وحشت بزرگ
| رضا شاه پهلوی - ایران نوین | اعلیحضرت همایون رضا شاه پهلوی | رضا شاه بزرگ - راه‌ها و پل‌ها و بندرهای ایران |
وحشت بزرگ
اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر در روز ۲۶ امرداد ماه ۲۵۳۷ شاهنشاهی در پاسخ به پرسش‌های خبرنگاران واژه « وحشت بزرگ » را به کار بردند. وحشت بزرگ را شاهنشاه در برابر تمدن بزرگ قراردادند. چه در پشت واژه وحشت بزرگ نهفته است برای ملت ایران روشن نبود. وحشت بزرگ را شاهنشاه از واژگان وحشت سرخ شوروی و وحشت اسلامیون برگرفتند. وحشت سرخ واژگان رسمی پس از انقلاب اکتبر روسیه بود برای پیاده کردن قدرت کمونیسم با ترور و وحشت. کمونیست‌ها می‌گفتند و می‌گویند که آرمان ما جنگ با افراد نیست بلکه نابود کردن یک طبقه جامعه است. لنین در ۵ سپتامبر ۱۹۱۸ برابر با ۱۳ شهریور ۱۲۹۷ خورشیدی فرمان اجرای ترور سرخ را صادر کرد. وی در این فرمان گفت: ما باید جمهوری را نگاهبانی کنیم بدین سان که همه کسانی که در سازمان‌های وابسته به تزار کار می‌کردند می‌باید بی درنگ اعدام شوند. نام کسی که می‌کشیم باید با دلیل اعدام وی باید به آگاهی همگان برسد.
خمینی در روز ۱۲ بهمن ماه ۲۵۳۷ شاهنشاهی وارد ایران شد. در روز ۱۶ بهمن ماه خمینی مهدی بازرگان را نخست وزیر نامید. در این زمان شاپور بختیار نخست وزیر ایران بود که از سوی مجلس شورای ملی رای اعتماد در روز ۲۶ دی ماه ۲۵۳۷ شاهنشاهی روزی که شاهنشاه ایران را ترک کردند به بختیار داده شد. در کشاکش ستیز برای به دست آوردن قدرت و اینکه کدام نخست وزیر نخست وزیر معتبر است در روز ۲۲ بهمن ماه ارتش بی طرفی خود را اعلام نمود و نیروهای ارتش به پادگان‌ها بازگشتند. در روز ۲۳ بهمن ماه سپهبد عبدالعلی بدره‌ای فرمانده نیروی زمینی شاهنشاهی و فرمانده گارد جاویدان پاسخ به بی طرفی ارتش را دریافت کرد و در پادگان لویزان ده گلوله به وی شلیک شد. در همین روز سرلشکر بیگلری جانشین فرمانده گارد جاویدان با گلوله‌هایی که راننده اش به وی شلیک کرد جان باخت.
در روز ۲۴ بهمن ماه در مقاله‌ای با فرنام « بی طرفی ارتش یعنی چه »در روزنامه کیهان علی اصغر حاج سیدجوادی نوشت. علی اصغر حاج سیدجوادی و برادرش احمد حاج سید جوادی در امرداد ماه ۲۵۳۶ کمیته ایرانی دفاع از آزادی و حقوق بشر را راه‌اندازی کردند.
این کمیته، کمیته اجرایی برگزید که هموندان آن علی اصغر حاج سیدجوادی، مهدی بازرگان، احمد حاج سید جوادی، ناصر میناچی، رحمت اله مقدم مراغه‌ای و عبدالکریم لاهیجی بودند.
در جنگی که این انیرانیان علیه شاهنشاه ایران و مشروطه به راه انداختند پرچم حقوق بشر را در دست گرفتند و با نیروی اهریمنی ویرانسازی آن را تکان دادند. در مقاله‌ای که در روز ۲۴ بهمن ماه ۲۵۳۷ علی اصغر حاج سیدجوادی نوشت دیگر از حقوق بشر سخنی در میان نبود. برای ژنرال‌های ارتش نوشت که حقوق بشر دیگر برای اینان به کار گرفته نمی‌شود بلکه هر گونه فریبکاری و تظاهر به تسلیم از سوی عناصری که به طور مستقیم یا غیرمستقیم شریک جنایات و فساد و غارت رژیم استبدادی بودند باید با بی رحمی انقلابی درهم کوبیده شود. عناصر فاسد و اصلاح ناپذیر همراه با بنیادهای استبدادی قدرت باید برای همیشه از صحنه حیات سیاسی مردم ایران زدوده شوند. با این مقاله، حاج سید جوادی پرچم حقوق بشر را لوله کرد و پرچم سرخ را بر پا نمود. دقیقا همانگونه که لنین درباره ترور سرخ گفته بود همه بزرگان دولت و حکومت باید بی درنگ به قتل برسند.
در روز ۲۶ بهمن ماه وحشت بزرگ آغاز شد. خمینی به دستور خمینی ارتشبد نعمت اله نصیری، سپهبد مهدی رحیمی، سرلشکر رضا ناجی و سرلشکر منوچهر خسروداد به خوجه اعدام سپرده شدند.. جرم این ژنرال‌ها مفسد فی الارض و محارب با خدا گفته شد. همانگونه که لنین در زمان انقلاب اکتبر و ترور سرخ دستور داده بود خمینی چیان همان را انجام دادند. پیکر بی جان این چهار ژنرال فرتورنگاری شد و در همه روزنامه‌ها به چاپ رسید. با این کار روش شد که قانون مجازات مشروطه کنار گزارده شده است، پایوران کشور حق داشتن وکیل ندارند، دادگاهی وجود ندارد و تنها شریعت است که حکم می‌کند و حکم اعدام نیز پیشتر صادر شده است.
هنگامی که کمونیست‌های شوروی کشتار مردم را رسما ترور سرخ نامیدند و آن را به عنوان نیاز انقلابی نام نهادند، تروریست‌های اسلامی و تروریست‌های چپ و کمونیست در ایران برای تیرباران و اعدام بزرگان ایران هیچ نامی بر آن ننهادند. با خواندن مقاله حاج سید جوادی در می‌یابیم که کشتاری که در ایران انجام یافت تنها بر پایه انتقام بوده است و بیگناهان با احکام واهی مفسد فی الارض و محارب با خدا تبرباران شدند. ما این کشتار را «وحشت بزرگ» می‌نامیم.
ترور سرخ از سوی تاریخدانان بررسی شد و به جزییات با سند و مدرک به نوشتار درآمد، به اصطلاح تاریخدانان و به اصطلاح روزنامه‌نگاران در ایران، درباره کشتار ملت ایران پژوهشی نکردند بلکه با سکوت خود آن را لا پوشانی کردند( پوشاندند). کسانی چون عباس میلانی و محسن سازگارا، علیرضا نوری زاده و امیر طاهری دیگران با سکوت خود این جنایت‌ها را پوشاندند و هیچ ننوشتند و هیچ نگفتند. در این اعدام‌ها نه تنها زنرال‌های ارتش، بلکه پاسبانان و درجه داران و حتی سربازان وظیفه،دادستان، قاضی، کارمندان ساده دولت، کارمندان سازمان اطلاعات و امنیت کشور را به قتل رساندند. برای نمونه پاسبانانی که در دستگیری این تروریست‌های چپ و راست در هنگام خدمت بوده‌اند. یا دادستانانی که در محاکمه محمدمصدق در دادگاه بودند تیرباران شدند. در قبرستان‌ها آرامگاه مردان و زنان که پایوران کشوری و لشکری بودند و هنرمندان ویران شد، چنان که مرده‌ها را نیز یک بار دیگر می‌کشند. جمهوری اسلامی کوشش می‌کند که این بخش از کشتار ملت ایران را پنهان سازند. جنگ با ایرانیان که در حکومت مشروطه پست و جایگاهی داشتند باید پنهان بماند.
در شوروی ترور سرخ از سوی پلیس مخفی شوروی که « چکا » نامیده می‌شد، انجام یافت. در ایران، در آغاز کشتار مردم ایران، از سوی مجاهدین خلق، چریک‌های فدایی، توده ای‌ها، جبهه ملی ، نهضت آزادی، فداییان اسلام و دیگر تروریست‌های چپ و راست که همگی زیر چتر کنفدراسیون دانشجویان ایرانی در خارج گرد آمده بودند، انجام شد. سپس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و بسیج بنیاد نهاده شد. خویشکاری این سپاه پاسداران و بسیج این است که جمهوری اسلامی را از دشمنان درونی و بیرونی نگاهبانی کنند. یعنی جنگ علیه ملت ایران همان وحشت بزرگ تا به امروز ادامه دارد. از روز ۱۹ فروردین ماه ۱۳۹۸ خورشیدی، ایالات متحده امریکا سپاه پاسداران را در زمره گروه‌های تروریستی شناخت.
نخستین دکومانتاسیون رسایی درباره ژنوسید یا قتل عام، نابود کردن سیستماتیک یهودیان در رایش سوم می‌باشد. برای چنین قتل و عام‌هایی واژه « هولوکاست » یا به زبان عبری « شوآ » به کار گرفته می‌شود. هولوکاست از زبان یونانی می‌آید و به چم « کاملا سوخته » می‌باشد، و شوآ از زبان عبری است و به چم فاجعه بزرگ می‌باشد.
از چندی پیش گروه مشروطه دات اورگ دکومانتاسیونی را آغاز کرد که در آن فرتورها و نام همه کسانی که با آغاز شورش خمینی چیان تیرباران شدند آورده شده است. واکنش ملت ایران در برابر نام‌ها و فرتورها در فضای مجازی شگفت آور بود که بسیاری از مردم نام و فرتور وابستگانشان را فرستادند که در آغاز وحشت بزرگ در ایران تیرباران شدند. آرمان ما این است که تا آنجا که ممکن است اطلاعات بیشتری درباره وحشت بزرگ در ایران گرد آوریم. این دکومانتاسیون نه تنها جانباختگان را دربر می گیرد بلکه قاتلان ملت ایران را نیز باید ثبت کند. همه کسانی که در این پروژه همکاری می کنند بر آن هستند که واژه « وحشت بزرگ » پس از کنوانسیون سازمان ملل متحد درباره قتل عام و نسل کشی باید به عنوان جنوسید شناخته شود.
شش میلیون ایرانی از این قتل عام در این وحشت بزرگ فرار کردند و در خارج از میهن خود پناهنده شدند. تا به امروز این کسان و فرزندانشان نمی توانند به ایران بروند زیرا که حک قتل در انتظارشان است. شمار ایرانیانی که از شر حکومت اسلامی به کشورهای دیگر پناهنده می شوند رو به افزایش است. آنچه را که ما امروز در افغانستان می بینیم همان پروسه وحشت بزرگ در ایران است. افغان هایی که به پارسی سخن می گویند و مدرن زندگی می کنند و یک کشور با دمکراسی می خواستند بنا سازند، کسانی که قوانین شریعت را رد کردند و قوانین مدنی تصویب شده از پارلمان را می خواستند، امروز از حکومت اسلامی طالبان فرار می کنند، زیرا که ترس جان دارند و می دانند که به دست طالبان کشته خواهند شد. به زنان تجاوز جنسی می شود، خانه به خانه طالبان در شکار دخترکان ۱۲ ساله برای تجاوز جنسی می گردند، و کسانی که بخت یارشان باشد بتوانند خود را به یک کشور خارجی برسانند.
وحشت بزرگ ورزیون اسلامی، ترور سرخ است و همانگونه که امروز ترور سرخ کمونیستی شکست داده شده است می باید که ما نیز این ترور اسلامی که وحشت بزرگ نام دارد را شکست دهیم و نابود سازیم. چنین نمی تواند باشد که هر جا که رژیم اسلامی بر سر کار آید، نخست باید صدها هزاران تن تیرباران شوند، زیرا که آنان گونه دیگری زندگیشان را سازمان می خواهند بدهند. شریعت که حقوق انسانی زنان را زیر پا می گزارد،این یک سیستم حقوقی نیست بلکه یک سیستم قتل عام انسانهاست. مفسد فی الارض و محارب با خدا در سیستم های حقوقی بین المللی، جرمی به شمار نمی آید. کسانی که چنین حکمی را می دهند قاضی نیستند بلکه قاتل هستند. وحشت بزرگ را که با توطیه بین المللی در کشور ما جا دادند را ریشه کن کنیم. نام همه کسانی که به نام دادگاه انقلاب اسلامی ملت ایران را تیرباران کردند،بیابیم و در دادگاه ملت ایران به حسابشان برسیم.
پاینده ایران - جاوید شاه که با شاه پاینده است ایران