عطار (عذر آوردن مرغان)/بود آن دیوانه دل برخاسته
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | عطار (عذر آوردن مرغان) (بود آن دیوانه دل برخاسته) از عطار |
' |
بود آن دیوانه دل برخاسته | برهنه میرفت و خلق آراسته | |
گفت یا رب جبهی ده محکمم | هم چو خلقان دگر کن خرمم | |
هاتقش آواز داد و گفت هین | آفتاب گرم دادم درنشین | |
گفت یا رب تا کیم داری عذاب | جبهای نبود ترا به ز آفتاب | |
گفت رو ده روز دیگر صبرکن | تا ترا یک جبه بخشم بیسخن | |
چون بشد ده روز، مرد سوخته | جبهای آورد بر هم دوخته | |
صد هزاران پاره بر وی بیش بود | زانک آن بخشنده بس درویش بود | |
مرد مجنون گفت ای دانای راز | ژندهای بر دوختی زان روز باز | |
در خزانهات جامها جمله بسوخت | کین همه ژنده همی بایست دوخت | |
صد هزاران ژنده بر هم دوختی | این چنین درزی ز که آموختی | |
کار آسان نیست با درگاه او | خاک میباید شدن در راه او | |
بس کسا کامد بدین درگه ز دور | گه بسوخت و گه فروخت از نار و نور | |
چون پس از عمری به مقصودی رسید | عین حسرت گشت و مقصودی ندید |