| تا عقل و هوش از سرم ای دل ربوده شد |
|
درهای معرفت به رخ من گشوده شد |
| مرآت روی شــاهــــــد غیب آمـد از صفـــــا |
|
زنگ تعلقــــات چـــو از دل زدوده شد |
| بی پـــردگی دوســت که هیــچ جلوه گر نبود |
|
چون پاک گشت آئینه در وی نموده شد |
| بینـــــد هــر آنکــه خـویش نبینــد خـــــدای را |
|
گفتنـــــد عارفــــان بســی و آزموده شد |
| آن تخـــم کشتــــه ایم که خجــــلت ثمر دهــد |
|
وقتی خبر شویم که حاصل دروده شد |
| زین کشته بر نداشت کس از مزرع عمــــل |
|
جز خرمن گناه که آن توده توده شد |
| دارم امیـــــــــد کــــــــاتش دوزخ نســـــــوزدش |
|
بر خاک درش روی نیازی که سوده شد |
| خاشـــاک تن از آتش جان ســـوخت سر بسر |
|
بیدل مگر که در بر جانان ستوده شد |
M rastgar ۱ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۰۶:۴۳ (UTC)
