سنگ جفــا فخر شیرازی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| ســـاقی آن جـام که جمشیــد نمیداد ز دست | پشــــت بــازو بــــزد آن رنـــد خــــرابــاتی مست |
| ای بســـا دست که بوسیــد بمــا تا برسیــد | مـا نبـــوئیم گــــلی را که رود دســــت به دست |
| خوش عروسیست جهان با زر و زیور لیکن | ننشــســتیم بــه یـــاری کـــه بـــه اغیـــار نشست |
| چـــرخ اگر ســـاغر ما میشکنــد معذور است | کـــاو ز پیمــــانـــۀ پیمـــان شــــکنی باشــد مست |
| نــه همیـــن سنگ جفـــا جانب مـــا میفکنـــد | کــه بســـا ســــاعد و ســـر پنجـۀ ساغر بشکست |
| تــو مپنـــدار که بـد مستــی او امروزســـت | کـــه زد این عربده جو بر صف رندان ز الست |
| ســاقیا می ده و از ســر ببر اندیشۀ پست | تا کــه در ســـاغر و پیمــانه و خم دردی هست |
| من کجــا کعبــه کجا مسجــد و محـراب کجا | پای خـــم شــــد ز ازل جـــای مـن بـاده پـرست |
| فخر تا با تو نشست از سر عالم برخاست | بتو پیوست و ز هر چیز که آن غیر تو رست |
در ویکی‌پدیا موجود است:
M rastgar ۱ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۱۲:۰۸ (UTC)