دیوان بیدل شیرازی/حکــایت صلــح و صفــا
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
غـــم جـــان | حکایت صلح و صفا از بیدل شیرازی |
بـــزم هشـــیاران |
دیوان بیدل شیرازی |
آن سنگدل که از سر جور و جفا رود | ترســـم که تیــر آه منش از قفا رود | |
هـرگـــز تفــاوتــی نکنـــد میـل خاطـــرم | بر من اگر ز دوست وفا یا جفا رود | |
خـوردیم بس قفــا و نپیچیـــده ایم روی | باشد رخش مقــابل ما هــر کجــا رود | |
بستیم پای دل به ســـر زلف دلبـــــری | تا زآن کمنــد بر دل مسکین چها رود | |
برندش ار به تیــغ جفا خوشتـــر آیــدم | آنسر که خود نه در سر مهر و وفا رود | |
خون شد دل از غم تو و نشنیده هیچکس | هرگــز به آشنـا ستــم از آشنـا رود | |
دشنــام اگــر دهی و ره خبک سپــری | ما را همان حکایت صلح و صفا رود | |
از سر هوای روی تو بیرون نمیرود | گر خود غبار کالبدم بر هوا رود | |
کرشمه ای ز جور و جفایت بیان کنم | ترسم میــانۀ من و تو ماجــرا رود | |
ز ابروی چون کمان پی قتلم گشاده تیر | دل در برم طپان که مبادا خطا رود | |
پروانه سوخت زآتش شمع و نشد پریش | بیدل ز پیش شمع رخ تو کجا رود |
***