دیوان شمس/صنما جفا رها کن کرم این روا ندارد
نسخهٔ تاریخ ۵ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۱۷:۱۷ توسط Bellavista1957 (گفتگو | مشارکتها)
' | دیوان شمس (غزلیات) (صنما جفا رها کن کرم این روا ندارد) از مولوی |
' |
صنما جفا رها کن کرم این روا ندارد | بنگر به سوی دردی که ز کس دوا ندارد | |
ز فلک فتاد طشتم به محیط غرقه گشتم | به درون بحر جز تو دلم آشنا ندارد | |
ز صبا همیرسیدم خبری که میپزیدم | ز غمت کنون دل من خبر از صبا ندارد | |
به رخان چون زر من به بر چو سیم خامت | به زر او ربوده شد که چو تو دلربا ندارد | |
هله ساقیا سبکتر ز درون ببند آن در | تو بگو به هر کی آید که سر شما ندارد | |
همه عمر این چنین دم نبدست شاد و خرم | به حق وفای یاری که دلش وفا ندارد | |
به از این چه شادمانی که تو جانی و جهانی | چه غمست عاشقان را که جهان بقا ندارد | |
برویم مست امشب به وثاق آن شکرلب | چه ز جامه کن گریزد چو کسی قبا ندارد | |
به چه روز وصل دلبر همه خاک میشود زر | اگر آن جمال و منظر فر کیمیا ندارد | |
به چه چشمهای کودن شود از نگار روشن | اگر آن غبار کویش سر توتیا ندارد | |
هله من خموش کردم برسان دعا و خدمت | چه کند کسی که در کف بجز از دعا ندارد |
***