دیوان شمس/بگشا در بیا درآ که مبا عیش بیشما
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (بگشا در بیا درآ که مبا عیش بیشما) از مولوی |
' |
بگشا در بیا درآ که مبا عیش بیشما | به حق چشم مست تو که تویی چشمه وفا | |
سخنم بسته میشود تو یکی زلف برگشا | انا و الشمس و الضحی تلف الحب و الولا | |
انا فی العشق آیه فاقرونی علی الملا | امه العشق فاعرجوا دونکم سلم الهوی | |
دیدمش مست میگذشت گفتم ای ماه تا کجا | گفت نی همچنین مکن همچنین در پیم بیا | |
در پیش چون روان شدم برگرفت تیز تیزپا | در پی گام تیز او چه محل باد و برق را | |
انا منذ رایتهم انا صرت بلا انا | صوره فی زجاجه نور الارض و السما | |
رکب القلب نوره فجلی القلب و اصطفی | کل من رام نوره استضا مثله استضا | |
کیف یلقاه غیره کل من غیر فنا | تو بیا بیتو پیش من که تو نامحرمی تو را | |
به ثنا لابه کردمش گفتم ای جان جان فزا | گفت یک دم ثنا مگو که دوی هست در ثنا | |
تو دو لب از دوی ببند بگشا دیده بقا | ز لب بسته گر سخن بگشاید گشا گشا | |
ان علینا بیانه تو میا در میان ما | چو در خانه دید تنگ بکند مرد جامهها | |
نی که هر شب روان تو ز تنت میشود جدا | به میان روان تو صفتی هست ناسزا | |
که گر آن ریگ نیستی نامدی باز چون صبا | شب نرفتی دوان دوان به لب قلزم صفا | |
بازآمد و تا ویست بنده بندهست خدا خدا | ماند در کیسه بدن چو زر و سیم ناروا | |
جان بنه بر کف طلب که طلب هست کیمیا | تا تن از جان جدا شدن مشو از جان جان جدا | |
گر چه نی را تهی کنند نگذارند بینوا | رو پی شیر و شیر گیر که علیی و مرتضی | |
نیست بودی تو قرنها بر تو خواندند هل اتی | خط حقست نقش دل خط حق را مخوان خطا | |
الفی لا شود و تو ز الف لام گشت لا | هله دست و دهان بشو که لبش گفت الصلا | |
چو به حق مشتغل شدی فارغ از آب و گل شدی | چو که بیدست و دل شدی دست درزن در این ابا |