خــدمت دوست فخر شیرازی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| اگـــر چه بمانـــدم ز فیض خـــدمت دوســـت | بجـــان او کــه دل مـن مقیـــم حضــــرت اوست |
| کسی که گفت به خورشید و ماه مانند است | نـدیــــده بــــود گمــــانم جـمــــال طـلعــــت دوست |
| ز زلف غــــالیه بارش اگـــر خبــر میـداشت | چــــو مشــــک ناب نمیگــفت آن برنــگ و ببوست |
| ز جویبـــار نظـــر تا بـــرفت ســـرو قــدش | مقـــــام مــردم چشـــمم مــــدام بـر لــب جـــوست |
| شکســـت اگـــر دل من سنگ فرقتش چه عجب | بــدل معـــاملـــۀ آن حــــدیث ســـنگ و ســـبوست |
| گـــداخت گـــر تنـــم از آتش غمش نه شگفت | نه سخت تر تن این خسته جان زآهن و روست |
| کســـی کـــه از تو دلارام دل مضـــایقه کرد | نـــه آدمیســـت حقیقــــت کــــه دیـــو آدم روست |
| هـــزار بار بســـوزم بــه نار و نام فــــراق | مبـــر کــه نـار نکـــوتـر ز هجـــــر یار نکوست |
| به مهــــر شــــاهد گیتــی مـــرو دلا از راه | کـــه این حــریف دغــل دوست روی دشمن خوست |
| ز طعن خصــــم نیامـــد خراش بر دل فخر | و لیــــک درد وی از دوستــان بیهـــده گــــوست |
در ویکی‌پدیا موجود است:
M rastgar ۱ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۱۲:۰۸ (UTC)