سخنرانی اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی شاهنشاه ایران در مجمع عمومی سازمان ملل متحد ۱ آذر ماه ۱۳۲۸
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| سفر محمدرضا شاه پهلوی به ایالات متحده امریکا ۲۵ آبان ۱۳۲۸ - ۱۰ دی ۱۳۲۸ | درگاه اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی شاهنشاه آریامهر | نجات آذربایجان |
سخنرانی اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی شاهنشاه ایران در مجمع عمومی سازمان ملل متحد ۱ آذر ماه ۱۳۲۸
- از خیر مقدم پر مهر و عطوفت و از بیانات مؤثری که اظهار شد، از صمیم قلب سپاسگزاری می‌نمایم.
- من تبریکات شما را به نام ملت بزرگی که من رئیس آن هستم، و کشوری که هر چند بزرگترین ممالک دنیا نیست، یکی از کهنسال‌ترین کشورهای جهان و از نظر خدمات وی به اعتلای روح انسانی از مفتخرترین کشورها است، می‌پذیرم.
- در این انجمن ملل متحد، ممالک گیتی از خرد و بزرگ و قوی و ضعیف باید در طراز یکدیگر باشند. اینجا بزرگترین مجلس کنکاشی گیتی است و مسائل مهمی که در وضع کنونی و آینده بشر مؤثر است، باید در این مرکز مورد مشاوره قرار گیرد.
- اینجاست که باید کارهایی انجام داد که در ترقی و پیشرفت بشر در این دوره حیرت‌انگیز حیات و در عصری که همه کس دچار زحمت و تلاش است و راه اطمینان‌بخشی برای آینده به کسی نشان نمی‌دهد، حائز اولین درجه اهمیت است، اما این راه پیش ما معلوم و آشکار است و آن راه صلح و صفا است. منشور ملل متحد مؤکدترین عهد و میثاق بین‌المللی است که تاکنون در این گیتی برای نگاهداری و حفظ صلح بسته شده‌است.
- می‌دانم که در دوره‌های قدیم و جدید میثاق‌های دیگری هم بسته و شکسته شده، اما آن میثاقی که به موجب منشور ملل متحد بسته شده‌است، مؤکدترین همه عهدها است، زیرا پس از جنگی که از حیث وسعت بی مانند و از لحاظ صدمات هولناکی که بر انسانیت وارد آورد نظیر نداشت، و اثرات آن تا این دقیقه در ما باقی است، بسته شده‌است.
- هیچ یک از ما نمی‌تواند آینده را پیش‌بینی نماید، ولی زمان حال، مال ما و به اختیار ما است که هر طور بخواهیم آن را اداره نماییم. وسیله اداره زمان حال اینجا و نزدیک است، یعنی در دل ما است و فقط باید آن را مورد استفاده قرار دهیم. این وسیله چنانکه همه می‌دانیم البته کامل نیست، ولی امید و آرزوی دائم تمام ملل صلح‌دوست گیتی و از جمله کشور عزیزی که من افتخار ریاست آن را دارم آن است که این وسیله هر روز محکم‌تر و مؤثرتر گردد. تمام عقاید و نظریات فلسفی که جزو میراث حی و حاضر ایران است، و سطور ادبیات بزرگ کشور ما، از سخن صلح و صفا لبریز است و این نکته یکی از اصول هستی و حیات ملی ما است.
- اگر صلح نباشد، مساعی ملل کوچک در بالا بردن سطح زندگانی و عدالت اجتماعی پیشرفت نخواهدکرد، وضع بازرگانی نامعلوم و دانش و هنر بی‌اعتبار و دقیق‌ترین مناسبات انسانی، یعنی روابط میان زن و شوهر و پدر و فرزند آمیخته با ترس و هراس خواهدبود.
- اگر صلح باشد هر چیزی ممکن است و اگر نباشد هیچ چیز را دوام و ثباتی نخواهدبود. یکی از شواهد روشن این معنی ترقیات شگفتی است که برای ما ایرانیان در دوره کوتاه ما بین دو جنگ جهانی حاصل شد.
- این است که از طرف یکی از ملل کوچک به نمایندگان دول معظمه که در اینجا حاضرند درخواست می‌کنم:
- آقایان، امید بدهید، صلح و صفا عطا کنید، به ما از روی خلوص نیت به استقرار صلح که هیچ تجهیز و سلاحی قادر به ایجاد آن نیست و همه مساعی ما برای فراهم ساختن آسایش خاطر در وضع بی ثبات بین‌المللی بیهوده است اطمینان بدهید.
- ما را در داشتن آزادی و استقلال که در پرتو آن هر ملتی به اقتضای فرهنگ و آداب و رسوم و سنن خود بتواند به تمدن جهان خدمت نماید، خاطر جمع سازید.
- بگذارید که ملل گیتی از خرد و بزرگ فقط در پهنه اعمالی که از صلح و صفا سرچشمه می‌گیرد با یکدیگر رقابت کنند. تا آن روز نیاید، انسانیت از ترس آسودگی نخواهد داشت و از زندگی در جهان تابناک و آکنده از شادمانی بهره نخواهدبرد.