دوبیتیهای بابا طاهر
' | دوبیتیهای بابا طاهر از بابا طاهر |
' |
برگرفته از کتابخانهٔ دیجیتال ریرا |
خوشا آنانکه الله یارشان بی | بحمد و قل هو الله کارشان بی | |
خوشا آنانکه دایم در نمازند | بهشت جاودان بازارشان بی |
***
دلم میل گل باغ ته دیره | درون سینهام داغ ته دیره | |
بشم آلاله زاران لاله چینم | وینم آلاله هم داغ ته دیره |
***
به صحرا بنگرم صحرا ته وینم | به دریا بنگرم دریا ته وینم | |
بهر جا بنگرم کوه و در و دشت | نشان روی زیبای ته وینم |
***
غمم غم بی و همراز دلم غم | غمم همصحبت و همراز و همدم | |
غمت مهله که مو تنها نشینم | مریزا بارک الله مرحبا غم |
***
غم و درد مو از عطار واپرس | درازی شب از بیمار واپرس | |
خلایق هر یکی صد بار پرسند | تو که جان و دلی یکبار واپرس |
***
دلت ای سنگدل بر ما نسوجه | عجب نبود اگر خارا نسوجه | |
بسوجم تا بسوجانم دلت را | در آذر چوب تر تنها نسوجه |
***
خوشا آندل که از غم بهرهور بی | بر آندل وای کز غم بیخبر بی | |
ته که هرگز نسوته دیلت از غم | کجا از سوته دیلانت خبر بی |
***
یکی درد و یکی درمان پسندد | یک وصل و یکی هجران پسندد | |
من از درمان و درد و وصل و هجران | پسندم آنچه را جانان پسندد |
***
ته که ناخواندهای علم سماوات | ته که نابردهای ره در خرابات | |
ته که سود و زیان خود ندانی | بیاران کی رسی هیهات هیهات |
***
خدایا داد از این دل داد از این دل | نگشتم یک زمان من شاد از این دل | |
چو فردا داد خواهان داد خواهند | بر آرم من دو صد فریاد از این دل |
***
دلا خوبان دل خونین پسندند | دلا خون شو که خوبان این پسندند | |
متاع کفر و دین بیمشتری نیست | گروهی آن گروهی این پسندند |
***
دلا پوشم ز عشقت جامهی نیل | نهم داغ غمت چون لاله بر دیل | |
دم از مهرت زنم همچون دم صبح | وز آن دم تا دم صور سرافیل |
***
بی ته اشکم ز مژگان تر آیو | بی ته نخل امیدم نی بر آیو | |
بی ته در کنج تنهایی شب و روز | نشینم تا که عمرم بر سر آیو |
***
به والله و به بالله و به تالله | قسم بر آیهی نصر من الله | |
که دست از دامنت من بر ندارم | اگر کشته شوم الحکم لله |
***
دلی همچون دل نالان مو نه | غمی همچون غم هجران مو نه | |
اگر دریا اگر ابر بهاران | حریف دیدهی گریان مو نه |
***
من آن مسکین تذروبی پرستم | من آن سوزنده شمع بیسرستم | |
نه کار آخرت کردم نه دنیا | یکی خشکیده نخل بیبرستم |
***
مکن کاری که پا بر سنگت آیو | جهان با این فراخی تنگت آیو | |
چو فردا نامه خوانان نامه خونند | تو وینی نامهی خود ننگت آیو |
***
غم عالم نصیب جان ما بی | بدور ما فراغت کیمیا بی | |
رسد آخر بدرمان درد هرکس | دل ما بی که دردش بیدوا بی |
***
خوشا آنانکه هر شامان ته وینند | سخن با ته گرند با ته نشینند | |
مو که پایم نبی کایم ته وینم | بشم آنان بوینم که ته وینند |
***
دو زلفانت گرم تار ربابم | چه میخواهی ازین حال خرابم | |
ته که با مو سر یاری نداری | چرا هر نیمه شو آیی بخوابم |
***
بیا یک شو منور کن اطاقم | مهل در محنت و درد فراقم | |
به طاق جفت ابروی تو سوگند | که همجفت غمم تا از تو طاقم |
***
دو چشمم درد چشمانت بچیناد | مبو روجی که چشمم ته مبیناد | |
شنیدم رفتی و یاری گرفتی | اگر گوشم شنید چشمم مبیناد |
***
عزیزا کاسهی چشمم سرایت | میان هردو چشمم جای پایت | |
از آن ترسم که غافل پا نهی تو | نشنید خار مژگانم بپایت |
***
زدست دیده و دل هر دو فریاد | که هر چه دیده بیند دل کند یاد | |
بسازم خنجری نیشش ز فولاد | زنم بر دیده تا دل گردد آزاد |
***
بیته بالین سیه مار به چشمم | روج روشن شو تار به چشمم | |
بیته ای نو گل باغ امیدم | گلستان سربسر خار به چشمم |
***
بیته یارب به بستان گل مرویاد | وگر روید کسش هرگز مبویاد | |
بیته هر گل به خنده لب گشاید | رخش از خون دل هرگز مشویاد |
***
ته که میشی بمو چاره بیاموج | که این تاریک شوانرا چون کرم روج | |
کهی واجم که کی این روج آیو | کهی واجم که هرگز وا نهای روج |
***
بیا تا دست ازین عالم بداریم | بیا تا پای دل از گل برآریم | |
بیا تا بردباری پیشه سازیم | بیا تا تخم نیکوئی بکاریم |
***
یکی برزیگرک نالان درین دشت | بخون دیدگان آلاله میکشت | |
همی کشت و همی گفت ای دریغا | بباید کشت و هشت و رفت ازین دشت |
***
درخت غم بجانم کرده ریشه | بدرگاه خدا نالم همیشه | |
رفیقان قدر یکدیگر بدانید | اجل سنگست و آدم مثل شیشه |
***
اگر شیری اگر میری اگر مور | گذر باید کنی آخر لب گور | |
دلا رحمی بجان خویشتن کن | که مورانت نهند خوان و کنند سور |
***
اگر دل دلبری دلبر کدامی | وگر دلبر دلی دل را چه نامی | |
دل و دلبر بهم آمیته وینم | ندانم دل که و دلبر کدامی |
***
دلی نازک بسان شیشه دیرم | اگر آهی کشم اندیشه دیرم | |
سرشکم گر بود خونین عجب نیست | مو آن نخلم که در خون ریشه دیرم |
***
گر آن نامهربانم مهربان بی | چرا از دیدگانم خون روان بی | |
اگر دلبر بمو دلدار میبو | چرا در تن مرا نه دل نه جان بی |
***
چرا دایم بخوابی ای دل ای دل | ز غم در اضطرابی ای دل ای دل | |
بوره کنجی نشین شکر خدا کن | که شاید کام یابی ای دل ای دل |
***
شب تار و بیابان پرورک بی | در این ره روشنایی کمترک بی | |
گر از دستت برآید پوست از تن | بیفکن تا که بارت کمترک بی |
***
مو از قالوا بلی تشویش دیرم | گنه از برگ و باران بیش دیرم | |
اگر لاتقنطوا دستم نگیرد | مو از یاویلنا اندیش دیرم |
***
جدا از رویت ای ماه دل افروز | نه روز از شو شناسم نه شو از روز | |
وصالت گر مرا گردد میسر | همه روزم شود چون عید نوروز |
***
نسیمی کز بن آن کاکل آیو | مرا خوشتر ز بوی سنبل آیو | |
چو شو گیرم خیالش را در آغوش | سحر از بسترم بوی گل آیو |
***
مو کز سوته دلانم چون ننالم | مو کز بی حاصلانم چون ننالم | |
بگل بلبل نشیند زار نالد | مو که دور از گلانم چون ننالم |
***
چه خوش بی وصلت ای مه امشبک بی | مرا وصل تو آرام دلک بی | |
زمهرت ای مه شیرین چالاک | مدامم دست حسرت بر سرک بی |
***
مسلسل زلف بر رخ ریته دیری | گل و سنبل بهم آمیته دیری | |
پریشان چون کری زلف دو تا را | بهر تاری دلی آویته دیری |
***
اگر مستان هستیم از ته ایمان | وگر بی پا و دستیم از ته ایمان | |
اگر گبریم و ترسا ور مسلمان | بهر ملت که هستیم از ته ایمان |
***
اگر آئی بجانت وانواجم | وگر نایی به هجرانت گداجم | |
ته هر دردی که داری بر دلم نه | بمیرم یا بسوجم یا بساجم |
***
عاشق آن به که دایم در بلا بی | ایوب آسا به کرمان مبتلا بی | |
حسن آسا بدستش کاسهی زهر | حسین آسا بدشت کربلا بی |
***
نوای ناله غم اندوته ذونه | عیار قلب و خالص بوته ذونه | |
بیا سوته دلان با هم بنالیم | که قدر سوته دل دل سوته ذونه |
***
مو آن بحرم که در ظرف آمدستم | چو نقطه بر سر حرف آمدستم | |
بهر الفی الف قدی بر آیو | الف قدم که در الف آمدستم |
***
دلم از دست خوبان گیج و ویجه | مژه بر هم زنم خونابه ریجه | |
دل عاشق مثال چوبتر بی | سری سوجه سری خونابه ریجه |
***
ز کشت خاطرم جز غم نروئی | ز باغم جز گل ماتم نروئی | |
ز صحرای دل بیحاصل مو | گیاه ناامیدی هم نروئی |
***
سیه بختم که بختم واژگون بی | سیه روجم که روجم سرنگون بی | |
شدم آوارهی کوی محبت | زدست دل که یارب غرق خون بی |
***
بیته یک شو دلم بی غم نمیبو | که آن دلبر دمی همدم نمیبو | |
هزاران رحمت حق باد بر غم | زمانی از دل ما کم نمی بو |
***
مو ام آن آذرین مرغی که فیالحال | بسوجم عالم ار برهم زنم بال | |
مصور گر کشد نقشم به گلشن | بسوجه گلشن از تاثیر تمثال |
***
ز عشقت آتشی در بوته دیرم | در آن آتش دل و جان سوته دیرم | |
سگت ار پا نهد بر چشم ای دوست | بمژگان خاک راهش رو ته دیرم |
***
بدریای غمت دل غوطهور بی | مرا داغ فراقت بر جگر بی | |
ز مژگان خدنگت خوردهام تیر | که هر دم سوج دل زان بیشتر بی |
***
مدامم دل براه و دیده تر بی | شراب عیشم از خون جگر بی | |
ببویت زندگی یابم پس از مرگ | ترا گر بر سر خاکم گذر بی |
***
گلی کشتم باین الوند دامان | آوش از دیده دادم صبح و شامان | |
چو روج آیو که بویش وا من آیو | برد بادش سر و سامان بسامان |
***
دو چشمانت پیالهی پر ز می بی | خراج ابروانت ملک ری بی | |
همی وعده کری امروز و فردا | نمیدانم که فردای تو کی بی |
***
قدم دایم ز بار غصه خم بی | چو مو محنت کشی در دهر کم بی | |
مو هرگز از غم آزادی ندیرم | دل بی طالع مو کوه غم بی |
***
بشم واشم ازین عالم بدر شم | بشم از چین و ما چین دورتر شم | |
بشم از حاجیان حج بپرسم | که این دوری بسه یا دورتر شم |
***
صدای چاوشان مردن آیو | بگوش آوازهی جان کندن آیو | |
رفیقان میروند نوبت به نوبت | وای آن ساعت که نوبت وامن آیو |
***
به قبرستان گذر کردم کم وبیش | بدیدم قبر دولتمند و درویش | |
نه درویش بیکفن در خاک رفته | نه دولتمند برده یک کفن بیش |
***
دیم یک عندلیب خوشنوایی | که مینالید وقت صبحگاهی | |
بشاخ گلبنی با گل همی گفت | که یارا بی وفایی بی وفایی |
***
به قبرستان گذر کردم صباحی | شنیدم ناله و افغان و آهی | |
شنیدم کلهای با خاک میگفت | که این دنیا نمیارزد بکاهی |
***
هر آنکس مال و جاهش بیشتر بی | دلش از درد دنیا ریشتر بی | |
اگر بر سر نهی چون خسروان تاج | به شیرین جانت آخر نیشتر بی |
***
هر آنکس عاشق است از جان نترسد | یقین از بند و از زندان نترسد | |
دل عاشق بود گرگ گرسنه | که گرگ از هی هی چوپان نترسد |
***
هزاران دل بغارت برده ویشه | هزارانت دگر خون کرده ویشه | |
هزاران داغ ریش ار ویشم اشمرد | هنو نشمرده از اشمرده ویشه |
***
اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ | اگر خود پادشاهی عاقبت هیچ | |
اگر ملک سلیمانت ببخشند | در آخر خاک راهی عاقبت هیچ |
***
غم عشق تو کی بر هر سر آیو | همایی کی به هر بوم و بر آیو | |
زعشقت سرفرازان کامیابند | که خور اول به کهساران بر آیو |
***
ته که نوشم نهای نیشم چرایی | ته که یارم نهای پیشم چرایی | |
ته که مرهم نهای بر داغ ریشم | نمک پاش دل ریشم چرایی |
***
بیته یکدم دلم خرم نمانی | اگر رویت بوینم غم نمانی | |
اگر درد دلم قسمت نمایند | دلی بی غم درین عالم نمانی |
***
اگر یار مرا دیدی به خلوت | بگو ای بیوفا ای بیمروت | |
گریبانم ز دستت چاک چاکو | نخواهم دوخت تا روز قیامت |
***
فلک نه همسری دارد نه هم کف | بخون ریزی دلش اصلا نگفت اف | |
همیشه شیوهی کارش همینه | چراغ دودمانیرا کند پف |
***
فلک در قصد آزارم چرایی | گلم گر نیستی خارم چرایی | |
ته که باری ز دوشم بر نداری | میان بار سربارم چرایی |
***
زدل نقش جمالت در نشی یار | خیال خط و خالت در نشی یار | |
مژه سازم بدور دیده پرچین | که تا وینم خیالت در نشی یار |
***
پریشان سنبلان پرتاب مکه | خمارین نرگسان پرخواب مکه | |
براینی ته که دل از مابرینی | برنیه روزگار اشتاب مکه |
***
جره بازی بدم رفتم به نخجیر | سبک دستی بزد بر بال من تیر | |
برو غافل مچر در کوهساران | هران غافل چرد غافل خورد تیر |
***
مو آن رندم که نامم بیقلندر | نه خان دیرم نه مان دیرم نه لنگر | |
چو روج آیو بگردم گرد گیتی | چو شو آیو به خشتی وانهم سر |
***
مرا نه سر نه سامان آفریدند | پریشانم پریشان آفریدند | |
پریشان خاطران رفتند در خاک | مرا از خاک ایشان آفریدند |
***
بی ته هر شو سرم بر بالش آیو | چو نی از استخوانم نالش آیو | |
شب هجران بجای اشک چشمم | ز مژگان پارههای آتش آیو |
***
مو که چون اشتران قانع به خارم | جهازم چوب و خرواری ببارم | |
بدین مزد قلیل و رنج بسیار | هنوز از روی مالک شرمسارم |
***
سرم چون گوی در میدان بگرده | دلم از عهد و پیمان بر نگرده | |
اگر دوران به نااهلان بمانه | نشینم تا که این دوران بگرده |
***
دلم از دست تو دایم غمینه | ببالین خشتی و بستر زمینه | |
همین جرمم که مو ته دوست دیرم | که هر کت دوست دیره حالش اینه |
***
چرا آزرده حالی ای دل ای دل | همه فکر و خیالی ای دل ای دل | |
بساجم خنجری دل را برآرم | بوینم تا چه حالی ای دل ای دل |
***
مگر شیر و پلنگی ای دل ای دل | بمو دایم به جنگی ای دل ای دل | |
اگر دستم فتی خونت بریجم | بوینم تا چه رنگی ای دل ای دل |
***
شب تاریک و سنگستان و مو مست | قدح از دست مو افتاد و نشکست | |
نگهدارندهاش نیکو نگهداشت | وگرنه صد قدح نفتاده بشکست |
***
کشیمان ار بزاری از که ترسی | برانی گر بخواری از که ترسی | |
مو با این نیمه دل از کس نترسم | دو عالم دل ته داری از که ترسی |
***
مو آن رندم که پا از سر ندونم | سراپایی بجز دلبر ندونم | |
دلارامی کز او دل گیرد آرام | بغیر از ساقی کوثر ندونم |
***
مرا عشقت ز جان آذر برآره | زپیکر مشت خاکستر برآره | |
نهال مهرت از دل گر ببرند | هزاران شاخه دیگر برآره |
***
تن محنت کشی دیرم خدایا | دل با غم خوشی دیرم خدایا | |
زشوق مسکن و داد غریبی | به سینه آتشی دیرم خدایا |
***
بود درد مو و درمانم از دوست | بود وصل مو و هجرانم از دوست | |
اگر قصابم از تن واکره پوست | جدا هرگز نگردد جانم از دوست |
***
خرم کوه و خرم صحرا خرم دشت | خرم آنانکه این آلالیان کشت | |
بسی هند و بسی شند و بسی یند | همان کوه و همان صحرا همان دشت |
***
غم عشقت بیابان پرورم کرد | فراقت مرغ بیبال و پرم کرد | |
بمو واجی صبوری کن صبوری | صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد |
***
سه درد آمو بجانم هر سه یکبار | غریبی و اسیری و غم یار | |
غریبی و اسیری چاره دیره | غم یار و غم یار و غم یار |
***
تویی آن شکرین لب یاسمین بر | منم آن آتشین دل دیدگان تر | |
از آن ترسم که در آغوشم آیی | گدازد آتشت بر آب شکر |
***
خوشا آنانکه پا از سر ندونند | مثال شعله خشک وتر ندونند | |
کنشت و کعبه و بتخانه و دیر | سرایی خالی از دلبر ندونند |
***
خوشا آنانکه سودای ته دیرند | که سر پیوسته در پای ته دیرند | |
بدل دیرم تمنای کسانی | که اندر دل تمنای ته دیرند |
***
الهی گردن گردون شود خرد | که فرزندان آدم را همه برد | |
یکی ناگه که زنده شد فلانی | همه گویند فلان ابن فلان مرد |
***
دلم از سوز عشق آتش بجان بی | بکامم زهر از آن شکر دهان بی | |
همان دستان که با ته بی بگردن | کنونم چون مگس بر سر زنان بی |
***
ته که دور از منی دل در برم نی | هوایی غیر وصلت در سرم نی | |
بجانت دلبرا کز هر دو عالم | تمنای دگر جز دلبرم نی |
***
دگر شو شد که مو جانم بسوزد | گریبان تا بدامانم بسوزد | |
برای کفر زلفت ای پریرخ | همی ترسم که ایمانم بسوزد |
***
دلم بی وصل ته شادی مبیناد | زدرد و محنت آزادی مبیناد | |
خراب آباد دل بی مقدم تو | الهی هرگز آبادی مبیناد |
***
الاله کوهسارانم تویی یار | بنوشه جو کنارانم تویی یار | |
الاله کوهساران هفتهای بی | امید روزگارانم تویی یار |
***
فلک زار و نزارم کردی آخر | جدا از گلعذارم کردی آخر | |
میان تختهی نرد محبت | شش و پنجی بکارم کردی آخر |
***
نمیدانم دلم دیوانهی کیست | کجا آواره و در خانهی کیست | |
نمیدونم دل سر گشتهی مو | اسیر نرگس مستانهی کیست |
***
چو آن نخلم که بارش خورده باشند | چو آن ویران که گنجش برده باشند | |
چو آن پیری همی نالم درین دشت | که رودان عزیزش مرده باشند |
***
پسندی خوار و زارم تا کی و چند | پریشان روزگارم تا کی و چند | |
ته که باری ز دوشم برنگیری | گری سربار بارم تا کی و چند |
***
دلا غافل ز سبحانی چه حاصل | مطیع نفس و شیطانی چه حاصل | |
بود قدر تو افزون از ملایک | تو قدر خود نمیدانی چه حاصل |
***
خور از خورشید رویت شرم دارد | مه نو زابرویت آزرم دارد | |
بشهر و کوه و صحرا هر که بینی | زبان دل بذکرت گرم دارد |
***
اگر شیری اگر ببری اگر کور | سرانجامت بود جا در ته گور | |
تنت در خاک باشد سفره گستر | بگردش موش و مار و عقرب و مور |
***
عزیزا ما گرفتار دو دردیم | یکی عشق و دگر در دهر فردیم | |
نصیب کس مباد این غم که ما راست | جمالت یک نظر نادیده مردیم |
***
زدل مهر تو ای مه رفتنی نی | غم عشقت بهر کس گفتنی نی | |
ولیکن شعله مهر و محبت | میان مردمان بنهفتنی نی |
***
دلا اصلا نترسی از ره دور | دلا اصلا نترسی از ته گور | |
دلا اصلا نمیترسی که روزی | شوی بنگاه مار و لانهی مور |
***
حرامم بی ته بی آلاله و گل | حرامم بی ته بی آواز بلبل | |
حرامم بی اگر بی ته نشینم | کشم در پابی گلبن ساغر مل |
***
بسر شوق سر کوی ته دیرم | بدل مهر مه روی ته دیرم | |
بت من کعبهی من قبلهی من | ته ای هر سو نظر سوی ته دیرم |
***
خدایا خسته و زارم ازین دل | شو و روزان در آزارم ازین دل | |
مو از دل نالم و دل نالد از مو | زمو بستان که بیزارم ازین دل |
***
سر راهت نشینم تا بیایی | در شادی بروی ما گشایی | |
شود روزی بروز مو نشینی | که تا وینی چه سخت بیوفایی |
***
شدستم پیرو برنایی نمانده | بتن توش و توانایی نمانده | |
بمو واجی برو آلالهی چین | چرا چینم که بینایی نمانده |
***
خدایا دل ز مو بستان بزاری | نمیآید ز مو بیمار داری | |
نمیدونم لب لعلش به خونم | چرا تشنه است با این آبداری |
***
بوره ای روی تو باغ بهارم | خیالت مونس شبهای تارم | |
خدا دونه که در دنیای فانی | بغیر عشق ته کاری ندارم |
***
بسر غیر ته سودایی ندیرم | بدل جز ته تمنایی ندیرم | |
خدا دونه که در بازار عشقت | بجز جان هیچ کالایی ندیرم |
***
هزاران غم بدل اندوته دیرم | هزار آتش بجان افروته دیرم | |
بیک آه سحر کز دل برآرم | هزاران مدعی را سوته دیرم |
***
بیته گلشن به چشمم گلخن آیو | واته گلخن به چشمم گلشن آیو | |
گلم ته گلبنم ته گلشنم ته | که واته مرده را جان بر تن آیو |
***
غم عشقت ز گنج رایگان به | وصال تو ز عمر جاودان به | |
کفی از خاک کویت در حقیقت | خدا دونه که از ملک جهان به |
***
سر سرگشتهام سامان نداره | دل خون گشتهام درمان نداره | |
به کافر مذهبی دل بسته دیرم | که در هر مذهبی ایمان نداره |
***
امان از اختر شوریدهی مو | فغان از بخت برگردیدهی مو | |
فلک از کینه ورزی کی گذاره | رود خون از دل غمدیدهی مو |
***
بروی ماهت ای ماه ده و چار | به سرو قدت ای زیبنده رخسار | |
که جز عشقت خیالی در دلم نی | بدیاری ندارم مو سر و کار |
***
نهالی کن سر از باغی برآرد | ببارش هر کسی دستی برآرد | |
برآرد باغبان از بیخ و از بن | اگر بر جای میوه گوهر آرد |
***
غمت در سینهی مو خانه دیره | چو جغدی جای در ویرانه دیره | |
فلک هم در دل تنگم نهد باز | هر آن انده که در انبانه دیره |
***
کشم آهی که گردون پر شرر شی | دل دیوانهام دیوانهتر شی | |
بترس از برق آه سوته دیلان | که آه سوته دیلان کارگر شی |
***
شبی ناید ز اشکم دیده تر نی | سرشکم جاری از خون جگر نی | |
شو و روجم رود با نالهی زار | ته را از حال زار مو خبر نی |
***
غم و درد دل مو بی حسابه | خدا دونه دل از هجرت کبابه | |
بنازم دست و بازوی ته صیاد | بکش مرغ دلم بالله ثوابه |
***
بی تو تلواسه دیرم ای نکویار | زهر در کاسه دیرم ای نکویار | |
میم خون گریه ساقی ناله مطرب | مصاحب این سه دیرم ای نکویار |
***
اگر دستم رسد بر چرخ گردون | از او پرسم که این چین است و آن چون | |
یکی را میدهی صد ناز و نعمت | یکی را نان جو آلوده در خون |
***
چه باغ است اینکه دارش آذرینه | چه دشت است اینکه خونخوارش زمینه | |
مگر بوم و بر سنگین دلان است | مگر صحرای عشق نازنینه |
***
کجا بی جای ته ای بر همه شاه | که مو آیم بدانجا از همه راه | |
همه جا جای ته مو کور باطن | غلط گفتم غلط استغفرالله |
***
کسیکه ره بفریادم برد نی | خبر بر سرو آزادم برد نی | |
همه خوبان عالم جمع گردند | کسیکه یادت از یادم برد نی |
***
به هر شام و سحر گریم بکوئی | که جاری سازم از هر دیده جوئی | |
مو آن بی طالعم در باغ عالم | که گل کارم بجایش خار روئی |
***
سمن زلفا بری چون لاله دیری | ز نرگس ناز در دنباله دیری | |
از آن رو سه بمهرم بر نیاری | که در سرناز چندین ساله دیری |
***
شبی نالم شبی شبگیر نالم | ز جور یار و چرخ پیر نالم | |
گهی همچون پلنگ تیر خورده | گهی چون شیر در زنجیر نالم |
***
وای آن روزی که قاضی مان خدا بی | به میزان و صراطم ماجرا بی | |
بنوبت میروند پیر و جوانان | وای آنساعت که نوبت زان ما بی |
***
دل ارمهرت نورزه بر چه ارزه | گل است آندل که مهر تو نورزه | |
گریبانی که از عشقت شود چاک | بیک عالم گریبان وابیرزه |
***
برویت از حیا خوی ریته دیری | دو ابرویت بناز آمیته دیری | |
به سحر دیده در چاه زنخدان | بسی هاروت دل آویته دیری |
***
ز آهم هفت گردون پر شرر بی | زمژگانم روان خون جگر بی | |
ته که هرگز دلت از غم نسوجه | کجا از سوته دیلانت خبر بی |
***
سحرگاهان که اشکم لاوه گیره | زآهم هفت چرخ آلاوه گیره | |
چنان از دیده ریزم اشک خونین | که گیتی سر بسر سیلابه گیره |
***
عزیزان موسم جوش بهاره | چمن پر سبزه صحرا لاله زاره | |
دمی فرصت غنیمت دان درین فصل | که دنیای دنی بی اعتباره |
***
مرا درد آموه و درمان چه حاصل | مرا وصل آموه و هجران چه حاصل | |
بسوته بی گل و آلاله بی سر | سر سوته کله یاران چه حاصل |
***
دلا از دست تنهایی بجانم | ز آه و نالهی خود در فغانم | |
شبان تار از درد جدایی | کند فریاد مغز استخوانم |
***
غم عشق تو مادر زاد دیرم | نه از آموزش استاد دیرم | |
بدان شادم که از یمن غم تو | خراب آباد دل آباد دیرم |
***
الهی سوز عشقت بیشتر کن | دل ریشم ز دردت ریشتر کن | |
ازین غم گر دمی فارغ نشینم | بجانم صد هزاران نیشتر کن |
***
غمم بیحد و دردم بی شماره | فغان کاین درد مو درمان نداره | |
خداوندا ندونه ناصح مو | که فریاد دلم بیاختیاره |
***
عزیزان از غم و درد جدایی | به چشمانم نمانده روشنایی | |
بدرد غربت و هجرم گرفتار | نه یار و همدمی نه آشنایی |
***
نصیب کس مبو درد دل مو | که بسیاره غم بیحاصل مو | |
کسی بو از غم و دردم خبردار | که دارد مشکلی چون مشکل مو |
***
به لامردم مکان دلبرم بی | سخنهای خوشش تاج سرم بی | |
اگر شاهم ببخشد ملک شیراز | همان بهتر که دلبر در برم بی |
***
دلی دیرم خریدار محبت | کز او گرم است بازار محبت | |
لباسی دوختم بر قامت دل | زپود محنت و تار محبت |
***
خوشا آنانکه تن از جان ندانند | تن و جانی بجز جانان ندانند | |
بدردش خو گرند سالان و ماهان | بدرد خویشتن درمان ندانند |
***
دل مو بیتو زار و بی قراره | بجز آزار مو کاری نداره | |
زند دستان بسر چون طفل بدخو | بدرد هجرت اینش روزگاره |
***
بوره بلبل بنالیم از سر سوز | بوره آه سحر از مو بیاموز | |
تو از بهر گلی ده روز نالی | مو از بهر دلآرامم شو و روز |
***
خداوندا بفریاد دلم رس | تو یار بیکسان مو مانده بیکس | |
همه گویند طاهر کس نداره | خدا یار مو چه حاجت کس |
***
دلی دیرم ولی دیوانه و دنگ | ز دستم شیشهی ناموس بر سنگ | |
ازین دیوانگی روزی برآیم | که در دامان دلبر برزنم چنگ |
***
همه عالم پر از کرد چه سازم | چو مو دلها پر از درد چه سازم | |
بکشتم سنبلی دامان الوند | همواز طالعم زرد چه سازم |
***
قدح بر گیرم و سیر گلان شم | بطرف سبزه و آب روان شم | |
دو سه جامی زنم با شادکامی | وایم مست و بسیرلالیان شم |
***
مو از جور بتان دل ریش دیرم | زلاله داغ بر دل بیش دیرم | |
چو فردا نامه خوانان نامه خوانند | من شرمنده سر در پیش دیرم |
***
دیم آلالهای در دامن خار | واتم آلالیا کی چینمت بار | |
بگفتا باغبان معذور میدار | درخت دوستی دیر آورد بار |
***
خوشا آندل که از خود بیخبر بی | ندونه در سفر یا در حضر بی | |
بکوه و دشت و صحرا همچو مجنون | پی لیلی دوان با چشم تر بی |
***
همه دل ز آتش غم سوتنی بی | بهرجان سوز هجر افروتنی بی | |
که از دست اجل بر تن قبایی | اگر شاه و گدایی دوتنی بی |
***
قلم بتراشم از هر استخوانم | مرکب گیرم از خون رگانم | |
بگیرم کاغذی از پردهی دل | نویسم بهر یار مهربانم |
***
محبت آتشی در جانم افروخت | که تا دامان محشر بایدم سوخت | |
عجب پیراهنی بهرم بریدی | که خیاط اجل میبایدش دوخت |
***
الهی ار بواجم ور نواجم | ته دانی حاجتم را مو چه واجم | |
اگر بنوازیم حاجت روا بی | وگر محروم سازی مو چه ساجم |
***
مو آن دلدادهی بی خانمانم | مو آن محنت نصیب سخت جانم | |
مو آن سرگشته خارم در بیابان | که چون بادی وزد هر سو دوانم |
***
نمیدانم که رازم با که واجم | غم و سوز وگدازم با که واجم | |
چه واجم هر که ذونه میکره فاش | دگر راز و نیازم با که واجم |
***
سر کویت بتا چند آیم و شم | ز وصلت بی نوا چند آیم و شم | |
بکویت تا ببیند دیده رویت | نترسی از خدا چند آیم و شم |
***
بوره کز دیده جیحونی بسازیم | بوره لیلی و مجنونی بسازیم | |
فریدون عزیزم رفتی از دست | بوره کز نو فریدونی بسازیم |
***
گلی که خود بدادم پیچ و تابش | باشک دیدگانم دادم آبش | |
درین گلشن خدایا کی روا بی | گل از مو دیگری گیرد گلابش |
***
زعشقت آتشی در بوته دیرم | در آن آتش دل و جان سوته دیرم | |
سگت ار پا نهد بر چشمم ایدوست | بمژگان خاک پایش روته دیرم |
***
به آهی گنبد خضرا بسوجم | فلک را جمله سر تا پا بسوجم | |
بسوجم ار نه کارم را بساجی | چه فرمایی بساجی یا بسوجم |
***
اگر جسمم بسوزی سوته خواهم | اگر چشمم بدوزی دوته خواهم | |
اگر باغم بری تا گل بچینم | گلی همرنگ و همبوی ته خواهم |
***
سر کوه بلند چندان نشینم | که لاله سر بر آره مو بچینم | |
الاله بیوفا بی بیوفا بی | نگار بیوفا چون مو گزینم |
***
ز وصلت تا بکی فرد آیم و شم | جگر پر سوز و پر درد آیم و شم | |
بموگوئی که در کویم نیایی | مو تا کی با رخ زرد آیم و شم |
***
خوشا روزی که دیدار ته وینم | گل و سنبل ز رخسار ته چینم | |
بیا بنشین که تا وینم شو و روز | جمالت ای نگار نازنینم |
***
دلم زار و حزینه چون ننالم | وجودم آتشینه چون ننالم | |
بمو واجن که طاهر چند نالی | چو مرگم در کمینه چون ننالم |
***
بیته گلشن چو زندان بچشمم | گلستان آذرستان بچشمم | |
بیته آرام و عمر و زندگانی | همه خواب پریشان بچشمم |
***
بشو یاد تو ای مه پاره هستم | بروز از درد و غم بیچاره هستم | |
تو داری در مقام خود قراری | مویم که در جهان آواره هستم |
***
غریبی بس مرا دلگیر دارد | فلک بر گردنم زنجیر دارد | |
فلک از گردنم زنجیر بردار | که غربت خاک دامنگیر دارد |
***
هر آن دلبر که چشم مست دیره | هزاران دل چو ما پا بست دیره | |
میان عاشقان آن ماه سیما | چو شعر مو بلند و پست دیره |
***
قضا رمزی زچشمان خمارش | قدر سری ز زلف مشگبارش | |
مه و مهر آیتی ز آنروی زیبا | نکویان جهان آئینه دارش |
***
شبی کان نازنینم در بر آیو | گذشته عمرم از نو بر سر آیو | |
همه شو دیدهی مو تا سحرگاه | بره باشد که یارم از در آیو |
***
دلا راهت پر از خار و خسک بی | گذرگاه تو بر اوج فلک بی | |
شب تار و بیابان دور منزل | خوشا آنکس که بارش کمترک بی |
***
دلی چون مو بغم اندوته ای نی | زری چون جان مو در بوتهای نی | |
بجز شمعم ببالین همدمی نه | که یار سوته دل جز سوتهای نی |
***
شبم از روز و روز از شو بتر بی | دل آشفتهام زیر و زبر بی | |
شو و روز از فراقت نالهی مو | چو آه سوته جانان پر شرر بی |
***
خور آئین چهرهات افروتهتر بی | بجانم تیر عشقت دوتهتر بی | |
چرا خال رخت دونی سیاهه | هر آن نزدیک خور بی سوتهتر بی |
***
صفا هونم صفا هونم چه جابی | که هر یاری گرفتم بیوفا بی | |
بشم یکسر بتازم تا به شیراز | که در هر منزلی صد آشنا بی |
***
بمو واجی چرا ته بیقراری | چو گل پروردهی باد بهاری | |
چرا گردی بکوه و دشت و صحرا | بجان او ندارم اختیاری |
***
مو آن باز سفیدم همدانی | لانه در کوه دارم سایبانی | |
ببال خود پرم کوهان بکوهان | بچنگ خود کرم نخجیر بانی |
***
عزیزا مردی از نامرد نایو | فغان و ناله از بیدرد نایو | |
حقیقت بشنو از پور فریدون | که شعله از تنور سرد نایو |
***
بدام دلبری دل مبتلا بی | که هجرانش بلا وصلش بلا بی | |
درین ویرانه دل جز خون ندیدم | نه دل گویی که دشت کربلا بی |
***
دل دیوانهام دیوانهتر شی | خرابه خانهام ویرانهتر شی | |
کشم آهی که گردون را بسوجم | که آه سوته دیلان کارگر شی |
***
قدم دایم زبار غصه خم بی | چو مو خونین دلی در دهر کم بی | |
زغم یکدم مو آزادی ندیرم | دل بیچارهی مو کوه غم بی |
***
جهان خوان و خلایق میهمان بی | گل امروز مو فردا خزان بی | |
سیه چالی که نامش را نهند گور | بما واجن که اینت خانمان بی |
***
سحرگان که بلبل بر گل آیو | بدامان اشک چشمم گل گل آیو | |
روم در پای گل افغان کنم سر | که هر سوته دلی در غلغل آیو |
***
گلان فصل بهاران هفتهای بی | زمان وصل یاران هفتهای بی | |
غنیمت دان وصال لاله رویان | که گل در لاله زاران هفتهای بی |
***
شبی خواهم که پیغمبر ببینم | دمی با ساقی کوثر نشینم | |
بگیرم در بغل قبر رضا را | در آن گلشن گل شادی بچینم |
***
زهجرانت هزار اندیشه دیرم | همیشه زهر غم در شیشه دیرم | |
ز نا سازی بخت و گردش چرخ | فغان و آه و زاری پیشه دیرم |
***
بروی دلبری گر مایلستم | مکن منعم گرفتار دلستم | |
خدا را ساربان آهسته میران | که من واماندهی این قافلستم |
***
بی ته سر در بیابانم شو و روز | سرشک از دیده بارانم شو و روز | |
نه بیمارم که جایم میکری درد | همیدانم که نالانم شو و روز |
***
همه روزم فغان و بیقراری | شوان بیداری و فریاد و زاری | |
بمو سوجه دل هر دور و نزدیک | ته از سنگین دلی پروا نداری |
***
بمیرم تا ته چشمتر نبینی | شرار آه پر آذر نبینی | |
چنانم آتش عشقت بسوجه | که از مو مشت خاکستر نبینی |
***
وای آن روجی که در قبرم نهند تنگ | ببالینم نهند خشت و گل و سنگ | |
نه پای آنکه بگریزم ز ماران | نه دست آنکه با موران کنم جنگ |
***
بدل چون یادم از بوم و بر آیو | سر شگم بیخود از چشم تر آیو | |
از آن ترسم من بر گشته دوران | که عمرم در غریبی بر سر آیو |
***
ز دست چرخ گردون داد دیرم | هزاران ناله و فریاد دیرم | |
نشنید دستانم با خس و خار | چگونه خاطر خود شاد دیرم |
***
دلا راه تو پر خار و خسک بی | درین ره روشنایی کمترک بی | |
گر از دستت بر آید پوست از تن | بیفکن تا که بارت کمترک بی |
***
دلی دیرم چو مو دیوانه و دنگ | زده آئینه هر نام بر سنگ | |
بمو واجند که بی نام و ننگی | هر آن یارش تویی چه نام و چه ننگ |
***
سرم بالین تنم بستر نداره | دلم جز شوق ته در سر نداره | |
نهد دور از ته هر کس سر ببالین | الهی سر ز بالین بر نداره |
***
سیاهی دو چشمانت مرا کشت | درازی دو زلفانت مرا کشت | |
به قتلم حاجت تیر و کمان نیست | خم ابرو و مژگانت مرا کشت |
***
بلا رمزی ز بالای ته باشد | جنون سری ز سودای ته باشد | |
بصورت آفرینم این گمان بی | که پنهان در تماشای ته باشد |
***
نگارینا دل و جانم ته دیری | همه پیدا و پنهانم ته دیری | |
نمیدانم که این درد از که دیرم | همیدانم که درمانم ته دیری |
***
مو آن محنت کش حسرت نصیبم | که در هر ملک و هر شهری غریبم | |
نه بو روزی که آیی بر سر من | بوینی مرده از هجرحبیبم |
***
بغیر ته دگر یاری ندیرم | به اغیاری سر و کاری ندیرم | |
بدکان ته آن کاسد متاعم | که اصلا روی بازاری ندیرم |
***
بوره جانا که جانانم تویی تو | بوره یارا که سلطانم تویی تو | |
ته دونی خود که مو جز تو ندونم | بوره بوره که ایمانم تویی تو |
***
سرم سودای گیسوی ته دیره | دلم میل گل روی ته دیره | |
اگر چشمم بماه نو کره میل | نظر بر طاق ابروی ته دیره |
***
اگر دردم یکی بودی چه بودی | وگر غم اندکی بودی چه بودی | |
به بالینم طبیبی یا حبیبی | ازین هر دو یکی بودی چه بودی |
***
مو آن رندم که عصیان پیشه دیرم | بدستی جام و دستی شیشه دیرم | |
اگر تو بیگناهی رو ملک شو | من از حوا و آدم ریشه دیرم |
***
گرم خوانی ورم رانی ته دانی | گرم درتش بسوزانی ته دانی | |
ورم بر سر زنی الوند و میمند | همی واجم خدا جانی ته دانی |
***
نگار تازه خیز ما کجایی | بچشمان سرمه ریز ما کجایی | |
نفس بر سینهی طاهر رسیده | دم رفتن عزیز ما کجایی |
***
چه خوش بیمهربانی هر دو سر بی | که یکسر مهربانی دردسر بی | |
اگر مجنون دل شوریدهای داشت | دل لیلی از آن شوریده تر بی |
***
به خنجر گر برآرند دیدگانم | در آتش گر بسوزند استخوانم | |
اگر بر ناخنانم نی بکوبند | نگیرم دل ز یار مهربانم |
***
من آن شمعم که اشکم آتشین بی | که هر سوته دلی حالش همین بی | |
همه شب گریم و نالم همه روز | بیته شامم چنان روزم چنین بی |
***
تو آری روز روشن را شب از پی | شده کون و مکان از قدرتت حی | |
حقیقت بشنو از طاهر که گردید | بیک کن خلقت هر دو جهان طی |
***
شب تار است و گرگان میزنند میش | دو زلفانت حمایل کن بوره پیش | |
از آن کنج لبت بوسی بموده | بگو راه خدا دادم بدرویش |
***
دلی دیرم چو مرغ پا شکسته | چو کشتی بر لب دریا نشسته | |
تو گویی طاهرا چون تار بنواز | صدا چون میدهد تار گسسته |
***
مو آن دل داده یکتا پرستم | که جام شرک و خود بینی شکستم | |
منم طاهر که در بزم محبت | محمد را کمینه چاکرستم |
***
الهی ای فلک چون مو زبون شی | دلت همچون دل مو غرق خون شی | |
اگر یک لحظه ام بی غم بوینی | یقین دانم کزین غم سرنگون شی |
***
مدامم دل پر از خون جگر بی | چو شمع آتش بجان و دیده تر بی | |
نشینم بر سر راهت شو و روز | که تا روزی ترا بر مو گذر بی |
***
بنادانی گرفتم کوره راهی | ندانستم که میافتم بچاهی | |
بدل گفتم رفیقی تا به منزل | ندانستم رفیق نیمه راهی |
***
من آن رندم که گیرم از شهان باج | بپوشم جوشن و بر سر نهم تاج | |
فرو ناید سر مردان به نامرد | اگر دارم کشند مانند حلاج |
***
زمشکتر سیهتر سنبلت بی | هزاران دل اسیر کاکلت بی | |
زآه و ناله تاثیری ندیدم | زخارا سختتر گویا دلت بی |
***
نپرسی حال یار دلفکارت | که هجران چون کند با روزگارت | |
ته که روز و شوان در یاد مویی | هزارت عاشق با مو چه کارت |
***
همه شو تا سحر اختر شمارم | که ماه رویت آیو در کنارم | |
شوان گوشم بدر چشمم براهت | گذاری تا بکی در انتظارم |
***
شبی دیرم زهجرت تار تارو | گرفته ظلمتش لیل و نهارو | |
خداوندا دلم را روشنی ده | که تا وینم جمال هشت و چارو |
***
دلم میل گل روی ته دیره | سرم سودای گیسوی ته دیره | |
اگر چشمم بماه نو کره میل | نظر بر طاق ابروی ته دیره |
***
الاله کوهساران هفته ای بی | بنفشه جو کناران هفتهای بی | |
منادی میکره شهرو به شهرو | وفای گلعذاران هفتهای بی |
***
الهی دل بلا بی دل بلا بی | گنه چشمان کره دل مبتلا بی | |
اگر چشمان نکردی دیده بانی | چه داند دل که خوبان در کجابی |
***
بیا سوته دلان گردهم آئیم | سخنها واکریم غم وانماییم | |
ترازو آوریم غمها بسنجیم | هر آن سوته تریم وزنین تر آئیم |
***
ته کت نازنده چشمان سرمه سایی | ته کت زیبنده بالا دلربایی | |
ته کت مشکین دو گیسو در قفایی | بمو واجی که سرگردان چرایی |
***
جهان بیوفا زندان ما بی | گل غم قسمت دامان ما بی | |
غم یعقوب و محنتهای ایوب | همه گویا نصیب جان ما بی |
***
خوش آن ساعت که یار از در آیو | شو هجران و روز غم سر آیو | |
زدل بیرون کنم جانرا بصد شوق | همی واجم که جایش دلبر آیو |
***
زشورانگیزی چرخ و فلک بی | که دایم چشم بختم پر نمک بی | |
دمادم دود آهم تا سما بی | پیاپی سیل اشکم تا سمک بی |
***
خوشا آنان که با ته همنشینند | همیشه با دل خرم نشینند | |
همین بی رسم عشق و عشقبازی | که گستاخانه آیند و ته بینند |
***
هر آنکس با تو قربش بیشتر بی | دلش از درد هجران ریشتر بی | |
اگر یکبار چشمانت بوینم | بجانم صد هزاران نیشتر بی |
***
شوان استارگان یکیک شمارم | براهت تا سحر در انتظارم | |
پس از نیمه شوان که ته نیایی | زدیده اشک چون باران ببارم |
***
خوشا آنانکه هر از بر ندانند | نه حرفی وانویسند و نه خوانند | |
چو مجنون سر نهند اندر بیابان | ازین گو گل روند آهو چرانند |
***
سخن از هر چه واجم واتشان بی | حدیث از بیش و از کم واتشان بی | |
بدریا گر روم گوهر بر آرم | هر آن گوهر که وینم واتشان بی |
***
دلی دیرم که بهبودش نمیبو | سخنها میکرم سودش نمیبو | |
ببادش میدهم نش میبرد باد | در آتش مینهم دودش نمیبو |
***
خدایا واکیان شم واکیان شم | بدین بیخانمانی واکیان شم | |
همه از در برانند سوته آیم | ته که از در برانی واکیان شم |
***
بهار آیو به هر شاخی گلی بی | بهر لاله هزاران بلبلی بی | |
بهر مرزی نیارم پا نهادن | مبو کز مو بتر سوز دلی بی |
***
بیا جانا دل پردرد مو بین | سرشک سرخ و روی زرد مو بین | |
غم مهجوری و درد صبوری | همه برجان غم پرورد مو بین |
***
ز بوی زلف تو مفتونم ای گل | ز رنگ روی تو دلخونم ای گل | |
من عاشق زعشقت بیقرارم | تو چون لیلی و من مجنونم ای گل |
***
بهار آیو به صحرا و در و دشت | جوانی هم بهاری بود و بگذشت | |
سر قبر جوانان لاله رویه | دمی که گلرخان آیند به گلگشت |
***
اگر شاهین بچرخ هشتمینه | کند فریاد مرگ اندر کمینه | |
اگر صد سال در دنیا بمانی | در آخر منزلت زیر زمینه |
***
دلی دیرم دمی بیغم نمیبو | غمی دیرم که هرگز کم نمیبو | |
خطی دیرم مو از خوبان عالم | که یار بیوفا همدم نمیبو |
***
وای ازین دل که نی هرگز بکامم | وای ازین دل که آزارد مدامم | |
وای ازین دل که چون مرغان وحشی | نچیده دانه اندازد بدامم |
***
مو که یارم سر یاری ندیره | مو که دردم سبکباری ندیره | |
همه واجن که یارت خواب نازه | چه خوابست اینکه بیداری ندیره |
***
نمیدانم که سرگردان چرایم | گهی نالان گهی گریان چرایم | |
همه دردی بدوران یافت درمان | ندانم مو که بیدرمان چرایم |
***
دل از دست غمت زیر و زبر بی | بچشمان اشکم از خون جگر بی | |
هران یاری چو مو پرناز دیره | دلش پر غصه جانش پر شرر بی |
***
بدنیای دنی کی ماندنی بی | که دامان بر جهان افشاندنی بی | |
همی لا تقنطوا خوانی عزیزا | دلا یا ویلنا هم خواندنی بی |
***
از آن روزیکه ما را آفریدی | بغیر از معصیت چیزی ندیدی | |
خداوندا بحق هشت و چارت | ز ما بگذر شتر دیدی ندیدی |
***
مو که آشفته حالم چون ننالم | شکسته پر و بالم چون ننالم | |
همه گویند فلانی چند نالی | تو آیی در خیالم چون ننالم |
***
بشم واشم که تا یاری گره دل | به بختم گریه و زاری گره دل | |
بگردی و نجوئی یار دیگر | که از جان و دلت یاری گره دل |
***
خدایی که مکانش لامکان بی | صفابخش جمال گلرخان بی | |
پدید آرندهی روز و شب و خلق | که بر هر بنده او روزی رسان بی |
***
گلش در زیر سنبل سایه پرور | نهال قامتش نخلی است نوبر | |
زعشق آن گل رعنا همه شب | چو بلبل ناله و افغان برآور |
***
دل شاد از دل زارش خبر نی | تن سالم زبیمارش خبر نی | |
نه تقصیره که این رسم قدیمه | که آزاد از گرفتارش خبر نی |
***
دل ار عشقت نداره مرده اولی | روان بی درد عشق افسرده اولی | |
سحر بلبل زند در گلشن آواز | که گل بی عشق حق پژمرده اولی |
***
هزاران لاله و گل در جهان بی | همه زیبا به چشم دیگران بی | |
آلالهی مو به زیبایی درین باغ | سرافراز همه آلالیان بی |
***
دل عاشق به پیغامی بسازد | خمار آلوده با جامی بسازد | |
مرا کیفیت چشم تو کافیست | ریاضت کش ببادامی بسازد |
***
هر آن باغی که نخلش سر بدر بی | مدامش باغبون خونین جگر بی | |
بباید کندنش از بیخ و از بن | اگر بارش همه لعل و گهر بی |
***
ببندم شال و میپوشم قدک را | بنازم گردش چرخ و فلک را | |
بگردم آب دریاها سراسر | بشویم هر دو دست بی نمک را |
***
اگر دل دلبر و دلبر کدام است | وگر دلبر دل و دلرا چه نام است | |
دل و دلبر بهم آمیته وینم | ندونم دل که و دلبر کدام است |
***
ته دوری از برم دل در برم نیست | هوای دیگری اندر سرم نیست | |
بجان دلبرم کز هر دو عالم | تمنای دگر جز دلبرم نیست |
***
شیرمردی بدم دلم چه دونست | اجل قصدم کره و شیر ژیونست | |
ز موشیر ژیان پرهیز میکرد | تنم وا مرگ جنگیدن ندونست |
***
نفس شومم بدنیا بهر آن است | که تن از بهر موران پرورانست | |
ندونستم که شرط بندگی چیست | هرزه بورم بمیدان جهانست |
***
قضا پیوسته در گوشم بواجه | که این درد دل تو بی علاجه | |
اگر گوهر ببی خواهون نداری | همین این جون تو که بی رواجه |
***
لاله کاران دگر لاله مکارید | باغبانان دو دست از گل بدارید | |
اگر عهد گلان این بو که دیدم | بیخ گل بر کنید و خار بکارید |
***
شوانم خواب در مرز گلان کرد | گلم واچید و خوابم را زیان کرد | |
باغبان دید که مو گل دوست دیرم | هزاران خار بر گل پاسبان کرد |
***
گیج و ویجم که کافر گیج میراد | چنان گیجم که کافر هم موی ناد | |
بر این آئین که مو را جان و دل داد | شمع و پروانه را پرویج میداد |
***
دمی بوره بوین حالم ته دلبر | دلم تنگه شبی با مو بسر بر | |
ته گل بر سر زنی ای نو گل مو | به جای گل زنم مو دست بر سر |
***
دلم زار و دلم زار و دلم زار | طبیبم آورید دردم کرید چار | |
طبیبم چون بوینه بر موی زار | کره در مون دردم را بناچار |
***
مو که سر در بیابانم شو و روز | سرشک از دیده بارانم شو و روز | |
نه تب دیرم نه جایم میکند درد | همیدونم که نالونم شو و روز |
***
به این بی آشنایی برکیاشم | به این بی خانمانی برکیاشم | |
همه گر مو برونند واته آیم | ته از در گر برونی برکیاشم |
***
مو آن آزردهی بی خانمانم | مو آن محنت نصیب سخت جانم | |
مو آن سرگشته خارم در بیابون | که هر بادی وزد پیشش دوانم |
***
بوره سوته دلان با ما بنالیم | زدست یار بی پروا بنالیم | |
بشیم با بلبل شیدا به گلشن | اگر بلبل نناله ما بنالیم |
***
بوره روزی که دیدار ته وینم | گل و سنبل به دیدار تو چینم | |
بوره بنشین برم سالان و ماهان | که تا سیرت بوینم نازنینم |
***
به عشقت ای دلارا نگروستم | نوید وصل تو تا نشنوستم | |
بدل تخم وفایت کشتم آخر | بجز اندوه و خواری ندروستم |
***
خوش آنساعت که دیدار ته وینم | کمند عنبرین تار ته وینم | |
نوینه خرمی هرگز دل مو | مگر آن دم که رخسار ته وینم |
***
دلم دور است و احوالش ندونم | کسی خواهد که پیغامش رسونم | |
خداوندا ز مرگم مهلتی ده | که دیداری بدیدارش رسونم |
***
بوره یکدم بنالیم و بسوجیم | از آنرویی که هر دو تیره روجیم | |
ته بلبل حاش لله مثل مو نی | نبو جز درد و غم یک عمر روجیم |
***
دلم دردین و نالین چه واجم | رخم گردین و خاکین چه واجم | |
بگردیدم به هفتاد و دو ملت | بصد مذهب منادین چه واجم |
***
از آن انگشت نمای روزگارم | که دور افتاده از یار و دیارم | |
ندونم قصد جان کردن بناحق | بجز بر سرزدن چاره ندارم |
***
از آن دلخسته و سینه فگارم | که گریان در ته سنگ مزارم | |
بواجندم که ته شوری نداری | سرا پا شور دارم شر ندارم |
***
بدل درد غمت باقی هنوزم | کسی واقف نبو از درد و سوزم | |
نبو یک بلبل سوته به گلشن | به سوز مو نبو کافر به روزم |
***
فلک کی بشنود آه و فغانم | بهر گردش زند آتش بجانم | |
یک عمری بگذرانم با غم و درد | بکام دل نگردد آسمانم |
***
نذونی ای فلک که مستمندم | وامو پر بد مکه که دردمندم | |
بیک گردش که میکردی ببینی | چو رشته مو بسامانت ببندم |
***
کنون داری نظر گو واکیانم | ز جورت در گدازه استخوانم | |
بکه اندیشهای بیداد پیشه | که آهم تیر بو ناله کمانم |
***
ز حال خویشتن مو بیخبر بیم | ندونم در سفر یا در حضر بیم | |
فغان از دست تو ای بیمروت | همین ذونم که عمری دربدر بیم |
***
گلستان جای تو ای نازنیننم | مو در گلخن به خاکستر نشینم | |
چه در گلشن چه در گلخن چه صحرا | چو دیده واکرم جز ته نوینم |
***
کافرم گر منی آلاله کارم | کافرم گر منی آبش بدارم | |
کافرم گر منی نامش برم نام | دو صد داغ دل از آلاله دارم |
***
غم عالم همه کردی ببارم | مگر مو لوک مست سر قطارم | |
مهارم کردی و دادی به ناکس | فزودی هر زمان باری ببارم |
***
هزاران ملک دنیا گر بدارم | هزاران ملک عقبی گر بدارم | |
بوره ته دلبرم تا با ته واجم | که بی روی تو آنرا گر بدارم |
***
تو خود گفتی که مو ملاح مانم | به آب دیدکان کشتی برانم | |
همی ترسم که کشتی غرق وابو | درین دریای بی پایان بمانم |
***
فلک بر هم زدی آخر اساسم | زدی بر خمرهی نیلی لباسم | |
اگر داری برات از قصد جانم | بکن آخر ازین دنیا اساسم |
***
مو که مست از می انگور باشم | چرا از نازنینم دور باشم | |
مو که از آتشت گرمی نوینم | چرا از دود محنت کور باشم |
***
الهی دشمنت را خسته وینم | به سینه اش خنجری تا دسته وینم | |
سر شو آیم احوالش بپرسم | سحر آیم مزارش بسته وینم |
***
دلا خونی دلا خونی دلا خون | همه خونی همه خونی همه خون | |
ز بهر لیلی سیمین عذاری | چو مجنونی چو مجنونی چو مجنون |
***
خوشا آنان نه سر دارند نه سامان | نشینن هر دو پا پیچن به دامان | |
شو و روزان صبوری پیش گیرن | بیاد روی دلداران مدامان |
***
بعالم کس مبادا چون من آئین | مو آئین کس مبو در دین و آئین | |
هر آنکو حال موش باور نمیبو | مو آئین بی مو آئین بی مو آئین |
***
بوره ای دل بوره باری بشیمان | مکه کاری کز آن گردی پشیمان | |
یه دو روزی بناکامی سرآریم | باشه روزی که گل چینیم بدامان |
***
دلم از دست ته نالانه نالان | اندرون دلم خون کشته پالان | |
هزاران قول با ما بیش کردی | همه قولان ته بالان بالان |
***
ته سر ورزان مو سودای ته ورزان | گریبان بلرزان وا ته لرزان | |
کفن در کردنم صحرای محشر | هران وینان احوال ته پرسان |
***
ز یاد خود بیا پروا کریمان | ازو کو التجا وا که بریمان | |
کیه این تاب داره تا مو دارم | نداره تاب این سام نریمان |
***
بوره منت بریم ما از کریمان | بکشیم دست از خوان لیمان | |
کریمان دست در خوان کریمی | که بر خوانش نظر دارند کریمان |
***
زدست مو کشیدی باز دامان | ز کردارت نبی یک جو پشیمان | |
روم آخر بدامانی زنم دست | که تا از وی رسد کارم بسامان |
***
دلم تنگ ندانم صبر کردن | زدلتنگی بوم راضی بمردن | |
ز شرم روی ته مو در حجابم | ندانم عرض حالم واته کردن |
***
آنکه بی خان و بی مانه منم من | آنکه بر گشته سامانه منم من | |
آنکه شادمان به انده میکره روز | آنکه روزش چو شامانه منم و من |
***
پشیمانم پشیمانم پشیمان | کاروانی بوینم تا بشیمان | |
کهن دنیا بهیچ کسی نمانده | به هرزه کوله باری میکشیمان |
***
مو آن اسپید بازم سینه سوهان | چراگاه مو بی سر بشن کوهان | |
همه تیغی به سوهان میکرن تیز | مو آن تیغم که یزدان کرده سوهان |
***
برندم همچو یوسف گر بزندان | ویا نالم زغم چون مستمندان | |
اگر صد باغبان خصمی نماید | مدام آیم بگلزار تو خندان |
***
نوای ناله غم اندوته دونو | عیار قلب خالص بوته دونو | |
بوره سوته دلان واهم بنالیم | که قدر سوته دل دلسوته دونو |
***
سری دارم که سامانش نمیبو | غمی دارم که پایانش نمیبو | |
اگر باور نداری سوی من آی | بوین دردی که درمانش نمیبو |
***
به والله که جانانم تویی تو | بسلطان عرب جانم تویی تو | |
نمیدونم که چونم یا که چندم | همی دونم که درمانم تویی تو |
***
بهارم بی خزان ای گلبن مو | چه غم کنده ببو بیخ و بن مو | |
برس ای سوته دل یکدم به دردم | ته ای امروز دل تازه کن مو |
***
نیا مطلق بکارم این دل مو | بجز خونابه اش نه حاصل مو | |
داره در موسم گل جوش سودا | چه پروایی کره اینجا دل مو |
***
وای از روزی که قاضیمان خدا بو | سر پل صراطم ماجرا بو | |
بنوبت بگذرند پیر و جوانان | وای از آندم که نوبت زان ما بو |
***
چو مو یک سوته دل پروانهای نه | بعالم همچو مو دیوانهای نه | |
همه مارون و مورون لانه دیرن | من دیوانه را ویرانهایی نه |
***
مو را ای دلبر مو با ته کاره | وگرنه در جهان بسیار یاره | |
کجا پروای چون مو سوته دیری | چو مو بلبل به گلزارت هزاره |
***
درین بوم و برانم پرورش نه | شوانم جا و روزانم خورش نه | |
سری دیرم که مغزی اندرو نه | تنی دیرم که پروای سرش نه |
***
مو را درد دلم خو کرده واته | ندونی درد دل ای بیوفا ته | |
بوره مو سوته دل واته سپارم | ته ذونی با دل و دل ذونه با ته |
***
بدنیا مو نوینم کام بی ته | بدس هرگز نگیرم جام بی ته | |
بلرزم روز و شو چون بید مجنون | ندارم یک نفس آرام بی ته |
***
سحرگاهان فغان بلبلانه | بیاد روی پر نور گلانه | |
ز آه مو فلک آخر خدرکه | اثر در نالهی سوته دلانه |
***
بدنیا مثل مو دل سوتهای نه | بدرد سوز غم اندوتهای نه | |
چسان بندم ره سیل دو دیده | که این زخم دلم لو سوتهای نه |
***
دل مو دایم اندر ماتم ته | بدل پیوسته بیدرد و غم ته | |
چه پرسی که چرا قدت ببوخم | خم قدم از آن پیچ و خم ته |
***
زغم جان در تنم در گیر و داره | سرم در رهن تیغ آبداره | |
ندارم اختیاری از چه جوشش | دل مو تاب این سودا نداره |
***
به کس درد دل مو واتنی نه | که سنگ از آسمون انداتنی نه | |
بمو واجن که ترک یار خود که | کسیس یارم که ترکش واتنی نه |
***
دل مو غیرته دلبر نگیره | بجای جوهری جوهر نگیره | |
دل مو سوته و مهر ته آذر | نبی ناسوته آذر در نگیره |
***
نذونم لوت و عریانم که کرده | خودم جلاد و بیجونم که کرده | |
بده خنجر که تا سینه کنم چاک | ببینم عشق بر جونم چه کرده |
***
دو چشمم را ته خون پالا کنی ته | کلاه عقلم از سر وا کنی ته | |
اگر لیلی بپرسه حال مجنون | نظر او را سوی صحرا کنی ته |
***
مو را نه فکر سودایی نه سودی | نه در دل فکر بهبودی نه بودی | |
نخواهم جو کنار و چشمه سارون | که هر چشمم هزارون زنده رودی |
***
شوم از شام یلدا تیرهتر بی | درد دلم ز بودردا بتر بی | |
همه دردا رسن آخر بدرمون | درمان درد ما خود بی اثر بی |
***
پی مرگ نکویان گل نرویی | دگر رویی نه رنگش بی نه بویی | |
ز خود رو هیچ حاصل برنخیزد | بجز بدنامی و بیآبرویی |
***
به جز این مو ندارم آرزویی | که باشد همدم مو لالهرویی | |
اگر درد دلم واجم به کوهان | دگر در کوهساران گل نرویی |
***
دل بی عشق را افسردن اولی | هر که دردی نداره مردن اولی | |
تنی که نیست ثابت در ره عشق | ذره ذره به آتش سوتن اولی |
***
من دل سوته را لایق ندونی | که در دیوان عشاقت بخونی | |
هزارون بارم از خونی ببو کم | ز تو زیرا که بحر بیکرونی |
***
یقینم حاصله که هرزه گردی | ازین گردش که داری برنگردی | |
بروی مو ببستی هر رهی را | بدین عادت که داری کی ته مردی |
***
نپنداری که زندان خوشترم بی | سرم بو گوی میدان خوشترم بی | |
چو گلخن تار و تاریکه به چشمم | گلستان بی ته زندان خوشترم بی |
***
ز بیداد فلک یارون امان بی | امان جستن روز آخرزمان بی | |
اگر پاره کرم یخه بجا بو | که وامو آسمان پرسرگران بی |
***
در اشکم بدامان ریته اولی | خون دلم ز چشمان ریته اولی | |
بکس حرفی ز جورت وانواجم | که حرف جور پنهان ریته اولی |
***
دل تو کی ز حالم با خبر بی | کجا رحمت باین خونین جگر بی | |
تو که خونین جگر هرگز نبودی | کی از خونین جگرها با خبر بی |
***
بسوی باغ و بستان لاله وابی | همه موها مثال ژاله وا بی | |
وگر سوی خراسان کاروان را | رهانم مو سوی بنگاله وا بی |
***
غم اندر سینهی مو خانه دیری | چو ویرانه که بوم آشانه دیری | |
فلک اندر دل مسکین مو نه | ازین غم هرچه در انبانه دیری |
***
هر آن کالوند دامان مو نشانی | دامان از هر دو عالم در کشانی | |
اشک خونین پاشم از راه الوند | تا که دلبر بپایش برفشانی |
***
ز دل بیرون نبجتم ناله نایی | ز مژگان تر مو ژاله نایی | |
شوی نایه که مو خوابت بوینم | به بخت مو به چشم لاله نایی |
***
چه واجم هر چه واجم واتهشان بی | سخن از بیش و از کم واتهشان بی | |
بدریا مو شدم گوهر برآرم | هر آن گوهر که دیدم واتهشان بی |
***
دلم بلبل صفت حیران گل بی | درونم چون درخت پی بگل بی | |
خونابه بار دیرم ارغوان وار | درخت نهله بارش خون دل بی |
***
مو احوالم خرابه گر تو جویی | جگر بندم کبابه گر تو جویی | |
ته که رفتی و یار نو گرفتی | قیامت هم حسابه گر تو جویی |
***
زخور این چهرهات افروتهتر بی | تیر عشقت بجانم روتهتر بی | |
مرا اختر بود خال سیاهت | ز مو یارا که اختر سوتهتر بی |
***
مرا دیوانه و شیدا ته دیری | مرا سرگشته و رسوا ته دیری | |
نمیدونم دلم دارد کجا جای | همیدونم که دردی جا ته دیری |
***
زدست عشق هر شو حالم این بی | سریرم خشت و بالینم زمین بی | |
خوشم این بی که موته دوست دیرم | هر آن ته دوست داره حالش این بی |
***
عزیزون از غم و درد جدایی | به چشمونم نمانده روشنایی | |
گرفتارم بدام غربت و درد | نه یار و همدمی نه آشنایی |
***
ته که خورشید اوج دلربایی | چنین بیرحم و سنگین دل چرایی | |
به اول آنهمه مهر و محبت | به آخر راه و رسم بی وفایی |