قانون طبابت
| تصمیم‌های مجلس شورای ملی درباره آموزش و آموزش عالی | تصمیم‌های مجلس | مجلس شورای ملی مذاکرات دوره قانونگذاری دوم |
قانون طبابت - [۱]
ماده ۱ - هیچ کس در هیچ نقطه ایران حق اشتغال به هیچ یک از فنون طبابت و دندانسازی ندارد مگر آن که از وزارت معارف اجازه‌نامه گرفته و به‌ثبت وزارت داخله رسانیده باشد.
ماده ۲ - در آتیه اسنادی که وزارت معارف آن را رسماً شناخته و به صاحب آن اجازه‌نامه خواهد داد از این قرار است:
اولاً - تصدیق‌نامه‌هایی که در مملکت ایران به توسط مدارس طبی دولت داده می‌شود. ثانیاً - تصدیقنامههای طبی دولتی ممالک خارجه.
ماده ۳ - گیرنده اجازه‌نامه طبابت مبلغ پنج تومان به صندوق وزارت معارف باید کارسازی نماید.
ماده ۴ - اشخاصی که هیچ یک از تصدیقنامههای مذکوره در ماده دوم این قانون را ندارند و در تاریخ نشر این قانون از پنج سال کمتر در تهران‌مشغول طبابت بوده اجازه‌نامه به آنها داده نمی‌شود و از مداومت به شغل مزبوره ممنوع خواهند بود.
ماده ۵ - اشخاصی که دارای هیچ یک از تصدیقنامههای مذکور در ماده دوم این قانون نیستند و بیش از پنج سال و کمتر از ده سال در تهران طبابت‌کرده‌اند اجازه‌نامه طبابت می‌توانند به گیرند مشروط بر این که از تاریخ انتشار این قانون تا انقضاء مدت سه سال حاضر شوند که در حضور کمیسیون‌مخصوصی که بر طبق ماده هشتم این قانون در وزارت معارف منعقد می‌شود امتحان دهند یا آن که تا مدت چهار ماه یکی از اسناد ذیل را به وزارت‌معارف ارائه دهند:
اولاً - تصدیق تحصیل و تلمذ در مطب یکی از اطبای معروف مشروط بر این که در آن تصدیقنامه ذکر شده باشد که دارنده آن لااقل پنج سال‌بالاستمرار از تلامذه او بوده‌است. ثانیاً - تصدیقنامه اطبای مریضخانه دولتی و آمریکائی.
توضیح - تصدیقنامههای مذکور فقط تا چهار ماه بعد از نشر این قانون اعتبار خواهد داشت و وزارت معارف بر طبق آن اجازه‌نامه طبابت خواهد داد بعداز انقضاء آن مدت آن تصدیقنامه‌ها از اعتبار خواهد افتاد و فقط اسناد مذکور در ماده دویم این قانون برای تحصیل اجازه‌نامه طبابت معتبر خواهد بود.
ماده ۶ - اشخاصی که بیش از ده سال در تهران استمراراً مشغول طبابت بوده‌اند به هر حال حق دارند اجازه‌نامه طبابت بگیرند.
ماده ۷ - برای آن که اشخاص مذکوره در ماده پنجم و شش این قانون به وزارت معارف معرفی شده اجازه‌نامه بگیرند از تاریخ نشر این قانون تا مدت‌چهار ماه کمیسیونی در وزارت معارف منعقد خواهد بود که اشخاص مزبور می‌توانند خودشان را به آن کمیسیون معرفی نمایند و کمیسیون مزبور مرکب‌خواهد بود:
اولاً - از یک نفر از معلمین طب مدیره دارالفنون.
ثانیاً - از یک نفر از اطبای مریضخانه دولتی.
ثالثاً - از یک نفر از اطبای مریضخانه آمریکایی.
رابعاً - از یک نفر از اطبای معروف ایرانی.
خامساً - از دو نفر نماینده وزارت معارف که یکی از آنان رییس کمیسیون خواهد بود اشخاص مزبور را وزیر معارف تعیین خواهد نمود.
ماده ۸ - از تاریخ نشر این قانون تا مدت سه سال هر سال دو نوبت در بهار و پاییز یک کمیسیون در وزارت معارف منعقد خواهد شد برای این که‌مطابق ماده پنج این قانون اشخاصی را که بیش از پنج سال و کمتر از ده سال در تهران طبابت کرده و هیچ نوع تصدیقی ندارند و خود را به کمیسیون‌مذکور در ماده قبل معرفی نموده‌اند به معرض امتحان در آورند کمیسیون مزبور مرکب خواهد بود:
اولاً - از معلمین رسمی طبی دارالفنون.
ثانیاً - از چهار نفر از اطبای معروف.
ثالثاً - از یک نفر نماینده وزارت معارف که رییس کمیسیون خواهد بود.
تعیین اشخاص مذکور با وزارت معارف است.
ماده ۹ - اشخاصی که تا تاریخ نشر این قانون در ولایات مشغول طبابت بوده یا در تهران و ولایات داندانسازی می‌کردند باید تا یک سال بعد از نشراین قانون خود را به وزارت معارف معرفی کرده برای مداومت به شغل مزبور اجازه‌نامه تحصیل نمایند لیکن پس از انقضای یک سال در هیچ یک از نقاط‌ایران به هیچ کس اجازه‌نامه طبابت و دندانسازی داده نخواهد شد مگر به موجب اسناد مذکور در ماده دوم این قانون.
ماده ۱۰ - هر کس بر خلاف مقررات مواد فوق به شغل طبابت مشغول شود در نوبت اول اخطار می‌شود و در نوبت دوم چهار ماه محبوس و درنوبت سوم یک سال محبوس خواهد شد. ماده ۱۱ - بعد از انتشار این قانون هیچ طبیبی برای امور صحیه و طبیه در ادارات دولتی مستخدم و اجیر نخواهد شد مگر این که به موجب اسنادمذکور در ماده دوم دارای اجازه‌نامه طبابت باشد.
ماده ۱۲ - نسخه رمز کلیتاً ممنوع است و هر طبیبی که نسخه رمز بدهد مجازات او چهار ماه حبس خواهد بود.
ماده ۱۳ - وزارت داخله مراقب خواهد بود که مدلول ماده اول این قانون از چهار ماه بعد از نشر آن در تهران و از یک سال بعد از نشر آن در ولایات‌به موقع اجرا گذاشته شود.
- پاورقی: در تاریخ ۲۸ شهریور ماه ۱۳۰۶ قانونی راجع به اجازه‌نامه طبابت و در تاریخ دوم آذر ماه ۱۳۰۶ ماده الحاقیه به قانون مذکور تصویب شده‌است.
منبع
- ↑ مجلس شورای ملی مجموعه قوانین دوره قانونگذاری دوم - ۲۴ آبان ۱۲۸۸ تا ۲۳ دی ۱۲۹۰ - ص. ۳۱۲