دیوان شمس/من پاکباز عشقم تخم غرض نکارم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (من پاکباز عشقم تخم غرض نکارم) از مولوی |
' |
من پاکباز عشقم تخم غرض نکارم | پشت و پناه فقرم پشت طمع نخارم | |
نی بند خلق باشم نی از کسی تراشم | مرغ گشاده پایم برگ قفص ندارم | |
من ابر آب دارم چرخ گهرنثارم | بر تشنگان خاکی آب حیات بارم | |
موسی بدید آتش آن نور بود دلخوش | من نیز نورم ای جان گر چه ز دور نارم | |
شاخ درخت گردان اصل درخت ساکن | گر چه که بیقرارم در روح برقرارم | |
من بوالعجب جهانم در مشت گل نهانم | در هر شبی چو روزم در هر خزان بهارم | |
با مرغ شب شبم من با مرغ روز روزم | اما چو باخود آیم زین هر دو برکنارم | |
آن لحظه باخود آیم کز محو بیخود آیم | شش دانگ آن گهم که بیرون ز پنج و چارم | |
جان بشر به ناحق دعویش اختیار است | بیاختیار گردد در فر اختیارم | |
آن عقل پرهنر را بادی است در سر او | آن باد او نماند چون بادهای درآرم |