دیوان شمس/ای صد هزار خرمنها را بسوخته
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (ای صد هزار خرمنها را بسوخته) از مولوی |
' |
ای صد هزار خرمنها را بسوخته | زین پس مدار خرمن ما را بسوخته | |
از عشق سنگ خارا بر آهنی زده | برقی بجسته ز آهن و خارا بسوخته | |
از سر قدم بساختم ای آفتاب حسن | هم سر به جوش آمده هم پا بسوخته | |
سرنای این دلم ز تو بنواخت پردهای | هم پردهاش دریده و سرنا بسوخته | |
در اصل زمهریر گر افتد ز آتشت | تا روز حشر بینی سرما بسوخته | |
از عالم نه جای ندا کرد عشق تو | هر جان که گوش داشته برجا بسوخته | |
ای لطف سوزشی که شرار جمال تو | جان را کشیده پیش و به عمدا بسوخته | |
آن روی سرخ را می احمر دمی بدید | صفرای عشق او می حمرا بسوخته | |
آن خد احمر ار بنمایی دمی دگر | سودای تو برآید و صفرا بسوخته | |
طبعی که لاف زلف مطرا همیزدی | از جعد طره تو مطرا بسوخته | |
در وا شدم به جستن تو جانب فلک | در وا نگشت ماندم دروا بسوخته | |
کی بینم از شعاع وصال تو آتشی | راه دراز هجر ز پهنا بسوخته | |
من چون سپند رقص کنان اندر او شده | شعر تر و قصیده غرا بسوخته | |
اندرفتاده برق به دکان عاشقان | بازار و نقد و ناقد و کالا بسوخته | |
زر گشته مس جسم ز اکسیر جان چنانک | ز اکسیر مسها را استا بسوخته | |
ایمان و ممنان همه حیران شده ز عشق | زنار پیر راهب ترسا بسوخته | |
برقی ز شمس دین و ز تبریز آمده | ابری که پرده گشت ز بالا بسوخته |