حکــایت صلــح و صفــا بیدل شیرازی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
آن سنگدل که از سر جور و جفا رود | ترســـم که تیــر آه منش از قفا رود |
هـرگـــز تفــاوتــی نکنـــد میـل خاطـــرم | بر من اگر ز دوست وفا یا جفا رود |
خـوردیم بس قفــا و نپیچیـــده ایم روی | باشد رخش مقــابل ما هــر کجــا رود |
بستیم پای دل به ســـر زلف دلبـــــری | تا زآن کمنــد بر دل مسکین چها رود |
برندش ار به تیــغ جفا خوشتـــر آیــدم | آنسر که خود نه در سر مهر و وفا رود |
خون شد دل از غم تو و نشنیده هیچکس | هرگــز به آشنـا ستــم از آشنـا رود |
دشنــام اگــر دهی و ره خبک سپــری | ما را همان حکایت صلح و صفا رود |
از سر هوای روی تو بیرون نمیرود | گر خود غبار کالبدم بر هوا رود |
کرشمه ای ز جور و جفایت بیان کنم | ترسم میــانۀ من و تو ماجــرا رود |
ز ابروی چون کمان پی قتلم گشاده تیر | دل در برم طپان که مبادا خطا رود |
پروانه سوخت زآتش شمع و نشد پریش | بیدل ز پیش شمع رخ تو کجا رود |
در ویکیپدیا موجود است:
M rastgar ۱ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۰۶:۵۵ (UTC)