دیوان شمس/دل آتش پرست من که در آتش چو گوگردی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (دل آتش پرست من که در آتش چو گوگردی) از مولوی |
' |
دل آتش پرست من که در آتش چو گوگردی | به ساقی گو که زود آخر هم از اول قدح دردی | |
بیا ای ساقی لب گز تو خامان را بدان میپز | زهی بستان و باغ و رز کز آن انگور افشردی | |
نشان بدهم که کس ندهد نشان این است ای خوش قد | که آن شب بردیم بیخود بدان مه روم بسپردی | |
تو عقلا یاد میداری که شاه عقلم از یاری | چو داد آن باده ناری به اول دم فرومردی | |
دو طشت آورد آن دلبر یکی ز آتش یکی پرزر | چو زر گیری بود آذر ور آتش برزنی بردی | |
ببین ساقی سرکش را بکش آن آتش خوش را | چه دانی قدر آتش را که آن جا کودک خردی | |
ز آتش شاد برخیزی ز شمس الدین تبریزی | ور اندر زر تو بگریزی مثال زر بیفسردی |