تفاوت میان نسخههای «پیام اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر به مناسبت سالروز پیکار جهانی با بیسوادی ۱۷ شهریور ماه ۱۳۵۰»
(اصلاح فاصلهٔ مجازی، اصلاح ارقام) |
|||
خط ۳: | خط ۳: | ||
[[سخنرانیهای محمدرضا شاه پهلوی آریامهر سال ۱۳۵۰ خورشیدی تازی]] | [[سخنرانیهای محمدرضا شاه پهلوی آریامهر سال ۱۳۵۰ خورشیدی تازی]] | ||
| قسمت = | | قسمت = | ||
− | | قبلی = [[ | + | | قبلی = [[کمیته ملی پیکار جهانی با بیسوادی]] |
| بعدی = [[کنگره جهانی پیکار با بیسوادی - تهران ۱۷ تا ۲۸ شهریور ۱۳۴۴]] | | بعدی = [[کنگره جهانی پیکار با بیسوادی - تهران ۱۷ تا ۲۸ شهریور ۱۳۴۴]] | ||
| یادداشت = }} | | یادداشت = }} |
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ فوریهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۱۹:۰۳
کمیته ملی پیکار جهانی با بیسوادی | اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر بزرگ ارتشتاران | کنگره جهانی پیکار با بیسوادی - تهران ۱۷ تا ۲۸ شهریور ۱۳۴۴ |
پیام اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر به مناسبت سالروز پیکار جهانی با بیسوادی ۱۷ شهریور ماه ۱۳۵۰
برگزاری مراسم سالروز پیکار جهانی با بیسوادی مایه خوشوقتی ما است، زیرا این روز مظهر یک تلاش وسیع بینالمللی در راه تعمیم جهانی آموزش، یعنی امری است که با سرنوشت جامعه بشری ارتباط دارد. به خصوص در سال جاری تقارن این سالروز با برگزاری جشن دوهزاروپانصدمین سال بنیانگذاری شاهنشاهی ایران برای ملت مفهومی خاص دارد، زیرا تمدن و فرهنگ ایران در تمام این بیستوپنج قرن در درجه اول بر ارزشهای عالی فرهنگی و انسانی متکی بودهاست و اکنون نیز همین سنت کهن باعث شدهاست که کشور ما در امر پیکار جهانی با بیسوادی نقش درجه اولی را به عهده داشته باشد.
در تمام این دوران ۲۵۰۰ ساله، تاریخ جهان شاهد تلاشها و افکار بزرگ بشردوستی و نوعپروری مردم این مرز و بوم بودهاست و صفحات تاریخ ایران منعکسکننده آمال و آرزوها و کوششهای مربوط به توسعه دانش بشری و بالا بردن حیثیت انسانی و شرافت اجتماعی بشر است.
خوشبختانه سازمانهای ملی و بینالمللی پاسخگوی نهضتی هستند که کشور ما برای اولین بار زنگ آن را به صدا درآورد و باید بگوییم که تلاشهای پیگیر و همه جانبه سازمانهای آموزشی مختلف جهان در به ثمر رساندن این فکر انسانی برای پایان دادن به بیسوادی تلاشهایی چشمگیر و قابل تقدیر بودهاست. امروز بشریت هم از لحاظ مادی، هم از جنبه فنی و هم از نظر اداری امکان و توانایی لازم را برای پیروزی در یکی از پرافتخارترین نبردهای تاریخ بشر، یعنی پیکار در راه برخوردار کردن نیمی از افراد محروم جامعه انسانی از حیثیت و شخصیت بشری در اختیار دارد. آنچه در این مورد لازم است، بسیج جهانی کلیه این نیروها و منابع و حسن نیتها است. ما خوشوقت هستیم که در کشور خود کوششهای صمیمانه و تلاش پیگیر و ثمربخش یکایک مردم این سرزمین را از نزدیک میبینیم.
همزمان با رشد سریع اقتصادی کشور که الزاماً رشد سریع علمی و تربیتی را نیز دربردارد، چنین امری طبیعی است و بدیهی است که از ملت ایران این اشتیاق را بایستی انتظار داشت. ایران، امروز به عنوان یک پایگاه آزمایشی در برنامههای سوادآموزی جهان از لحاظ بینالمللی نقش یک کشور نمونه را بر عهده دارد و به استناد مطالعاتی که شدهاست، کشور ما اولین کشوری است که در چهار سال اخیر با کوششهای سازمانهای آموزشی و کمیتههای پیکار با بیسوادی، موفق شدهاست قدر مطلق بیسوادان جامعه خود را در گروه سنی فعال کاهش دهد و ضریب افزایش جمعیت را در مقابل نرخ افزایش تعلیم و تربیت بشکند.
اما همانطور که بارها اشاره کردهایم، تا زمانی که یک نهضت همه جانبه و یک بسیج عمومی و جهانی در این راه مبذول نشود، تنها موفقیت یک کشور نمیتواند ملاک موفقیت بشریت قرار گیرد.
کوششهای کمیته ملی پیکار جهانی با بیسوادی به عنوان ستاد هماهنگ کننده کلیه برنامههای پیکار با بیسوادی با مشارکت سازمانهای اجرایی در تهیه طرح و پیشرفت کار و به ثمر رساندن برنامههای سوادآموزی طبعاً قابل تقدیر است. اجرای طرح باسوادکردن اطفال لازمالتعلیم وسیله بسیار مفیدی است که دیگر هیچ یک از کودکان لازمالتعلیم خارج از مدرسه نمانند و طرح سوادآموزی بزرگسالان و بالاخره طرح با سواد کردن کارگران متشکل که در دست اجرا است این نوید را میدهند که ما میتوانیم به زودی پایان بیسوادی را در کشورمان جشن بگیریم. باید امید داشت که طرح ایجاد مراکز تعلیماتی در کنار شرکتهای سهامی زراعی به منظور ریشهکن کردن بیسوادی در روستاهای کم جمعیت پایان بیسوادی را در این روستاها تا پایان برنامه پنجم عمرانی اعلام کند. بدیهی است این فعالیتها برای ایجاد فرصت به منظور تهیه امکانات مادی و نیروی انسانی در دستگاه آموزش و پرورش کشور است. طرحهایی که در دست عمل است، همه ناشی از علاقه و شوق مردم در به ثمر رساندن همین فکر است.
به طوری که دیدیم مردم ایران برای بزرگداشت جشن دوهزار و پانصدمین سال شاهنشاهی که جلوهگاه تمدن و فرهنگ ما است، نه تنها در ایجاد دوهزار و پانصد مدرسه یادبود شرکت کردند، بلکه رغبت و خدمت آنها به جایی رسید که هزینه متجاوز بر ۳۲۰۰ مدرسه را نیز تأمین کردند. با این همه باید یادآور شویم که هنوز راه درازی در پیش داریم، راهی که در آن بایستی همه جوامع خدمتگزاری خود را به بشریت ثابت کنند. طی این راه، فقط با ایمان و اعتقاد به برنامههای انسانی این قرن امکان خواهد داشت. قرنی که نه تنها بایستی از لحاظ پیشرفت تکنولوژی فرزندان ما را خشنود سازد، بلکه برای آیندگان صفحات زرینی بر تاریخ پر افتخار ما به یادگار بگذارد.
از خداوند خواستاریم که همه ما را در این خدمت مقدس یاری فرماید.