پیام اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر شاهنشاه ایران به مناسبت سالگرد بنیاد نهادن سازمان بهداشت جهانی ۱۸ فروردین ماه ۱۳۴۷
| برنامه عمرانی چهارم | درگاه اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی شاهنشاه آریامهر | کنفرانس جهانی حقوق بشر - تهران ۲ تا ۲۳ اردیبهشت ماه ۱۳۴۷ |
پیام اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر شاهنشاه ایران به مناسبت سالگرد بنیاد نهادن سازمان بهداشت جهانی ۱۸ فروردین ماه ۱۳۴۷
فرارسیدن بیستمین سالروز تأسیس سازمان بهداشت جهانی را بدین سازمان تبریک می‌گوییم و خوشوقتیم که کشور ایران نیز در بزرگداشت این روز بین‌المللی، شرکت دارد.
این شرکت تنها یک همکاری تشریفاتی نیست، بلکه نماینده یک اشتراک مساعی عمیق و وسیع ما است. زیرا هدفهای سازمان بهداشت جهانی هم با سنن علمی و تاریخی ما و هم با آرزوهایی که ما برای همه مردم روی زمین داریم، تطبیق‌می‌کند. اعتقاد ما بر این است که بیماری و جهل و فقر سه دشمن بزرگ جامعه بشری هستند که متأسفانه با یکدیگر ارتباط و وابستگی عمیق دارند و از این جهت سرکوب کردن آنها نیز مستلزم یک همکاری همه‌جانبه و وسیع جهانی است.
ما در امر مبارزه با بیماری، با سازمانهای جهانی صمیمانه همکاری داریم و خوشوقتیم که هم‌اکنون متخصصین ایرانی در اقصی نقاط جهان به عنوان مشاوران بهداشتی انجام وظیفه می‌کنند.
در تاریخ سازمان بهداشت جهانی، ایران چهارمین کشوری بود که عضویت این سازمان را پذیرفت و در مدت بیست سال که از عمر آن می‌گذرد با کمال صمیمیت در تحقق هدفهای انسانی این سازمان با آن همکاری کرد. چنانکه گفته‌شد، این همکاری متکی به یک سنت دیرینه مطالعات و فعالیتهای پزشکی و بهداشتی در ایران است که از قدیم‌ترین ادوار تاریخ ما تا به امروز ادامه دارد، به‌طوری که حتی کتاب اوستا که قدیمی‌ترین اثر کتبی و مدون ایران است و هزاران سال از تألیف آن می‌گذرد، حاوی دستورهای جامعی درباره آموزش و آزمایش پزشکان و روشهای پزشکی و جراحی و روان‌شناسی مرضی است.
در دوران هخامنشی به امر شاهنشاه ایران، بزرگترین مرکز طبی آن زمان در مصر تأسیس شد و در زمان ساسانی دانشگاه معروف گندی‌شاپور در خوزستان مرکز اصلی تعلیم و تحقیق اصول پزشکی و درمانی بود و در آنجا بود که دانش پزشکی به دو قسمت پزشکی تن و پزشکی روان تقسیم شد.
در دوران اسلامی، علم طب همواره از مهمترین علوم مورد توجه دانشمندان ایرانی بود که به عنوان نمونه آنها می‌توان از ابن‌سینا و زکریای رازی نام برد.
کتاب طبی معروف ابن‌سینا، «قانون»، در قرن دوازدهم به لاتینی ترجمه‌شد و مدت چندین قرن اساس برنامه‌های آموزش پزشکی در دانشکده‌های غربی بود.
اثر بزرگ رازی به نام «الحاوی» نیز در قرن سیزدهم به لاتینی ترجمه‌شده و تأثیری عمیق در تکامل علمی شرق و غرب بخشید.
ما امروز بر اساس این سنت دیرینه ایرانی، نه تنها برای ملت ایران، بلکه برای همه مردم جهان، پیشرفت هر چه بیشتر در رشته پزشکی را آرزو می‌کنیم و صمیمانه خواستار فرارسیدن روزی هستیم که همکاری وسیع محافل علمی جهان انواع بیماریها را از جهان ریشه‌کن کرده‌باشد.