وصیت رندان فخر شیرازی

بیا که لشکر غم در مقام بیداد است

بیار جام دمادم که وقت امداد است

غلام هندوی آنم که ترک غمّازش

بهر چه سحر و فسون در زمانه استاد است

حدیث پیر مغان خوش مرا به دل جا کرد

که می دوای دل دردمند ناشاد است

ز حادثات جهان در پناه میکده آی

که سخت مسجد و محراب سست بنیاد است

چه گویمت که ز تعمیر غم خرابۀ دل

به عهد دولت عشقش چگونه آزاد است

که این سخن نپذیرد هر آنکه دید مرا

مدام از غم رویش فغان و فریاد است

تو را که کام چو خسرو ز وصل شیرین است

خبر کجا ز من تلخ کام و فرهاد است

مجو ز بند غم اندر زمانه آزادی

به غیر سوسن و سروی که نامش آزاد است

فغان و ناله ز جور و جفای یار مکن

که هر چه خسرو عادل به ما کند داد است

ازین فسانه و افسون ببند دم ای شیخ

که جز وصیّت رندان به گوش من باد است

رسد به دامن او دست گر تو را چون فخر

مده ز دست که آن دولت خدا داد است

در ویکی‌پدیا موجود است:

وصیت رندان فخر شیرازی

M rastgar ‏۱ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۱۱:۵۷ (UTC)