دیوان شمس/آتش پریر گفت نهانی به گوش دود
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (آتش پریر گفت نهانی به گوش دود) از مولوی |
' |
آتش پریر گفت نهانی به گوش دود | کز من نمیشکیبد و با من خوش است عود | |
قدر من او شناسد و شکر من او کند | کاندر فنای خویش بدیدست عود سود | |
سر تا به پای عود گره بود بند بند | اندر گشایش عدم آن عقدها گشود | |
ای یار شعله خوار من اهلا و مرحبا | ای فانی و شهید من و مفخر شهود | |
بنگر که آسمان و زمین رهن هستی اند | اندر عدم گریز از این کور و زان کبود | |
هر جان که میگریزد از فقر و نیستی | نحسی بود گریزان از دولت و سعود | |
بی محو کس ز لوح عدم مستفید نیست | صلحی فکن میان من و محو ای ودود | |
آن خاک تیره تا نشد از خویشتن فنا | نی در فزایش آمد و نی رست از رکود | |
تا نطفه نطفه بود و نشد محو از منی | نی قد سرو یافت نه زیبایی خدود | |
در معده چون بسوزد آن نان و نان خورش | آن گاه عقل و جان شود و حسرت حسود | |
سنگ سیاه تا نشد از خویشتن فنا | نی زر و نقره گشت و نی ره یافت در نقود | |
خواریست و بندگیست پس آنگه شهنشهیست | اندر نماز قامه بود آنگهی قعود | |
عمری بیازمودی هستی خویش را | یک بار نیستی را هم باید آزمود | |
طاق و طرنب فقر و فنا هم گزاف نیست | هر جا که دود آمد بیآتشی نبود | |
گر نیست عشق را سر ما و هوای ما | چون از گزافه او دل و دستار ما ربود | |
عشق آمدست و گوش کشانمان همیکشد | هر صبح سوی مکتب یوفون بالعهود | |
از چشم ممن آب ندم میکند روان | تا سینه را بشوید از کینه و جحود | |
تو خفتهای و آب خضر بر تو میزند | کز خواب برجه و بستان ساغر خلود | |
باقیش عشق گوید با تو نهان ز من | ز اصحاب کهف باش هم ایقاظ و رقود |