سنایی غزنوی (قصاید)/گر هیچ نگارینم بر خلق عیانستی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | سنایی غزنوی (قصاید) (گر هیچ نگارینم بر خلق عیانستی) از سنایی غزنوی |
' |
گر هیچ نگارینم بر خلق عیانستی | ای شاد که خلقستی ای خوش که جهانستی | |
از خلق نهان زان شد تا جمله ترا باشد | گر هیچ پدیدستی زان همگانستی | |
جان دید جمالش را ور نه به همه دانش | دربان و غلامش را زو باز که دانستی | |
دل قهر و دو زلفش دید انگشت گزان زان شد | گر لطف لبش دیدی انگشت زنانستی | |
زیر و زبر عالم بهر طلبست ارنی | تنگا که زمینستی لنگا که زمانستی | |
گر نور پذیرفتی زو شش جهت عالم | پستی همه باغستی بالا همه کانستی | |
گر گل نپذیرفتی زو نور تجلی کی | گل کعبهی چرخستی دل گشن جانستی | |
گفت ست که یک روزی جانت ببرم چون دل | من بندهی آن روزم ایکاش چنانستی | |
جانیست سنایی را در دیده سنان او | پس گر چنینستی بیجان چو جنانستی | |
او گر نه چنینستی چون نیزهی سلطان کی | بر رفته و برجسته بر بسته میانستی | |
بهرامشه مسعود آن شه که گه عشرت | ساقیش سپهرستی گر هیچ جوانستی | |
ور هیچ کرا کردی در درگه چون خلدش | هم رایت رایستی هم خانهی خانستی | |
چرخ ار چو ملک بودی شاگرد سنانش را | پریدن مرغانش تا حشر ستانستی | |
ایا مانده بیموجب هر مرادی | همه ساله در محنت اجتهادی | |
نه در حق خود مر ترا انزعاجی | نه در حق حق مر ترا انقیادی | |
چو دیوانگان دایم اندر به فکری | چه گویی ترا چون برآید مرادی | |
ز حرص دو روزه مقام مجازی | به هر گوشهای کرده ذات العمادی | |
همانا به خواب اندری تا ندانی | که ما را جزین نیست دیگر معادی | |
چه بیچاره مردی چه سرگشته خلقی | که بر باطلی باشدت استنادی | |
جمادیست این شوم دنیا که دایم | ترا نیست الا بر او اعتمادی | |
پس ای خواجه دعوی رسد آن کسی را | که معبود او گشته باشد جمادی | |
پس آن گه رسیدن به تحقیق معنی | تمنی کنی با چنین اعتقادی | |
ندانی همی ویحک اینقدر باری | که جای دو معنی نباشد فوادی | |
تو گر راه حق را همی جویی اول | طلب کرد باید سبیل الرشادی | |
زیادت بود مر ترا هر زمانی | به اعمال و افعال خویش اعتدادی | |
پس از نیستی ساز آن راه سازی | کجا بهتر از نیستی هست زادی | |
صلاح سنایی در آنست دایم | شود در ره عشق بی چون سدادی | |
بگفتم صلاح دل از روی معنی | صلاحیست این مشمر اندر فسادی | |
شو از خود بری گرد تا بر حقیقت | ترا بی تو حاصل شود انجرادی | |
نبینی که پروانهی شمع هرگز | که بر باطنش چیره گردد ودادی | |
بری گردد از خویشتن چون سنایی | کند او ز خویشی خود انفرادی |