دیوان بیدل شیرازی/غـــم جـــان
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
مــلک عشــق | غم جـــان از بیدل شیرازی |
حکــایت صلــح و صفــا |
دیوان بیدل شیرازی |
عاشق آن نیست که در دل غم جانی دارد | در دل هر که بود عشق نشانی دارد | |
گو منه پای درین حلقه چو داری غم سر | نبرد ســـود کــه او بیم زیــانی دارد | |
وصــل معشـــوق میسّــر نشــود عاشــق را | کـــه نثــار قـــدمش نقـــد روانی دارد | |
فاش گو خویش چو پروانه بسوزان و بساز | هرکه در عشق بتر سوز نهانی دارد | |
مختصــر گـر چـه بگفتیــم غم عشق و لیک | شــرح این نکتۀ سر بسته بیانی دارد | |
قصّۀ هجر تو میخواست که گوید شب وصل | دل گمان داشت که با دوست زبانی دارد | |
تا پی کشتـــن عشــاق نه بر بســت میــان | کس ندانســت که معشـــوق میانی دارد | |
گفت دانستـــه ســخن با من دلخستـه ز ناز | تا بداننــــد که دلــدار دهـــانی دارد | |
در پی صیــد دل کیســت که ترک چشــمش | باز ز ابرو و مژه تیر و کمانی دارد | |
غم جـــانبیدل شـــوریده ندارد هـرگز | زآنکه در سینه غم جان جهانی دارد |
***