بیانات اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر در جشن پایان تحصیلی دانشگاه پدافند ملی ۳۰ شهریور ماه ۱۳۵۱
| سخنرانی‌های محمدرضا شاه پهلوی آریامهر بر پایه تاریخ | اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر بزرگ ارتشتاران | تصمیم‌های مجلس |
بیانات اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر در جشن پایان تحصیلی دانشگاه پدافند ملی ۳۰ شهریور ماه ۱۳۵۱
موفقیت طی دوره دانشگاه پدافند ملی را به فارغ‌التحصیلان این دوره تبریک می‌گویم. فکر می‌کنم سنت لازمی است که سالی یک مرتبه راجع به امور دفاع ملی این کشور صحبتی بشود. اکنون نگاهی بکنیم به رویدادهای یکسالی که از دوره گذشته تابحال رخ داده است. یکی برگزاری جشن‌های دوهزاروپانصدمین سال شاهنشاهی ایران بود. این را از این لحاظ ذکر می‌کنم که برای ملت اران بخصوص تاریخ فوق یاد آورنده روح سلحشوری و وظیفه شناسی طویل‌المدت ملتی بود که با وجود اتفاقات و مشکلات بسیار شخصیت و ملیت خود را حفظ کرد. با مطالعه تاریخ می‌بینیم که این کار با نامه‌های شاعرانه و فدایت شوم میسر نبود، بلکه با نثار جان بهترین فرزندان این مملکت صورت گرفته است.
بهترین فرزندانی که نمی‌شود بطور قطع گفت همیشه از همه مواهب برخوردار بوده‌اند. قبل از انقلاب بهمن ۱۳۴۱ روابط اجتماعی در این کشور به شکل دیگری بود، ول با آنکه افراد قلیلی بر عده بیشتری فرمانروایی می‌کردند، با آنکه نظام فئودالی بود، نظام ارباب رعیتی بود، پائین دست نسبت به بالادست حس فرمانبرداری محض و اطاعت کورکورانه بی معنی و غیر لازمی‌داشت، با اینحال در تمام طول تاریخ ایرانی برای حفظ ملیت و شخصیت خود و تمامیت کشورش، فقط یک چیز را می‌دید و آن وطن و احساسات میهنش بود. اگر در این مدت عده‌ای از مردم مملکت می‌خواستند فکر کنند که فلان گوشه کار ما نقص دارد و مثلاً در سرما، حرارت اتاق ما از فلان مقدار بیشتر است، چنین وضعی بهیچوجه قابل دوام نبود و فکر نمی‌کنم چنین جامعه‌ای می‌توانست ۲۵۰۰ سال به زندگی خود ادامه دهد. در حالیکه ما اکنون به سوئی گام برمی‌داریم که نتیجه آن رفاه و آسایش مردم ایران است و برای این کار مشغول فراهم کردن حتی جزئیات نیازمندی‌های مردم هستیم تا در مناطق گرمسیر مملکت وسایل خنک کننده و در مناطق سردسیر وسایل گرم کننده فراهم باشد. ما توانستیم نظام‌های کهنه و قدیمی را از بین ببریم. بطوری که اکنون هر کس حاکم بر سرنوشت خودش است، هر کس آقای خودش است، هر کس در مقابل قانون با دیگری برابر است و در چنین شرایطی همه نسبت به جامعه باید احساس مسئولیت بکنند. اگر در آن شرایط ملت ایران ۲۵۰۰ سال خصوصیات روحی و معنوی و صفات و سجایای ملی خود را حفظ کرد حالا بعد از انقلاب بهمن ۱۳۴۱ قاعدتاً به همان تناسب و بلکه بیشتر، به تناسب بهتر شدن وضع باید حس غیرت و ملیت و وطن پرستی اش افزونتر باشد. ما در مورد میهن دوستی و شناخت این وظیفه عالی بیش از پیش کوشا خواهیم بود. در بعضی جوامع بین‌المللی می‌بینیم که اگر زندگی آن‌ها بهبود پیدا بکند و تمدن توسعه یابد، حس میهن پرستی افراد کمتر می‌شود. این موضوعی است که در این کشور امیدوارم هیچگاه دیده نشود. ما هم دوره‌های تحصیلی داشتیم، وقتی می‌گویم ما منظور این است که منهم یکی از آن‌ها بودم. در آن موقع تظاهراتی که احیاناً از محصلین دیده می‌شد یا هر نوع تظاهری که در هر کشور بوقوع می‌پیوست، معمولاً تظاهرات میهن پرستی بود. هر وقت ضمن اخبار می‌خواندیم یا می‌شنیدیم که در فلان نقطه تظاهراتی شده، پس از تحقیق معلوم می‌شد که همه آن‌ها تظاهرات میهنی بود و علیه یک زورگوی خارجی بوقوع پیوسته است، در صورتی که وضع زندگی مردم آن زمان اساساً قابل مقایسه با زندگی مردم این زمان بود.
برای هر گوش شنوایی این مطلب را گفتیم و باز هم تکرار می‌کنیم که این کشور، کشوری نیست که در مقابل زور تسلیم بشود. به فرض که زور ما به حریف نرسد، حرفی که در گذشته در تاریخ گفته شده است ما آن را تکرار می‌کنیم و آن این است که ترجیح می‌دهیم این مملکت نباشد و نابود بشود تا آن را به دیگران تسلیم بکنیم. کلمه تسلیم دیگر در فرهنگ نظامی ایران وجود ندارد. این کلمه‌ای است که باید برای همیشه دور آن را خط کشید و این در واقع باید جزو اخلاق و روحیه ملی ایران باشد که هیچکس حتی به بهای جان و به بهای زندگی خود نیز نباید تسلیم شود. هر حساب دیگری غیر از این اگر راجع به این مملکت بشود بکلی غلط خواهد بود. این تنها حرف یک فرمانده یا یک رئیس مملکت نیست، بلکه یک تصمیم ملی است که حتماً باید عمل شود و غیر از این هم نمی‌تواند باشد، چه من باشم، چه نباشم. و اما وظیفه ما برای اینکه این تصمیم را برای خودمان
آسان تر و برای دشمن احتمالی مشکلتر بکنیم این است که اطلاعات نظامی قوای مسلح و همچنین ملت ایران را به سرحد کمال برسانیم، چون همانطور که ما انقلاب ملی داشتیم ارتش ملی نیز داریم، گو اینکه نام آن ارتش شاهنشاهی است، ولی یک ارتش ملی است، زیرا از تمام طبقات ملت تشکیل شده است و اگر جنگی هم داشته باشیم جنگ ما میهنی است، یعنی تمام افراد مملکت چه مرد، چه زن، چه پسر، چه دختر، چه پیر، چه جوان، در آن شرکت خواهند کرد. نمونه اش را هم در بعضی از کشورهای جهان داریم و می‌بینیم که در آن نقاط کسانی هستند که یک دهم و حتی یک صدم امکانات زندگی ما را ندارند ولی با روحیه عالی می‌جنگند. به هر حال ما در دادن وسایل دفاعی با توجه به امکانات مادی و امکانات انسانی بهیچوجه فروگذار نخواهیم کرد و مطمئن باشید که با حداکثر امکان و سرعتی که شما کادر نیروی‌های مسلح و افراد نیروهای مسلح قادر به جذب آن باشید، ما اسلحه لازم را آنهم از بهترین سلاح‌ها به شما خواهیم داد. البته همانطور که گفتم غیر از سلاح‌های اتمی که ما معتقد به حذف آن هستیم ما بهترین سلاح‌ها را در اختیار شما خواهیم گذاشت. سیاست ما تلاش در راه از بین بردن سلاح‌های اتمی است. علاوه بر این سیاست ما سعی در خلع سلاح عمومی جهان است، همچنین سیاست ما سعی در دوستی با همه کشورها البته بر اساس احترام متقابل است. بنابراین به همان اندازه که سیاست اصلی ما سیاست صلح و دوستی و همکاری با سایر کشورها است، به همان اندازه نیز وظیفه ملی ما این است که اگر روزی اتفاق غیر منتظره‌ای بیفتد، این مملکت غافلگیر نشود. چون ما کشوری غیر اتمی هستیم و خواهیم بود، از این رو سلاح ما در برابر اسلحه اتمی سلام در واقع انتحار است، انتحار به این معنی که انسان مملکت خودش را سالم تحویل کسی ندهد. ولی فکر می‌کنم که دیگر دنیا به این سمت‌ها نمی‌رود، به سمت اینکه کشورهای کوچک علناً نابود بشوند. دفاع ما در مقابل سلاح‌های غیر اتمیک همانطور که گفتم عزم ما است، علم ما است، وسایل دفاعی ما است، بخصوص که در یک سال اخیر دیدیم در شرق و غرب این کشور ارتش‌های منظمی از مرزهای شناخته شده بین‌المللی عبور کردند و هیچکس هم نتوانست کاری انجام بدهد. فقط کمی هیاهو در سازمان ملل متحد شد، چند قطعنامه هم صادر گردید که هیچکدام از آن‌ها به مرحله اجراء در نیامد، ولی این واقعه در ایران نمی‌تواند تکرار بشود. این است که امیدوارم دانشگاه پدافند ملی تا موقعی که در دنیا ارتش‌هایی وجود دارد بکار خودش ادامه بدهد. در عین حال امیدوارم درس‌هایی که این جا می‌خوانید و مطالعاتی که این جا می‌کنید و یا حرف‌هایی که امروز من در این جا می‌زنم هیچوقت وقوع نیابد، و هیچوقت احتیاج نباشد که ما یک نفر از شما چه نظامی و چه غیر نظامی را در بوته آزمایش بگذاریم، ولی باید این اطمینان را داشته باشیم که اگر خدای نخواسته روزی لازم شد، همه شما از بوته آزمایش سربلند بیرون بیایید.