دیوان بیدل شیرازی/چشم امید
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
عهد نخستین | چشم امید از بیدل شیرازی |
خورشید |
دیوان بیدل شیرازی |
دیوانۀ عشق آن نگارم | با دنیا و آخرت چکارم | |
نه تاب کشیدن صبوری | نه طاقت هجر روی یارم | |
دل گر تو و مهر بر گرفتی | من جان عزیز می سپارم | |
تا در قدم تو زنده گردم | باز آی که خاک رهگذارم | |
صد بار اگر برانیم بیش | من چشم امید بر ندارم | |
جان بر سر دست ایستاده | در راه تو از پی نثارم | |
بر تحفۀ این فقیر بخشای | جز این دگر هیچ من ندارم | |
چون بی تو هنوز زنده ماندم | از خود به خدا که شرمسارم | |
از بهر پرستشت بماندم | ور نه به جهان نبود کارم | |
تو شاه ممالک نکوئی | من بندۀ بینوای زارم | |
شهزادۀ روزگاران کو | بی او چو شب است روزگارم | |
بیدل همگی مرا غلامند | چون بندۀ خاص شهریارم |
***