دیوان شمس/سیپنجم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (ترجیع بند) (سیپنجم) از مولوی |
' |
زهی دریا زهی بحر حیاتی | زهی حسن و جمال و فر ذاتی | |
ز تو جانم براتی خواست از رنج | یکی شمعی فرستادش، براتی | |
ز تندی عشق او آهن چو مومست | زهی عشق حرون تند عاتی | |
ولیکن سر عشقش شکرستان | ز نخلستان ز جوهای فراتی | |
شکر لب، مه رخان جام بر کف | تو میگو هر کرا خواهی که: « هاتی » | |
ز هر لعل لبی بوست رسیده | تو درویشی و آن لعلش زکاتی | |
در آن شطرنج اگر بردی تو، شاهی | ولی کو بخت پنهان؟! چونک ماتی | |
خداوند شمس دین دریای جانبخش | تو شورستان درین دولت، مواتی | |
زهی شاهی، لطیفی، بینظیری | که مجموعست ازو جان شتاتی | |
اگر تبریز دارد حبهی زو | چه نقصان گر شود از گنجها، تی | |
هزاران زاهد زهد صلاحی | ز تو خونش مباح و او مباحی | |
زهی کعبه که تو جانبخش حاجی | زهی اقبال هر محتاج راجی | |
هر آن سر کو فرو ناید به کیوان | ز روی فخر، بر فرقش تو تاجی | |
نهاده سر به تسلیم و به طاعت | به پیشت از دل و جان هر لجاجی | |
زهی نور جهان جان، که نورت | نه از خورشید و ماهست و سراجی | |
همه جانها باقطاع مثالت | که بعضی عشری، و بعضی خراجی | |
خداوند! شمس دینا! این مدیحت | بجای جاه و فرت هست هاجی | |
ایا تبریز، بستان باج جانها | که فرمان ده توی بر جان و باجی | |
مزاج دل اگر چون برف گردد | ز آتشهای تو گردد نتاجی | |
هرآن جان و دلی کان زنده باشد | ز مهر تستشان دایم تناجی | |
در آن بازار کز تو هست بویی | زهی مر یوسفان را بیرواجی | |
به چرخ چارمت عیسیست داعی | به پیش دولتت چاوش ساعی | |
ز شاه ماست ملک با مرادی | که او ختمست احسان را، و بادی | |
گر احسان را زبان باشد بگردد | به مدح و شکر او سیصد عبادی | |
بدان سوی جهان گر گوش داری | چه چاوشان جانندش منادی! | |
دهان آفرینش باز مانده | ازان روزی که دیدستش ز شادی | |
همی گوید به عالم او به سوگند | که: « تا زادی، چنین روزی نزادی » | |
یکی چندی نهان شو تا نگردد | همه بازار مهرویان کسادی | |
بدیدم عشق خوانی را فتاده | به خاک و خون بگفتم: « چون فتادی؟ » | |
که تو خونریز جمله عاشقانی | تو نیزک دل چنین بر باد دادی؟! » | |
بگفتا: « دیدهام چیزی که صد ماه | ازو سوزند در نار ودادی » | |
خداوند شمس دین! آخر چه نوری؟ | فرشته یا پری، یا تش نژادی | |
به تبریز آ دلا، از لحر عشقش | چو بندهی عیب ناک اندر مزادی |