قانون تحدید مدت اقامت مامورین سیاسی و قنسولی دولت علیه ایران در خارجه

از مشروطه
نسخهٔ تاریخ ‏۱۹ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۰:۴۷ توسط Farhad (گفتگو | مشارکت‌ها)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخه جدیدتر← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
مجلس شورای ملی مذاکرات دوره قانونگذاری چهارم تصمیم‌های مجلس

مجلس شورای ملی مجموعه قوانین دوره قانونگذاری چهارم

قوانین و قراردادهای بین‌المللی مصوب مجلس شورای ملی
نمایندگان مجلس شورای ملی دوره قانونگذاری چهارم

قانون تحدید مدت اقامت مأمورین سیاسی و کنسولی ایران در خارجه - مصوب ۱۶ حمل ۱۳۰۱ شمسی

ماده اول - مدت مأموریت کلیه مأمورین سیاسی و قنسولی دولت علیه ایران در ممالک خارجه به استثناء مأمورین افتخاری نباید از پنج سال تجاوزنماید و در انقضاء این مدت مأموریت مجدد آنها به خارجه منوط است به این که لااقل یک سال در ایران توقف کنند.

ماده دوم - کلیه مأمورین دولت ایران که در تاریخ وضع این قانون بیش از پنج سال در خارجه مأموریت و اقامت داشته‌اند مشمول ماده اول خواهندبود.

ماده سوم - وزیر امور خارجه مأمور است از تاریخ وضع این قانون مفاد دو ماده فوق را نسبت به سفراء و وزرای مختار و مقیم و ژنرال قنسولهای‌دولت علیه در ظرف سه ماه و نسبت به سایر مأمورین منتهی در ظرف یک سال به موقع اجرا گذارد.