عطار (عذر آوردن مرغان)/غازیی از کافری بس سرفراز
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | عطار (عذر آوردن مرغان) (غازیی از کافری بس سرفراز) از عطار |
' |
غازیی از کافری بس سرفراز | خواست مهلت تا که بگزارد نماز | |
چون بشد غازی نماز خویش کرد | بازآمد جنگ هر دم بیش کرد | |
بود کافر را نمازی زان خویش | مهل خواست او نیز بیرون شد ز پیش | |
گوشهای بگزید کافر پاکتر | پس نهاد او سوی بت بر خاک سر | |
غازیش چون دید سر بر خاک راه | گفت نصرت یافتم این جایگاه | |
خواست تا تیغی زند بر وی نهان | هاتفیش آواز داد از آسمان | |
کای همه بد عهدی از سر تا بپای | خوش وفا و عهد میآری بجای | |
او نزد تیغت چو اول داد مهل | تو اگر تیغش زنی جهل است جهل | |
ای و او فو العهد برنا خوانده | گشته کژ، بر عهد خودنا مانده | |
چون نکویی کرد کافر پیش ازین | ناجوامردی مکن تو بیش ازین | |
او نکویی کرد و تو بد میکنی | با کسان آن کن که با خود می کنی | |
بودت از کافر وفا و ایمنی | کو وفاداری ترا، گر ممنی | |
ای مسلمان، نامسلم آمدی | در وفا از کافری کم آمدی | |
رتف غازی زین سخن از جای خویش | در عرق گم دید سر تا پای خویش | |
کافرش چون دید گریان مانده | تیغش اندر دست، حیران مانده | |
گفت گریان از چهای بر گفت راست | کین زمان کردند از من بازخواست | |
بیوفا گفتند از بهر توم | این چنین گریان من از قهر توم | |
چون شنید این قصه کافر آشکار | نعرهای زد بعد از آن بگریست زار | |
گفت جباری که با محبوب خویش | از برای دشمن معیوب خویش | |
از وفاداری کند چندین عتاب | چون کنم من بیوفایی بیحساب | |
عرضه کن اسلام تا دین آورم | شرک سوزم، شرع آیین آورم | |
ای دریغا بر دلم بندی چنین | بیخبر من از خداوندی چنین | |
بس که با مطلوب خود ای بیطلب | بیوفایی کردهای تو بیادب | |
لیک صبرم هست تا طاس فلک | جمله در رویت بگوید یک به یک |