دیوان شمس/بشکسته سر خلقی سر بسته که رنجورم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (بشکسته سر خلقی سر بسته که رنجورم) از مولوی |
' |
بشکسته سر خلقی سر بسته که رنجورم | برده ز فلک خرقه آورده که من عورم | |
وای از دل سنگینش وز عشوه رنگینش | او نیست منم سنگین کاین فتنه همیشورم | |
من در تک خونستم وز خوردن خون مستم | گویی که نیم در خون در شیره انگورم | |
ای عشق که از زفتی در چرخ نمیگنجی | چون است که می گنجی اندر دل مستورم | |
در خانه دل جستی در را ز درون بستی | مشکات و زجاجم من یا نور علی نورم | |
تن حامله زنگی دل در شکمش رومی | پس نیم ز مشکم من یک نیم ز کافورم | |
بردی دل و من قاصد دل از دگران جویم | نادیده همیآرم اما نه چنین کورم | |
گر چهره زرد من در خاک رود روزی | روید گل زرد ای جان از خاک سر گورم | |
آخر نه سلیمان هم بشنید غم موری | آخر تو سلیمانی انگار که من مورم | |
گفتی که چه می نالی صد خانه عسل داری | می مالم و می نالم هم خرقه زنبورم | |
می نالم از این علت اما به دو صد دولت | نفروشم یک ذره زین علت ناسورم | |
چون چنگ همیزارم چون بلبل گلزارم | چون مار همیپیچم چون بر سر گنجورم | |
گویی که انا گفتی با کبر و منی جفتی | آن عکس تو است ای جان اما من از آن دورم | |
من خامم و بریانم خندنده و گریانم | حیران کن و حیرانم در وصلم و مهجورم |