بیانات اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر در پاسخ لایحه جوابیه مجلس سنا و مجلس شورای ملی ۱۷ مهر ماه ۱۳۵۱
| سخنرانیهای محمدرضا شاه پهلوی آریامهر بر پایه تاریخ | اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر بزرگ ارتشتاران | تصمیمهای مجلس |
بیانات اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر در پاسخ لایحه جوابیه مجلس سنا و مجلس شورای ملی ۱۷ مهر ماه ۱۳۵۱
البته در مراسم افتتاح دوره جدید مجلسین همه مطالب را گفتیم و حالا قصد نداریم راجع به آن مطالب مجدداً صحبتی بکنیم، ولی قبل از افتتاح مجلسین در برخی موارد فرصت آن پیش آمد که بعضی خطوط برنامه کار خودمان را گوشزد بکنیم و از جمله ضوابط قوی تر و محکم تر برای دیسیپلین در هر کاری بود. دیسیپلین فقط منحصر به کارهای نظامی و دستجات متشکل نیست بلکه انضباط باید در هر فرد جنبه ذاتی پیدا بکند بطوری که مؤمن باشد بدون آن هیچ کاری قابل اجرا نیست. این موضوعی است که به آن توجه زیادی خواهد شد، الگو و ضوابطی که ما برای خدمت قبول میکنیم پیوسته سخت تر میشود و سطح آن بالاتر میرود و باید هم اینطور باشد، واِلا جوابگوی مسائل فوقالعاده بغرنج و گوناگونی که در آتیه به علت ترقی مملکت پیش خواهد آمد نخواهد بود. دنیای امروز دنیای تکنولوژی و پیشرفت است و اگر هر فرد در هر کاری که انجام میدهد مهارت و تبحر و تخصص نداشته باشد و کار او توأم با حسن وظیفه شناسی و دیسیپلین نباشد، ما عقب خواهیم افتاد. مسلم است هر کسی که چنین نکند عقب خواهد ماند، آن وقت دنیا عبارت میشود از چند کشور با دیسیپلین که همه کارها را پیش خواهند برد و یک مشت مردم دست دوم که در واقع مطیع و فرمانبردار آنها خواهند بود. روی این اصل تأکید و گوشزد میکنیم آن الگوهای بالاتری که ما معمولاً و اجباراً معین میکنیم بدون داشتن دیسیپلین ممکن نیست به مرحله عمل در آید، البته ما در این مورد بازرسی و نظارت میکنیم و سیاست تنبیه و تشویق را روز بروز بیشتر به مورد اجرا درمیآوریم. مسئله دیگری که باید به آن توجه کنیم این است که ما غالباً تصور میکنیم اگر وظیفه و کاری انجام میدهیم باید در ازاء آن تقدیر بشویم و پاداش بگیریم، در صورتی که این فکر غلط باید بتدریج از ذهن افراد خارج بشود. وقتی به شما وظیفهای محول میشود به خاطر آن حقوق میگیرید، کار اضافی و فوقالعاده قابل تشویق است، کار کمتر کردن از آن چیزی که تعیین شده قابل تنبیه است، این ضوابط هم باید معین بشود.
موضوع مهم دیگر حس وطن پرستی است که خوشبختانه در نهاد ایرانی هست، منتها امروز باید بطور خیلی واضح و علنی جلوه گر شود. هر فرد از ما خوشبختانه در یک اجتماع آزاد زندگی میکند، در این اجتماع آثار فئودالیزم و عقب ماندگی از بین رفته و کارهائی شده است که شاید در پیشرفتهترین اجتماعات هم اگر نظیر آن صورت گرفته باشد از آنچه که ما داریم بیشتر نیست، منتها ما افراد متخصص کمتر داریم.
مطلب دیگر این است که ما بهیچوجه حاضر نیستیم این کشور را نه بلادفاع بگذاریم، نه اگر زورمان نرسید بگوئیم خوب، زورمان نمیرسد و آن را رها کنیم. همانطور که گفتم کلمه تسلیم نه تنها در قاموس فرهنگ نظامی ما نباید وجود داشته باشد، بلکه اساساً این کلمه باید از فرهنگ ایران محو شود، و وقتی محو شد دیگر محال است چنین ملتی روی زوال را ببیند. به فرض محال اگر هم روزی اشغال شد دوباره آزاد میشود و یک کشور نو و یک اجتماع نو و یک تمدن نو بوجود میآید، ولی وای بحال آنهایی که فکر کنند زرنگی این است که آدم تسلیم بشود و بگذارد طوفان بگذرد و بعد از جای خود بلند شود. کسی که تسلیم بشود شخصیتاش را از دست میدهد، سنتش را از دست میدهد، چنین ملتی را سایرین درست در همان قالبی که میخواهند میریزند و درمیآورند، در این صورت آن ملت یک وقت میبیند که اصلاً ماهیت خود را از دست داده و بکلی عوض شده است، این دیگر قابل جمع و جور شدن نیست. خوشبختانه بقدری آینده ما روشن است که امیدوارم در سال آخر برنامه عمرانی پنجم باز هم بتوانیم بگوییم از خطوط و هدفهایی که معین کرده بودیم جلوتر رفتهایم.