفانم میفکن | |
به چشم او کز ابروی کمان کش | به دل در تیر مژگانم میفکن | |
زره چون در نمیپوشیم از زلف | میان تیربارانم میفکن | |
چو پیچ و تاب در زلف تو زیباست | به جان تو که در جانم میفکن | |
چو پایم نیست با چوگان زلفت | چو گویی پیش چوگانم میفکن | |
چو من جمعیت از زلف تو دارم | چو زلف خود پریشانم میفکن | |
خط آوردی و جان میخواهی از من | ز خط خود به دیوانم میفکن | |
چو شد خاک رهت عطار حیران | به خاک راه حیرانم میفکن |