دیوان بیدل شیرازی/گرد غم

پروانه

گرد غم از بیدل شیرازی

خانۀ تاریک

دیوان بیدل شیرازی

بر سر خاک من میا بعد من ای نگار من		تا منشیندت به دل گرد غم از غبار من
قافلۀ ختن رسد یا که نسیم صبحدم		یا که به باد میدهد زلف چو نافه یار من
سوری و سنبل و سمن جمع به روی دلکشش		حاجت سیر باغ نیست بابت گلعذار من
گر چه ببسته ام زبان فاش کند به مردمان		درد دل نهفته ام دیدۀ اشکبار من
شمع صفت میان جمع سوزم و گریه میکنم		شمع اتاق دشمنان تا شده دوستدار من
تا که برفته از برم دلبر ناز پرورم		تار چو تار زلف او آمده روزگار من
تن ز غمست ناتوان بر لبم از فراق جان		تا شده یار دیگران دلبر غمگسار من
از سر زلف دلبری رشته به پای او نبود		گر دل نا صبور من بود در اختیار من
دجلۀ خون ز دیده ام تا به کنار میرود		زیب کنار دیگران تا شده از کنار من
می ننشاندی ار همی آب دو دیده سوز دل		خرمن جان بسوختی سینۀ پر شرار من
بیدل اگر که هجر را چاره به غیر صبر نیست		صبر بگو چسان کند این دل بی قرار من

***