دیوان شمس/یا قمرا لوعه للقمرین سکن
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (یا قمرا لوعه للقمرین سکن) از مولوی |
' |
یا قمرا لوعه للقمرین سکن | حلت علی حریمهم فی خطر لیمنوا | |
یا شجرا غصونه فوق سماء وهمنا | هز هز فی قلوبنا مرحمه لنجتنوا | |
هر کی تو گردنش زدی گشت درازگردن او | خرمن هر کی سوختی گشت بزرگ خرمن او | |
هر کی سرش شکافتی سر بفراخت بر فلک | هر کی تو در چهش کنی یافت جهان روشن او | |
یا بلدا مخلدا افلح من ثوی به | للبرکات مطلع للثمرات معدن | |
یا سحرا منورا لیس عقیبه دجی | افلح کل منظر ذاک به مزین | |
هر کی طرب رها کند پشت سوی وفا کند | بازکشاندش به خود با کرم مفتن او | |
میکشدش که ای رهی از کف من کجا رهی | رو به من آورید هین ها الذین آمنوا | |
جاء اوان وصلنا یلحقنا باصلنا | شممنا عبیره فانتهضوا لتیقنوا | |
ما بقی انسلاخنا ان هنا مناخنا | فی عرفات معشر ابتکروا و احسنوا | |
پند نگار خود شنو از بر او برون مرو | ای دل و دیده دیدهای ای دل و دیده من او | |
پیش خودم همینشان بر سر من همیفشان | تا ز تو لاف میزنم کم بگرفت دامن او | |
قد نطق الهوی اسکتوا استمعوا و انصتوا | ان لسان نطقنا عند لقاه الکن | |
بستم من دهان خود دل بگشاد صد دهان | بهر دل تو تن زدم بس بودم نوازن او | |
در گل و در شکر نشین بهر خدای لطف بین | سیب و انار تازه چین کمد در فشاندن او |