دیوان بیدل شیرازی/ صدق و صفا

حسن ماهرویان

صدق و صفا از بیدل شیرازی

'

دیوان بیدل شیرازی

هرگز به تو کی رسد وجودی		بودی تو و دیگران نبودی
در صدق و صفا چنانکه بودیم		در مهر و وفا نه آنکه بودی
از خشم کمر به کینه بستی		صد بار فزون تر آزمودی
تیری ز تو و ز ما ثنائی		تیغی ز تو و ز ما درودی
آن روی مه و ز ما نمازی		آن خاکدر و ز ما سجودی
تا سرو به گل رود قیامی		تا ماه خجل شود قعودی
دل خستۀ هجر را وصالی		لب تشنۀ وصل را درودی
ای آن که به ننگی از وجودم		جز از تو نباشدم وجودی
هر جای که گلبنی است خاری		هر جای که آتشیست دودی
هر جا که توانگری فقیری		هر جا که شهنشهی جنودی
گر مهر طلوع یا غروبی		ور ذره نزول یا صعودی
عالم متحرک اند و سایر		ز اجزای جهان مرا جمودی
گفتم ما به حصه کز توام هیچ		باشد آیا زیان و سودی
گفتا چو دیت ببینم امروز		وامسال چنانچه پار بودی
این کوکب اگر بسوزد اولی ست		کاورا نه فرازی و فرودی
ای سایۀ ایزدی چو ایزد		بر خلق رحیمی و ودودی
بر این مشت حقیر رحمی		بر این فوج فقیر جودی
خاطر یادت زدوده از غم		کز خاطر خلق غم زدودی
نظم تو جهان گرفت بیدل		تا مدح شه جهان سرودی

***