سعدی (غزلیات)/ترحم ذلتی یا ذا المعالی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | سعدی (غزلیات) (ترحم ذلتی یا ذا المعالی) از سعدی |
' |
ترحم ذلتی یا ذا المعالی | و واصلنی اذا شوشت حالی | |
الا یا ناعس الطرفین سکری | سل السهران عن طول اللیالی | |
ندارم چون تو در عالم دگر دوست | اگر چه دوستی دشمن فعالی | |
کمال الحسن فی الدنیا مصون | کمثل البدر فی حد الکمال | |
مرکب در وجودم همچو جانی | مصور در دماغم چون خیالی | |
فما ذالنوم قیل النوم راحه | و مالی النوم فی طول اللیالی | |
دمی دلداری و صاحب دلی کن | که برخور بادی از صاحب جمالی | |
الم تنظر الی عینی و دمعی | تری فی البحر اصداف اللالی | |
به گوشت گر رسانم ناله زار | ز درد ناله زارم بنالی | |
لقد کلفت مالم اقو حملا | و مالی حیله غیر احتمالی | |
که کوته باد چون دست من از دوست | زبان دشمنان از بدسگالی | |
الا یا سالیا عنی توقف | فما قلب المعنی عنک سال | |
به چشمانت که گر چه دوری از چشم | دل از یاد تو یک دم نیست خالی | |
منعت الناس یستسقون غیثا | ان استرسلت دمعا کاللالی | |
جهانی تشنگان را دیده در توست | چنین پاکیزه پندارم زلالی | |
ولی فیک الاراده فوق وصف | ولکن لم تردنی ما احتیالی | |
چه دستان با تو درگیرد چو روباه | که از مردم گریزان چون غزالی | |
جرت عینای من ذکراک سیلا | سل الجیران عنی ما جری لی | |
نمایندت به هم خلقی به انگشت | چو بینند آن دو ابروی هلالی | |
حفاظی لم یزل مادمت حیا | و لو انتم ضجرتم من وصالی | |
دلت سختست و پیمان اندکی سست | دگر در هر چه گویم بر کمالی | |
اذا کان افتضاحی فیک حلوا | فقل لی مالعذالی و مالی | |
مرا با روزگار خویش بگذار | نگیرد سرزنش در لاابالی | |
ترانی ناظما فی الوجد بیتا | و طرفی ناثر عقد اللالی | |
نگویم قامتت زیباست یا چشم | همه لطفی و سرتاسر جمالی | |
و ان کنتم سمتم طول مکثی | حوالیکم فقد حان ارتحالی | |
چو سعدی خاک شد سودی ندارد | اگر خاک وی اندر دیده مالی |