دیوان شمس/چهل و دوم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (ترجیع بند) (چهل و دوم) از مولوی |
' |
ماییم و بخت خندان، تا تو امیر مایی | ای شیوهات شیرین، تو جان شیوهایی | |
آن لب که بسته باشد، خندان کنیش در حین | چشمی که درد دارد، او را چو توتیایی | |
سوگند خورده باشد، تا من زیم، نخندم | سوگند او بسوزد، چون چهره برگشایی | |
هر مردهی که خواهی برگیر و امتحان کن | پاره کند کفن را، گیرد قدح ربایی | |
روزی که من بمیرم، بر گور من گذر کن | تا رستخیز مطلق، از خیز من نمایی | |
خود کی بمیرد آنکس که ساقیش توبودی؟! | سرسبز آن زمینی، که تش کنی سقایی | |
همراه باش ما را، گو باش صد بیابان | تا بردریم آن ره، ما را چو دست و پایی | |
گفتم به ماه و اختر: « تا کی روید بر سر؟! » | از دوری رهست این، یا خود ز خیرهرایی؟! » | |
ای مه که تو همامی، گه زار و گه تمامی | در روز چون خفاشی، شب صاحب لوایی | |
یک چیز را کمالی، یک چیز را وبالی | یک چیز را هلاکی، یک چیز را دوایی | |
شاگرد ماه من شو، زیر لواش میرو | تا وارهی ز تلوین، در عصمت خدایی » | |
گفتا: « اگر تو خواهی، کاشکال را بشویم | ترجیع کن، که تا من احوال را بگویم » | |
ای بازگشت جانها در وقت جان پریدن | وقت کفن بریدن، وقت قبا دریدن | |
ای گفته: جان چه باشد؟! یا آن جهان چه باشد؟ | ای جان، به لب رسیدی، آمد گه رسید | |
ای دل که کف گشودی، از این آن ربودی | چیزی نماندت ای دل، الا که دل طپیدن | |
گه سیم و زر کشیدی، که سیمبر کشیدی | داد آن کشش خمارت هنگام جان کشیدن | |
ای رفته از تباهی، در خون مرغ و ماهی | آنچ چشید جانشان، باید ترا چشیدن | |
ای شاد آنک از حق آموخت سحر مطلق | پیش از اجل چو شیران، پیش اجل دویدن | |
دو گوش را ببستن، از عشوهی حریفان | آنک آخر او ببرد، پیشین ازو بریدن | |
از خاک زادهی وز بستان خاک مستی | لب را بشو ز شیرش، در قوت دل چریدن | |
تا شیرخواره باشی، دندان دل نروید | از قوت روح آید دندان دل دمیدن | |
میل کباب جستن، طمع شراب خوردن | اندر مزید ناید، با شیرها مزیدن | |
ای در هوس نشسته، وی هردو گوش بسته | پنبه ز گوش برکش، تا دانی این شنیدن | |
پنبه اگر نکندی، پنبهی دگر میفزا | ترجیع دیگر آمد، یک دم به خویش بازآ |