سخنان اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر هنگام باریابی دانشجویان ایرانی در آمریکا در کاخ سفید سعدآباد ۱۲ تیر ماه ۱۳۴۰
| کنفدراسیون دانشجویان ایرانی | اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر بزرگ ارتشتاران | بیست و پنجمین سال شاهنشاهی اعلیحضرت محمدرضا شاه پهلوی آریامهر/ سال ۱۳۴۰ |
۱۲ تیر ۱۳۴۰
سخنان شاهنشاه خطاب به دانشجویان ایرانی مقیم امریکا
(در کاخ سفید سعدآباد)
از دیدن شما دانشجویان ایرانی که در امریکا تحصیل می‌کنید، خوشوقت هستم.
همیشه در مسافرتهایی که به ممالک خارجی می‌کنم، سعی می‌کنم که با دانشجویان ایرانی که در آن مملکت مشغول تحصیل هستند، ملاقات کنم و حتی‌المقدور تا جایی که ممکن است با فردفرد آنها صحبت بکنم، از حال آنها جویا شوم و از پیشرفت کارشان مطلع گردم و احیاناً اگر مطالبی دارند به آنها گوش بدهم و اگر کاری برای پیشرفت مقاصد و تحصیلات آنها از دست من بر می‌آید، انجام بدهم. ولی ملاقات شما در مملکت ایران در حین تحصیل، یک کار تازه‌ای است و فکر می‌کنم از این لحاظ هم ما با شما در دوران تحصیل تماس برقرارمی‌کنیم و هم شما فرصت دارید که با وطن و خانواده خود رابطه قدیمی را محفوظ نگاه‌داشته و از اوضاع مردم و کارهای مملکت از نزدیک و با چشم خودتان آشنا بشوید.
تردیدی نیست که مملکت ما پیشرفتهای زیادی کرده، ولی ناگزیر باید اذعان کرد که این پیشرفتها به قیمت گرانی تمام شده‌است. یعنی از لحاظ مخارج، برای اینکه ما خیلی احتیاج به متخصصین خارجی داشتیم. متخصصین خارجی که از مملکت خود به جای دیگر می‌رود، مسلماً سعی می‌کند خدمت خودش را به قیمت گرانی عرضه بدارد و پروژه‌هایی که دیده‌اید یا شنیده‌اید برای ساختمان یک مملکت جدید حتماً احتیاج به ساختن زیربنای آن مملکت را دارد. برخی از طرحها در دست اجرا است، بعضی‌ها تمام شده و برخی دیگر در دست تمام شدن است و مابقی هم باید ادامه پیدا کند. هدف ملی ما این است که این احتیاجات مملکتی را در آینده سریع‌تر و اگر ممکن باشد خیلی ارزان‌تر تأمین بکنیم و این موقعی ممکن خواهدبود که ما به اندازه کافی متخصصین ایرانی در مملکت داشته‌باشیم که احتیاجات ما به متخصصین خارجی به حداقل برسد.
در اینکه ایرانی لایق است و استعداد دارد که مثل سایرین، بلکه بهتر از سایرین درس بخواند، تردیدی نیست. بین شما که در امریکا درس می‌خوانید و کسان دیگری که در اروپا تحصیل می‌کنند، شاگردان بسیار زبده بوده‌اند که معروفیت پیدا کرده‌اند.
ما تا چند زمانی احتیاج داریم که محصلین ما در خارجه تحصیل بکنند. چرا؟ اول برای اینکه در خود ایران وسایل کافی موجود نیست. دانشگاههای ما کافی نیست، و از آن مهمتر ما هنوز به اندازه کافی استاد زبردست در اختیار نداریم. ساختمان را می‌توانند با هر زحمتی که شده با تهیه وجوه بنا کنند ولی تهیه استاد مشکل‌تر از ساختمان است. پس امیدوارم بین شما و سایرین که در خود ایران تحصیل می‌کنند و آنهایی که در اروپا تحصیل می‌کنند، کسانی پیدا بشوند که به عشق مطالعه و تدریس، خودشان را برای احراز کرسی‌های استادی در آینده مهیا بکنند.
برای این کار البته هر چه زودتر قانونی که در اصطلاح خارجی فول‌تایم گفته می‌شود، تهیه خواهدشد که مسلماً زندگی اساتید ما را تأمین خواهدکرد که احتیاجی به اشتغال به کارهای متعدد برای تأمین زندگی نداشته‌باشند و تمام کارشان و حواس آنها صرف تدریس و مطالعات گردد.
مملکت ما با تمام پیشرفتهایی که کرده هنوز نواقص زیاد دارد. یکی از آن نواقص نقص دستگاههای دولتی است. بیشتر فسادی که در کار ما می‌باشد، روی نامرتبی کارهای اداری ما است که آن هم به علت نداشتن یک دستگاه اداری منظم است.
ما در این قسمت هم مجبوریم با شدت هر چه تمام‌تر بجنگیم و فساد را با شدت از بین ببریم تا ادارات ما روزبه‌روز از مردمان ورزیده‌تر و کارآمدتری پر بشود که آنها با دلسوزی و علم و اطلاع کارهای مملکتی را پیش ببرند. اما یک مطلبی هم هست، و آن این است که ما مصالح مملکتی را تشخیص بدهیم و این زحمتی را که می‌کشیم برای ایرانی باشد که مستقل باشد، ایرانی که به دست ایرانی اداره شود و به منفعت ایرانی باشد. گمان نمی‌کنم هیچ کس حاضر باشد بیاید زحمت بکشد که مآلا مملکت خودش را در معرض خطر استیلای دیگران قرار بدهد.
در تشخیص منافع مملکت باید جوانهای ما، دانشجویان ما، به خصوص کسانی که مثل شما که آینده مملکت در دست شما است، بر مطالب کاملاً آگاه باشند. برای اینکه روشن باشد، بهترین کار این است که تاریخ ۱۵۰ ساله اخیر مملکت را ورق بزنید و ببینید که ما از چه راههایی در معرض خطر بوده‌ایم؟ تا اینکه بدانید مصالح حقیقی مملکت شما کجا است؟ و چه رویه‌ای باید اتخاذ بکنیم برای اینکه مستقل باقی بمانیم، برای اینکه ایرانی باقی بمانیم، و برای اینکه بتوانیم این مملکت را به کسانی که بعد از شما خواهندآمد، صحیح و سالم تحویل بدهیم؟ چون امروز بحث ما بحث سیاسی نیست، بیشتر از این وارد جزئیات نمی‌شوم.
همانطور که گفتم شما جوانهای این مملکت که تحصیل می‌کنید چه بخواهید و چه نخواهید، طبیعتاً باید این مملکت را در آینده اداره کنید. بنابراین خودتان را از همین حالا باید برای این کار آماده بکنید و با عزمی راسخ با تشخیص احتیاجات مملکت و با تشخیص احتیاجات شخصی خودتان از حالا برای آینده آمادگی خودتان را نشان بدهید. با خاتمه تحصیلات آن طوری که حس می‌کنم همه شماها مایل به خدمت در این مملکت هستید. بدانید که چه وظیفه و تکلیفی را برای پیش بردن این مملکت در آینده دارید. البته خواهید گفت باید وسیله کار به شما داده‌شود و البته جایی باشد که شما به آن داخل بشوید و کار بکنید تا جایی که در دستگاههای دولتی ممکن باشد، مسلماً این سعی خواهدشد. ولی کار در این مملکت یا هر مملکت دیگر دنیا فقط کارهای دولتی نیست. آن عده‌ای از شما که شخصاً می‌توانید کار انفرادی انجام بدهید شخصاً دنبال کنید، برای سایرین که آن امکانات فردی و خانوادگی مهیا نیست باید دستگاههایی داشته‌باشیم که بتوانند به کمک راهنمایی اولیه مادی شما را قادر به شروع به کار بکنند. این دستگاهها در سایر نقاط دنیا هست و ما هم باید مثل آنها این دستگاههای کمک‌کننده به شما را فراهم بکنیم که بتوانند با کمکهای اولیه شما را قادر بکنند که به عنوان فردی یا دسته‌جمعی وارد کارهای عمومی و اجتماعی بشوید.
به هر صورت بهترین آرزوهای خودم را برای خاتمه موفقیت‌آمیز تحصیلات عموم شما و سایر دانشجویانی که چه در امریکا و چه در سایر نقاط دنیا مشغول تحصیل هستند و رفقای دانشجوی ایرانی شما که در خود مملکت مشغول تحصیل هستند، ابراز می‌دارم و از خداوند خواستار هستم که همه ما را در راه خدمت به مملکت و آبادی مملکت و پیش بردن سطح معلومات و سطح زندگی و تأمین خوشبختی و سعادت این مملکت موفق بدارد.