دیوان شمس/جاء الربیع و البطر زال الشتاء و الخطر
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (جاء الربیع و البطر زال الشتاء و الخطر) از مولوی |
' |
جاء الربیع و البطر زال الشتاء و الخطر | من فضل رب عنده کل الخطایا تغتفر | |
آمد ترش رویی دگر یا زمهریرست او مگر | برریز جامی بر سرش ای ساقی همچون شکر | |
اوحی الیکم ربکم انا غفرنا ذنبکم | و ارضوا بما یقضی لکم ان الرضا خیر السیر | |
یا می دهش از بلبله یا خود به راهش کن هله | زیرا میان گلرخان خوش نیست عفریت ای پسر | |
و قایل یقول لی انا علمنا بره | فاحک لدینا سره لا تشتغل فیما اشتهر | |
درده می بیغامبری تا خر نماند در خری | خر را بروید در زمان از باده عیسی دو پر | |
السر فیک یا فتی لا تلتمس فیما اتی | من لیس سر عنده لم ینتفع مما ظهر | |
در مجلس مستان دل هشیار اگر آید مهل | دانی که مستان را بود در حال مستی خیر و شر | |
انظر الی اهل الردی کم عاینوا نور الهدی | لم ترتفع استارهم من بعد ما انشق القمر | |
ای پاسبان بر در نشین در مجلس ما ره مده | جز عاشقی آتش دلی کید از او بوی جگر | |
یا ربنا رب المنن ان انت لم ترحم فمن | منک الهدی منک الردی ما غیر ذا الا غرر | |
جز عاشقی عاشق کنی مستی لطیفی روشنی | نشناسد از مستی خود او سرکله را از کمر | |
یا شوق این العافیه کی اضطفر بالقافیه | عندی صفات صافیه فی جنبها نطقی کدر | |
گر دست خواهی پا نهد ور پای خواهی سر نهد | ور بیل خواهی عاریت بر جای بیل آرد تبر | |
ان کان نطقی مدرسی قد ظل عشقی مخرسی | و العشق قرن غالب فینا و سلطان الظفر | |
ای خواجه من آغشتهام بیشرم و بیدل گشتهام | اسپر سلامت نیستم در پیش تیغم چون سپر | |
سر کتیم لفظه سیف حسیم لحظه | شمس الضحی لا تختفی الا بسحار سحر | |
خواهم یکی گویندهای مستی خرابی زندهای | کتش به خواب اندرزند وین پرده گوید تا سحر | |
یا ساحراء ابصارنا بالغت فی اسحارنا | فارفق بنا اودارنا انا حبسنا فی السفر | |
اندر تن من گر رگی هشیار یابی بردرش | چون شیرگیر او نشد او را در این ره سگ شمر | |
یا قوم موسی اننا فی التیه تهنا مثلکم | کیف اهتدیتم فاخبروا لا تکتموا عنا الخبر | |
آنها خراب و مست و خوش وینها غلام پنج و شش | آنها جدا وینها جدا آنها دگر وینها دگر | |
ان عوقوا ترحالنا فالمن و السلوی لنا | اصلحت ربی بالنا طاب السفر طاب الحضر | |
گفتن همه جنگ آورد در بوی و در رنگ آورد | چون رافضی جنگ افکند هر دم علی را با عمر | |
اسکت و لا تکثر اخی ان طلت تکثر ترتخی | الحیل فی ریح الهوی فاحفظه کلا لا وزر | |
خامش کن و کوتاه کن نظاره آن ماه کن | آن مه که چون بر ماه زد از نورش انشق القمر | |
ان الهوی قد غرنا من بعد ما قد سرنا | فاکشف به لطف ضرنا قال النبی لا ضرر | |
ای میر مه روپوش کن ای جان عاشق جوش کن | ما را چو خود بیهوش کن بیهوش خوش در ما نگر | |
قالوا ندبر شأنکم نفتح لکم آذانکم | نرفع لکم ارکانکم انتم مصابیح البشر | |
ز اندازه بیرون خوردهام کاندازه را گم کردهام | شدوا یدی شدوا فمی هذا دواء من سکر | |
هاکم معاریج اللقا فیها تداریج البقا | انعم به من مستقی اکرم به من مستقر | |
هین نیش ما را نوش کن افغان ما را گوش کن | ما را چو خود بیهوش کن بیهوش سوی ما نگر | |
العیش حقا عیشکم و الموت حقا موتکم | و الدین و الدنیا لکم هذا جزاء من شکر |